Θεόν, ἔπειτα λαμβάνει ἕνα βροῦχον καὶ μίαν ἀκρίδα εἰς χεῖράς του καὶ λέγει ταῦτα πρὸς ἐκεῖνα, ὥσπερ νὰ ἦσαν λογικὰ ὄντα· «Ὁ κοινὸς Δεσπότης σᾶς προστάσσει νὰ μὴ ζημιώνετε τοὺς πτωχούς, νὰ τρώγετε τὴν ζωοτροφίαν των». Ταῦτα εἰπὼν ὁ Ὅσιος (ὢ θαυμασίου διηγήματος!) ἐπαραμέρισεν ὅλον τὸ πλῆθος ἐκεῖνο τῆς ἀκρίδος, καὶ τ’ ἄλλα ζωΰφια, καὶ δὲν ἔκαμναν πλέον τινὰ ζημίαν, οὔτε ἀπὸ τόπου εἰς τόπον μετέβαινο, ἀλλὰ εἰς ὅποιον κτῆμα ἦσαν, δὲν ἐκάθιζον εἰς τὰ γεννήματα ἢ εἰς χόρτα βρώσιμα, ὥσπερ νὰ εἶχον φιλίαν μὲ ταῦτα, ἀλλὰ ἔτρωγον τὰς ἀκάνθας καὶ ἄλλα ἄχρηστα χόρτα.
Ἄλλην φορὰν πάλιν ἦτο εἰς ἄλλο χωρίον ἡ αὐτὴ ἀσθένεια, καὶ ἠφανίζοντο ἀπὸ τὸ πλῆθος τῆς ἀκρίδος καὶ ἐφθείροντο ὁλότελα τὰ γεννήματα, ὁ δὲ Ἅγιος ἐγέμισεν ἕνα ἀγγεῖον ἐλαίου και ποιῶν εὐχὴν εἰς αὐτὸ τὸ ηὐλόγησε, καὶ τὸ στέλλει μὲ εὐλαβεῖς καὶ φιλοθέους ἀνθρώπους εἰς τὸ ρηθὲν χωρίον καὶ παρευθὺς ἔφυγεν ὅλη ἡ ἀκρίδα καὶ ἠφανίσθη. Ἄλλην φορὰν δὲν εἶχον χρήματα νὰ ἀγοράσουν ἐνδύματα, καὶ λέγει ὁ οἰκονόμος του πρὸς τὸν Ὅσιον, ὅτι τὸν ἠνώχλουν οἱ ἀδελφοὶ διὰ τὴν γυμνότητα. Λέγει ὁ Ἅγιος· «Μὴ μεριμνᾶτε διὰ τὴν αὔριον καὶ ὁ Κύριος μᾶς στέλλει βοήθειαν». Οὕτως εἶπε καὶ ὁ λόγος του ἔγινεν ἀπόφασις· τὴν ἄλλην ἡμέραν ἦλθεν ἄνθρωπός τις, καὶ φέρει ἐλεημοσύνην ἑκατὸν χρυσᾶ καὶ τὰ ἐδαπάνησαν ὅλα εἰς τὰ ἱμάτια.
Καιρόν τινα ἐπῆγεν ὁ Ἅγιος εἴς τι χωρίον, Βόστρα καλούμενον, ὅπου ἦτο ἓν Κοινόβιον, καὶ εἶχεν ἐψηφισμένον Ἡγούμενον ἐνάρὲτόν τινα φίλον τοῦ Ὁσίου, Ἰουλιανὸν ὀνόματι, ἐπῆγε δὲ νὰ ἴδῃ τοὺς Μοναχοὺς πῶς πορεύονται. Πλησίον δὲ εἰς τὸ ἄνωθεν χωρίον ἦτο ἄλλο Μοναστήοιον, τοῦ ὁποίου οἱ Μοναχοὶ ἠκολούθουν τὴν αἵρεσιν τοῦ Σεβήρου καὶ ἐμίσουν τὸν Ἅγιον· ὅθεν ἰδόντες αὐτὸν ἀπὸ μακρὰν ἔκρουσαν τὸ ξύλον καὶ συναχθέντες οἱ Μοναχοὶ ἐχλεύαζον τὸν Ἅγιον, ἔτι δὲ καὶ γυνή τις κακότροπος τὸν ἐφώναζε πλάνον καὶ ἄλλα ὅμοια. Ὅθεν δικαίως ὁ Ὅσιος τοὺς κατηράσθη νὰ μὴ ἀπομείνῃ λίθος εἰς τὸ Μοναστήριον· καὶ ἡ μὲν ἀναίσχυντος ἐκείνη γυνή, ἡ ὁποία ἐτόλμησε νὰ τὸν ὑβρίσῃ, ἐξέψυξε μὲ χαλεπὸν θάνατον. Ἀγαρηνοὶ δὲ ἐπέδραμον μετ’ ὀλίγας ἡμέρας νύκτα τινὰ εἰς τὸ ἄνωθεν Μοναστήριον τῶν αἱρετικῶν καὶ αὐτὸ μὲν κατέκαυσαν, τοὺς ἀθλίους δὲ ἐκείνους ἀπήγαγον ὡς δούλους μὲ ὅλα των τὰ πράγματα, ὅτι ἡ κατάρα τοῦ Ἁγίου τοὺς ἔφθασεν. Ἀλλὰ τοῦτο μὲν εἶναι παιδεύσεως καὶ σωφρονισμοῦ διήγημα, ἄλλο δὲ νὰ εἴπωμεν ὠφελείας καὶ χάριτος.