Τῇ ΙΑ’ (11ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ Θεοφόρου Πατρὸς ἡμῶν ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ τοῦ Κοινοβιάρχου.

καὶ μικρόν τι, ἀλλὰ κἂν τοὺς Ἁγίους τούτους Τόπους ἴδωμεν εἰς τὸ πῦρ παραδεδομένους, κἂν ἄλλο τι πάθωμεν, δὲν ἀλλάσσομεν γνώμην, κἂν εἰς λεπτὰ τεμάχια τὰ σώματά μας ἐλεεινῶς ἂν κατακόψωσιν, ἀλλὰ τὰς Ἁγίας τέσσαρας Συνόδους πιστεύομεν, ἀπὸ τὰς ὁποίας ἡ πρώτη τῶν τιη’ (318) Πατέρων ἔγινε κατὰ τοῦ Ἀρείου, εἰς τὴν Νίκαιαν, τὸν ὁποῖον ἀναθεμάτισαν, ὅτι τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ ἐδογμάτιζεν ὁ δυσσεβὴς τῆς τοῦ Πατρὸς οὐσίας ἀλλότριον· ἡ δευτέρα κατὰ Μακεδονίου, ὃστις ἐβλασφήμει εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον· ἡ τρίτη κατὰ Νεστορίου συνηθροίσθη εἰς Ἔφεσον, ὅστις ἐφλυάρει κατὰ τῆς οἰκονομίας τοῦ Χριστοῦ μιαρὰ καὶ ἄτοπα, ἡ δὲ τετάρτη τῶν χλ’ (630) Θεοφόρων Πατέρων εἰς τὴν Χαλκηδόνα, οἱ ὁποῖοι ὁμοφρονοῦντες μὲ τοὺς ἄλλους, ἀφώρισαν τὸν Εὐτυχῆ καὶ Νεστόριον, καὶ μακρὰν τῆς Ἐκκλησίας ἐδίωξαν καὶ ἐκράτυναν τὴν Ἀποστολικὴν Πίστιν, δογματίζοντες ξένους τῆς Ἐκκλησίας Χριστοῦ τοὺς ἀλλοτριόφρονας. Ἀπὸ ταύτην λοιπὸν τὴν Ὀρθόδοξον πίστιν δὲν παρεκκλίνομεν οὔτε προδίδομεν (ἄπαγε!) τὴν εὐσέβειαν, ἔστω καὶ ἂν πρόκειται νὰ μᾶς δώσετε μυρίους θανάτους. Ἡ δὲ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ ἡ πάντα νοῦν ὑπερέχουσα νὰ εἶναι φύλαξ καὶ ὁδηγὸς τοῦ κράτους σου».

Ταύτην τὴν ἐπιστολὴν δεξάμενος ὁ βασιλεύς, ηὐλαβήθη τὸν Ἅγιον καὶ τοῦ ἔστειλεν ἀπόκρισιν προφασιζόμενος ὅτι αὐτὸς εἰς ἐκεῖνο δὲν ἔπταιεν, ἀλλὰ οἱ κακοὶ Ἀρχιερεῖς καὶ κληρικοί, οἱ ὁποῖοι, θέλοντες νὰ φανῶσι σοφοί, ἔκαμνον τὰ σκάνδαλα. Αὐτὰ καὶ ἄλλα γράψας ὁ βασιλεὺς πρὸς τὸν Ὅσιον, ἔπαυσε καὶ δὲν ἐβίαζέ τινα εἰς τὴν αἵρεσιν. Ἀλλὰ μετὰ καιρὸν ἤλλαξε γνώμην καὶ ἔστειλε πάλιν γράμματα κατὰ τῆς εὐσεβείας ὁ μάταιος. Ὁ δὲ γενναῖος καὶ ζηλωτὴς τῆς ὀρθῆς πίστεως Ἅγιος Θεοδόσιος δὲν ἐψήφισε τὰ γράμματα, ἀλλὰ ὡς λέων ὥρμησε κατὰ τῶν ἀπεσταλμένων καὶ συνάξας τὸ πλῆθος ἀνέβη εἰς τὸν ἄμβωνα καὶ μεγαλοφώνως ἐβόησε· «Ὅστις ἐναντιωθῇ εἰς τὰς τέσσαρας Ἁγίας Οἰκουμενικὰς Συνόδους καὶ δὲν τὰς τιμᾷ ὡς καὶ τὰ τέσσαρα Εὐαγγέλια, νὰ ἔχῃ τὸ ἀνάθεμα». Ταῦτα εἰπὼν ἔδραμεν ὡς Ἄγγελος εἰς τὰς πλησίον χώρας καὶ πόλεις ὡς στρατηγός, ἀκολουθούντων πολλῶν Μοναχῶν, καὶ ἐστήριζε τοὺς πιστούς, τοὺς δὲ ραθύμους διήγειρε καὶ ὅσους εἶχον ἀμφιβολίαν εἰς τὴν Ὀρθόδοξον πίστιν ἐβεβαίωνε καὶ τοὺς ἐπροθυμοποίει νὰ μὴ φοβηθοῦν ἀπειλὰς τυράννου, ἀλλὰ νὰ ἀποθάνουν ἐὰν ἔλθῃ ἀνάγκη διὰ τὴν εὐσέβειαν.


Ὑποσημειώσεις

[1] Ἀκέφαλοι ἀπεκαλοῦντο οἱ αἱρετικοὶ ἐκεῖνοι Μονοφυσῖται, οἵτινες παραμένοντες ἀμετάπειστοι εἰς τὴν ὑποστήριξιν τοῦ ὅρου «μία φύσις» τοῦ Χριστοῦ ἀπεσπάσθησαν τοῦ ἐπίσης αἱρετικοῦ Μονοφυσίτου Ἐπισκόπου Ἀλεξανδρείας Πέτρου τοῦ Μογγοῦ, διότι οὗτος ἀπεδέχθη τὸ ἐν ἔτει 482 ἐκδοθὲν ὑπὸ τοῦ αὐτοκράτορος Ζήνωνος «Ἑνωτικὸν» δι’ οὗ ἐπειρᾶτο μέση τις λύσις μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ Μονοφυσιτῶν, ἐφεύρημα καὶ αὐτὴ ἀντορθοδόξων παραγόντων. Ἐπειδὴ λοιπὸν τὸ «Ἑνωτικὸν» αὐτὸ ὑπέγραψαν οἱ τότε Πατριάρχαι Κωνσταντινουπόλεως Ἀκάκιος, Ἀλεξανδρείας Πέτρος ὁ Μογγός, Ἀντιοχείας Πέτρος ὁ Γναφεὺς καὶ Ἱεροσολύμων Μαρτύριος, οἱ δὲ ἀδιάλλακτοι Μονοφυσῖται ἔμειναν ἄνευ Ἐπισκόπων, διὰ τοῦτο ἀπεκλήθησαν Ἀκέφαλοι.