ἔδαφος καὶ ἔλεγε ταῦτα πρὸς τὸν Ἅγιον· «Οὐαί μοι, ὅτι σήμερον ἐχάθη ἡ ἐλπίς μου, ἡ καταφυγή, ἡ βοήθεια, ὅτι εἰς σὲ εἶχον τὸ θάρρος μου, Ἅγιε, νὰ μὲ λυτρώσῃς τὸν ἄθλιον ἀπὸ τὸν πονηρὸν δαίμονα, καὶ τώρα τελείως ἀπηλπίσθην ὁ δείλαιος· κάλλιον εἶναι νὰ πέσω εἰς τὸ πῦρ ἢ εἰς τὴν θάλασσαν, ἢ νὰ συνταφῶ μετὰ σοῦ, παρὰ νὰ μὲ βασανίζῃ τοιοῦτος ἄσπλαγχος τύραννος». Αὐτὰ καὶ ἄλλα πλείονα λέγων, ἠνηγκαλίζετο τὸν Ἅγιον, χύνων ὡς ποταμὸν τὰ δάκρυα. Τότε τὸν ἔρριψεν ὁ δαίμων, ἵνα δείξῃ ὅτι χωρὶς τὴν θέλησίν του ἐξήρχετο, ὅτι ἡ θεία δύναμις τὸν ἐδίωκεν. Ἔπειτα ἀφοῦ τὸν ἐτάραξε πολλά, ἐξῆλθε βιαίως ὁ τρισκατάρατος καὶ ἔμεινεν ὑγιὴς ὁ Στέφανος καὶ ἐδόξασε τὸν Κύριον.
Οὗτος ἦτο ὁ θαυμάσιος καὶ φοβερὸς εἰς πάντας Θεοδόσιος, εἰς τὸν ὁποῖον ὄχι μόνον ζῶντα ἀλλὰ καὶ μετὰ θάνατον ὑπετάσσοντο ἡ γῆ, ὁ οὐρανός, ὁ ἀήρ, ἡ θάλασσα καὶ οἱ δαίμονες· ὅστις προσέτασσε τὰ θηρία τῆς γῆς καὶ δὲν τὸν ἔβλαπτον, τὸν οὐρανὸν καὶ ἔβρεχε, τὸν ἀέρα καὶ παρέσυρε τὴν ἀκρίδα εἰς τὴν θάλασσαν καὶ ἡσύχαζε, καὶ τοὺς δαίμονας καὶ ἔφευγον ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους ἔντρομοι. Ἐξῆλθε λοιπὸν ἡ φήμη πανταχοῦ ὅτι ὁ μέγας Θεοδόσιος ὑπάγει πρὸς Κύριον καὶ ἔτρεχον οἱ πιστοὶ πλῆθος ἄπειρον, λαϊκοί, Μοναχοί, Ἱερεῖς καὶ Ἐπίσκοποι καὶ συνηγωνίζοντο καὶ συνωθοῦντο νὰ ἀσπασθοῦν ὅλοι τὸ ἱερὸν λείψανον. Ἦλθε δὲ καὶ ὁ Ἁγιώτατος Πέτρος, ὅστις ἦτο τότε Πατριάρχης εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα, καὶ μετὰ βίας ἠδυνήθησαν ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ θαυμάσιοι Ἀρχιερεῖς νὰ καταπείσουν τὸ πλῆθος τοῦ λαοῦ, νὰ παραμερίσουν, νὰ ἐνταφιάσουν τὸν Ἅγιον· ὅτι ἕκαστος εἶχε πόθον νὰ ἀσπασθῇ ἔστω καὶ τὸ ράσον του, ἢ τὰς τρίχας ἢ ἄλλο τι νὰ λάβῃ πρὸς εὐλογίαν του. Μετὰ πολλὰς ὥρας λοιπὸν ἔκρυψαν εἰς τὴν γῆν τὸν οὐρανοῦ ἄξιον καὶ θησαυρὸν πολυτίμητον, καὶ τελέσαντες ὅσα ἔπρεπε κατὰ τὴν τάξιν τῆς Ἐκκλησίας μας ἀνεχώρησαν, δοξάξοντες Πατέρα, Υἱὸν καὶ Πνεῦμα Ἅγιον, τὴν μίαν Θεότητα ᾗ πρέπει κράτος, τιμὴ καὶ προσκύνησις πάντοτε, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.