Καθ’ ἑκάστην λοιπὸν ἐπλήθυνεν ὁ ἀριθμὸς τῶν ἀδελφῶν καὶ συνήγοντο ἄνθρωποι χρήσιμοι καὶ πλούσιοι. Ὅθεν ὁ Ὅσιος διελογίζετο τί νὰ κάμῃ ἀπὸ τὰ δύο: νὰ ἡσυχάζῃ μοναχός του ἢ νὰ ἔχῃ τοσούτων ἀδελφῶν τὴν μέριμναν. Καὶ ἐνθυμούμενος τοὺς λόγους τοῦ Ὁσίου Συμεών, ἐδέετο τοῦ Κυρίου νὰ τὸν φωτίσῃ ἵνα γίνῃ τὸ συμφερώτερον. Λαμβάνων δὲ τὸ θυμιατήριον ἔθεσεν ἄνθρακας ἐσβεσμένους καὶ ἀπὸ ἐπάνω θυμίαμα, ἔπειτα δὲ ἐπεριπάτει τὴν ἔρημον τοιαῦτα πρὸς τὸν Θεὸν εὐχόμενος· «Κύριε καὶ Θεέ μου, ὅστις ἔκαμες εἰς τὸν Ἰσραὴλ τοσαῦτα θαυμάσια καὶ ἐβεβαίωσες μὲ τοιαύτας τερατουργίας τὸν Μωϋσῆν νὰ ἀναλάβῃ τὴν προστασίαν τοῦ λαοῦ, ἔτι δὲ καὶ τῆς εὐχῆς τοῦ Ἠλιοῦ ἐπήκουσας, καὶ ἔστειλες πῦρ οὐρανόθεν καὶ κατέκαυσε τὴν θυσίαν αὐτοῦ εἰς δόξαν σου, αὐτὸς καὶ τώρα, Παντοδύναμε Δέσποτα, ἐπάκουσόν μου τοῦ δούλου σου, καὶ δεῖξον ἡμῖν σημεῖον, ποῦ εἶναι τὸ θὲλημά σου νὰ κτίσωμεν Ἐκκλησίαν τῷ κράτει σου καὶ Μοναστήριον ἵνα κατοικῶμεν καὶ σὲ δοξάζωμεν. Ταῦτα λέγων ὁ μακάριος ἐκράτει τὸ θυμιατήριον, οἱ δὲ ἀδελφοὶ τὸν ἠκολούθουν, ἀποφασισμένοι, εἰς ὅποιον τόπον ἀνάψουν μόνοι οἱ ἄνθρακες, νὰ οἰκοδομήσουν τὴν Μονήν, καθὼς ὁ Ἅγιος συνεβούλευσεν. Ἐπεριπάτησαν λοιπὸν ὥραν πολλήν, ἕως οὗ ἐπέρασαν τοὺς ἐπιτηδειοτέρους τόπους ἕως τὴν ἔρημον Κουτιλά, καὶ τότε, ἀφοῦ ἐπέρασαν τὴν λίμνην τῆς Ἀσφαλτίτιδος, καὶ δὲν ἤναψε τὸ πῦρ εἰς τοὺς ἄνθρακας, ἐδέχθη νὰ στρέψῃ ὀπίσω ὁ Ἅγιος, βλέπων ὅτι δὲν ἦτο Θεοῦ θέλημα.

Καθὼς λοιπὸν διέβη τὸ σπήλαιον ὀλίγον διάστῃμα, (ὦ Βασιλεῦ ἀθάνατε, καὶ τίς ἀξίως αἰνέσει τὸ κράτος σου!) καπνὸς ἐξῆλθεν ἀπὸ τοὺς ἄνθρακας καὶ εὐωδία ἄρρητος καὶ θαυμάσιος. Ὅθεν χαρᾶς ἀπείρου πλησθέντες οἱ Μοναχοί, ἔθεσαν εὐθὺς εἰς δόξαν Θεοῦ τὰ θεμέλια καὶ ᾠκοδόμησαν σκηνὴν ἁγίαν, ἀρετῶν καταγώγιον, καὶ ἔγινε Ναὸς μέγιστος καὶ θαυμάσιος καὶ Μοναστήριον εὐρύχωρον μὲ κελλία, νοσοκομεῖα, ξενοδοχεῖα καὶ πᾶν ἄλλο χρειαζόμενον, διὰ νὰ ἔχουν ἀνάπαυσιν ὄχι μόνον οἱ Μοναχοί, ἀλλὰ καὶ οἱ κοσμικοὶ ὅσοι ἤρχοντο νὰ προσκυνήσουν δι’ εὐλάβειαν, ὅτι ὁ μακάριος Θεοδόσιος ἦτο περισσῶς εὔσπλαγχνος, καὶ δὲν ἐκυβέρνα μόνον εἰς τὰ ψυχικὰ τοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ καὶ εἰς τὰ σωματικὰ ἐσπούδαζε νὰ ἔχουν τὰ χρειαζόμενα. Λοιπὸν ἤρχοντο καθ’ ἑκάστην εἰς ἐκεῖνο τὸ Μοναστήριον πτωχοὶ καὶ ἄρρωστοι καὶ ἀπὸ ἄλλας ἀνάγκας ταλανιζόμενοι, καὶ ὃλους ἐπεμελεῖτο ὁ συμπαθέστατος, καὶ οὐδεὶς ἀνεχώρει ἐκεῖθεν ἀβοήθητος, ὅτι ὁ Ἅγιος ἦτο ὀφθαλμὸς τυφλῶν, γυμνῶν ἔνδυμα, ἀστέγων σκέπη, νοσούντων ἰατρός, καὶ ὑπηρέτης εἰς ὅλους τοὺς ἀσθενοῦντας ψυχῇ τε καὶ σώματι. Ἔπλυνε τὰς πληγὰς καὶ τὰ τραύματα τοῦ σώματος καὶ παρηγόρει ὅλους νὰ ἔχουν ὑπομονὴν εἰς τὰς συμφοράς, διὰ νὰ ἀπολαύσουν Βασιλείαν τὴν ἀεὶ διαμένουσαν.