Εἶχε δὲ καὶ τὸ προορατικὸν καὶ ἤξευρε τὰ μέλλοντα σαφῶς. Ἡμέραν δέ τινα ἐπρόσταξε προώρως νὰ κτυπήσουν τὸ σήμαντρον, καὶ συναχθέντες οἱ ἀδελφοὶ ἠρώτων αὐτὸν τί συνέβη καὶ ἐπρόσταξε νὰ σημάνουν πρὸ τῆς κεκανονισμένης ὥρας, ἀφοῦ ἦσαν δύο ὧραι τῆς ἡμέρας. Ὁ δὲ βαρέως στενάζων ἀπεκρίνατο. «Ἂς κάμωμεν, Πατέρες, πρὸς Κύριον δέησιν, ὅτι ὀργὴν Θεοῦ βλέπω καὶ ἔρχεται ἀπὸ τὴν Ἀνατολὴν τάχιστα». Αὐτοὶ δέ, ἐπειδὴ δὲν ἔβλεπον τίποτε, δὲν ἐλυποῦντο τὴν μέλλουσαν συμφοράν, οὔτε μέριμναν εἶχον. Καὶ τὴν ἓκτην ἡμέραν ἦλθε μήνυμα, ὅτι ἔπεσεν ἀπὸ μεγάλον σεισμὸν ἡ Ἀντιόχεια, κατὰ τὴν ἰδίαν ἐκείνην ὥραν ποὺ εἶδε τὴν ὀπτασίαν ὁ Ὅσιος, καὶ τότε οἱ ἀδελφοὶ ἐνθυμηθέντες τὴν πρόρρησιν αὐτοῦ ἐθαύμαζον. Ἦτο δὲ καὶ κατὰ πολλὰ ταπεινός, καὶ δὲν ἐνόμιζε τὸν ἑαυτόν του σημαντικόν. Ὅθεν βλέπων ποτὲ δύο ἀδελφοὺς νὰ δέρωνται, τοὺς ἐπρόσταξε νὰ λύσουν τὴν ἔχθραν κατὰ τὸ δεσποτικὸν πρόσταγμα καὶ ὅταν εἶδεν ὅτι δὲν ἤθελον, ὑπὸ τοῦ θυμοῦ νικώμενοι, ἔπεσεν εἰς τοὺς πόδας αὐτῶν καὶ παρεκάλει ὁ Ποιμὴν τὰ πρόβατα, ὁ Πατὴρ τὰ τέκνα, ὁ Διδάσκαλος τοὺς μαθητάς, ὁ ἰατρὸς τοὺς ἀσθενεῖς νὰ θεραπεύσῃ τὴν πληγήν των, καὶ δὲν τὸν εἰσήκουον. Ὅθεν διὰ νὰ τοὺς νικήσῃ, μὲ ἄκραν ταπείνωσιν ἔβαλεν εἰς τὴν γῆν τὴν ἱερὰν αὐτοῦ κεφαλήν, καὶ δὲν ἐσηκώθη ἀπὸ τὸ ἔδαφος, ἕως οὗ ἐμάλαξε τὸ μῖσος ἀπὸ τὴν καρδίαν αὐτῶν, καὶ τοὺς ἔκαμε καὶ ἐφίλησαν ὁ ἕνας τὸν ἄλλον καὶ εἰς τὸ τέλος εἰρήνευσαν.

Αὐτὰ καὶ ἕτερα κατορθώσας ὁ θεῖος ὄντως Θεοδόσιος, ἐπλησίασεν ὁ καιρὸς νὰ ὑπάγῃ πρὸς τὸν ποθούμενον. Λοιπὸν τὸν εὗρε μεγάλη ἀσθένεια, καὶ τόσον δεινή, ὥστε ἐκείτετο ἐπὶ ἓν ἔτος μὲ πολλὰς ὀδύνας βασανιζόμενος, διεβρώθη δὲ τὸ δέρμα τῆς λαγόνος του ἀπὸ τὴν ἀδυναμίαν καὶ πολυκοιτίαν καὶ δὲν ἔμεινε παρὰ μόνον τὸ ὀστοῦν, καὶ ποτέ του δὲν ἐγόγγυσεν ὁ ἀείμνηστος οὔτε σχῆμα ραθυμίας ἔδειξεν, οὔτε λόγον πικρὸν γογγυσμοῦ ποσῶς ἐπρόφερεν, ἀλλὰ ἐδόξαζε μεγαλοψύχως τὸν Κύριον. Βλέπων δὲ αὐτὸν γέρων τις τοσοῦτον δεινῶς ὀδυνώμενον, εἶπεν εἰς αὐτόν· «Κάμε, Πάτερ, πρὸς Κύριον δέησιν, νὰ σὲ λυτρώσῃ ἀπὸ τὴν δεινὴν ταύτην ἀσθένειαν». Ὁ δὲ Ἅγιος τὸν ἐκύτταξε λοξῶς λέγων· «Μὴ λέγῃς τοιοῦτον λόγον ἄπρεπον, ὅτι πολλάκις ἦλθε καὶ εἰς ἐμὲ τοιοῦτος λογισμὸς ψυχοβλαβέστατος καὶ γνωρίσας ὅτι ἦτο ἀπὸ τὸν δαίμονα τὸν ἐδίωξα, ἐπειδὴ ἀφοῦ πολλὰ καλὰ ἀπήλαυσα εἰς τὴν ζωὴν ταύτην καὶ ἔγινα πανταχοῦ ὀνομαστὸς καὶ περίφημος, τὸ πρέπον εἶναι νὰ κακοπαθήσω ὀλίγον διὰ νὰ εὕρω εἰς τὴν ἄλλην ζωὴν παράκλησιν, καὶ νὰ μὴ ἀκούσω τὴν δεινὴν ἐκείνην ἀπόφασιν ὡς ὁ πλούσιος «ἀπέλαβες τὰ ἀγαθά σου ἐν τῇ ζωῇ σου».