Ἀλλὰ ἂς εἴπωμεν καὶ ἓν θαῦμα· μίαν ἡμέραν ἦσαν ὅλοι οἱ πρόκριτοι γέροντες τῆς ἐρήμου καὶ Μοναχοὶ ἐπίσημοι συνηγμένοι εἰς το Ἱερατεῖον, ὅπου ἦτο συνήθεια ἔκπαλαι νὰ ὑψώνουν τὸν Τίμιον Σταυρόν. Καθὼς λοιπὸν ἐκάθηντο, ἦλθε γυνή τις, ἥτις εἶχεν εἰς τὸ στῆθος δεινὴν καὶ ἀνίατον ἀσθένειαν, τὴν ὁποίαν οἱ ἰατροὶ καρκίνον ὀνομάζουσι καὶ ὁ κοινὸς λαὸς τὴν λέγει φάγουσαν, ἡ ὁποία τρώγει τὴν σάρκα τοῦ ἀσθενοῦς καὶ δὲν ἠμπορεῖ κανεὶς νὰ τὴν θεραπεύσῃ μὲ ἀνθρωπίνην ἐνέργειαν. Καθὼς λοιπὸν εἰσῆλθεν ἡ γυνή, ἠρώτησεν ἕνα πνευματικὸν Ἰσίδωρον, Ἡγούμενον τῆς Λαύρας Σουκᾶ, ἐὰν ἦτο ἐκεῖ εἰς τὴν ἱερὰν ταύτην Συνοδείαν ὁ θαυμαστὸς Θεοδόσιος αὐτὸς δὲ τῆς τὸν ἔδειξε διὰ τοῦ δακτύλου, καὶ ἡ ἀσθενὴς ἔδραμεν ὡς διψῶσα ἔλαφος εἰς τὴν πηγὴν τοῦ ὕδατος, καὶ μὲ πίστιν καθαρὰν γυμνώσασα τὸ στῆθος, ἔλαβεν εὐλαβῶς καὶ ἡσύχως τοῦ Ἁγίου τὸ καλυμμαύχιον, ἐνθυμουμένη τὴν αἱμορροοῦσαν, καὶ εὐθὺς ὡς τὸ ἤγγισεν εἰς τὸ στῆθος της (ὢ τῆς ὀξυτάτης θεραπείας!) ὁ πόνος ἠφάνισται ὡς τὸ σκότος, ὅταν ἔλθῃ τὸ φῶς, καὶ ὡς χόρτος εἰς τὸ πῦρ ἐξηλείφθη. Ὁ δὲ Ὅσιος στραφεὶς εἰς αὐτὴν εἶπε ταῦτα μὲ ταπείνωσιν· «Ἔχε θάρρος, θύγατερ, ὁ Δεσπότης μου Χριστὸς εἶπεν, ὅτι ἡ πίστις σου σὲ ἔσωσεν». Ὁ δὲ μακάριος Ἰσίδωρος, ὅστις τὴν εἶδε πρότερον πῶς ἦτο καὶ τὴν ἐπόνεσεν ἡ ψυχή του, ἐξεσκέπασε τότε τὸ στῆθός της, καὶ βλέπων ὅτι δὲν ἔμεινε κἂν μικρὸν σημεῖον τῆς χαλεπῆς ἐκείνης ἀσθενείας ἔφριξε καὶ πανταχοῦ ἐκήρυττε τὸ θαυμάσιον· οὕτω φανερώνει ὁ Κύριος τὴν ἀρετήν, ὅσον τὴν κρύπτουσιν οἱ ἐνάρετοι, καὶ τοὺς ἀνακηρύττει πανταχοῦ καὶ τοὺς εὐφημίζουσιν.

Ἀλλ’ ἂς εἴπωμεν καὶ τὰ λοιπὰ τεράστια αὐτοῦ, ὅτι ἁμαρτία μεγάλη εἶναι νὰ τὰ σιωπήσωμεν. Ἄλλην φορὰν ἐπῆγεν εἰς τὴν Βηθλεὲμ χάριν προσκυνήσεως καὶ ἐπιστρέφων κουρασμένος ἀπὸ τὴν ὁδοιπορίαν, διέμεινεν εἰς τὸ κελλίον ἐναρέτου τινὸς ἀνθρώπου, Μαρκιανοῦ καλουμένου, ὅστις ἦτο πλήρης χαρίτων πνευματικῶν· καὶ χαιρετήσαντες ὁ εἷς τὸν ἄλλον ἐν ἁγίῳ φιλήματι, συνωμίλουν ψυχωφελεῖς λόγους. Ἔπειτα, ὅταν ἦλθεν ἡ ὥρα τοῦ δείπνου, ἐλυπεῖτο ὁ καλὸς Μαρκιανός, διότι δὲν εἶχεν οὔτε ἄρτον, οὔτε σῖτον εἰς τὸ κελλίον του, μόνον ὀλίγην φακῆν, ἀπὸ τὴν ὁποίαν ἔβρασεν ἵνα φιλευθοῦν ὡς ἠδύναντο. Ὁ δὲ μακάριος Θεοδόσιος ἠννόησεν ὅτι δὲν εἶχον ἄρτους, καὶ εἶπεν εἰς τὸν ὑποτακτικόν του νὰ φέρῃ ἐκείνους, τοὺς ὁποίους ἐκράτουν διὰ τὴν πορείαν των, καὶ οὕτως ἐφιλοτίμησε μᾶλλον αὐτὸς τοὺς ξενίσαντας. Καθὼς λοιπὸν ἔτρωγον, εἶπεν ὁ Μαρκιανὸς πρὸς τὸν Θεοδόσιον μὲ χαρίεν πρόσωπον· «Μὴ μᾶς μέμφεσθε, πατέρες, ὅτι δὲν σᾶς φιλεύομεν πλούσια, ὡς ἔπρεπεν, ὅτι σῖτον οὐδόλως ἔχομεν, καὶ δι’ αὐτὸ οὔτε ἄρτον δὲν ἐκάμαμεν».