Ὁ ἀρχηγὸς τοῦ βυζαντινοῦ στρατεύματος, ἤτοι ὁ Κόμης τῆς Ἀνατολῆς, ὀνόματι Κήρυκος, ἀνδρεῖος εἰς τοὺς πολέμους καὶ εὔτολμος, ἔμελλε νὰ ὑπάγῃ κατὰ τῶν Περσῶν μὲ τοὺς στρατιώτας του. Ὅθεν ὡς εὐλαβὴς ἀπῆλθεν εἰς τοὺς Ἁγίους Τόπους πρότερον νὰ προσκυνήσῃ, ἵνα τὸν βοηθήσῃ ὁ Κύριος. Ἀκούσας δὲ τὴν φήμην τοῦ Θεοδοσίου, ἐπῆγε καὶ τὸν προσεκύνησε, ζητῶν τὴν εὐλογίαν του, ἐκεῖνος δὲ τὸν καθωδήγησε νὰ μὴ ἐλπίζῃ εἰς τὸ ξίφος καὶ τὸ τόξον του, κατὰ τὸν θεῖον Δαβίδ, ἀλλὰ εἰς τὴν θείαν δύναμιν. Αὐτὰ λέγοντος τοῦ Ὁσίου καὶ ἕτερα ὅμοια, κατενύγη ὁ Κόμης, καὶ τοῦ ἐζήτησε τὸ τρίχινον, ὅπερ ἐφόρει ἐκεῖνος ἐσωτερικῶς, νὰ τὸ κρατῇ ἀντὶ ἀσπίδος καὶ ὡς φυλακτήριον εἰς τὸν πόλεμον, ὁ δὲ Ὅσιος τοῦ τὸ ἔδωκε βλέπων τὴν πολλήν του εὐλάβειαν. Ἐνδυθεὶς λοιπὸν ὁ Κήρυκος ὡς θώρακα ἐκεῖνο τὸ τρίχινον ἔνδυμα, καὶ μεταβὰς εἰς τὴν Περσίαν ἔκαμεν ἀνδραγαθίας θαυμασίας, καὶ ἐπέστρεψε μὲ τιμὴν καὶ δόξαν ἄπειρον. Δὲν ἐφάνη δὲ πρὸς τὸν εὐεργέτην ἀχάριστος, ἀλλὰ ἐπανῆλθεν εἰς τὸν Ὅσιον, ταῦτα λέγων· «Εὐχαριστῶ τὴν ἁγιωσύνην σου, Πάτερ Ἁγιώτατε, διότι σὺ ἦσο ἡ αἰτία τῆς νίκης μου. Ἐπειδὴ ἀφοῦ ἐνεδύθην ὡς θώρακα τὸ τρίχινον ἔνδυμά σου καὶ συνεκροτήσαμεν πόλεμον, ἔγινε σκότος πολὺ εἰς ὅλον τὸν τόπον, καὶ δὲν ἔβλεπον οἱ ἐχθροί μας ὁ εἷς τὸν ἄλλον, μόνον ἐγὼ ἔβλεπον τὴν ἁγιωσύνην σου, καὶ μὲ ὡδήγεις εἴς τινας τόπους, ὅπου ἐνίκων τοὺς ἐχθρούς μου θαυμασιώτατα, ἕως ὅτου τοὺς ἐδίωξα τελείως».

Ὄχι δὲ μόνον αὐτὸν τὸν Κήρυκον ἐβοήθησε θαυμασίως ὁ Ὅσιος, ἀλλὰ καὶ πολλοὺς ἀπὸ διαφόρους κινδύνους ἐλύτρωσεν· ἄλλους μὲν ἀπὸ τρικυμίαν ἐν θαλάσσῃ, ἐνῷ ἔμελλον νὰ καταποντισθοῦν καὶ κράζοντες αὐτὸν εἰς βοήθειαν, ἔπαυσεν ἡ ταραχὴ τῶν ἀνέμων καὶ ἐσώθησαν. Ἄλλους δὲ πάλιν ἐφύλαξεν εἰς τὴν ξηρὰν ἀπὸ ἄγρια θηρία, καὶ δὲν τοὺς ἐσπάραξαν, καθὼς τὸν εἶδον οἱ κινδυνεύοντες ἄλλοι καθ’ ὕπνους καὶ ἕτεροι ἔξυπνοι ὀφθαλμοφανῶς, καὶ τοὺς ἐβοήθει μὲ τρόπον θαυμάσιον. Ὄχι δὲ μόνον ἀνθρώπους ὠφέλησεν, ἀλλὰ καὶ ἄλογα ζῷα ἐνίοτε ὡς φιλάγαθος.

Κάποτε πάλιν ἐπήγαινε πτωχός τις μὲ τὸν ὄνον του εἰς ὑπηρεσίαν, καθ’ ὁδὸν δὲ ἐπετέθη ἐναντίον του λέων ἀγριώτατος. Τότε ὁ μὲν ἄνθρωπος ἔφευγεν ὅσον ἠδύνατο, καὶ ὁ ὄνος ὁμοίως ἔτρεχε πρὸς ἄλλην κατεύθυνσιν διὰ νὰ γλυτώσῃ ἀπὸ τὸν κίνδυνον. Τότε ὁ λέων ἀφῆκε τὸν ἄνθρωπον, καὶ ἔτρεχε μὲ σπουδὴν πολλὴν νὰ φάγῃ τὸν ὄνον, ὁ δὲ πτωχὸς εἰς τὴν ἀνάγκην ταύτην ἐνεθυμήθη τὸν Ὅσιον Θεοδόσιον, καὶ τὸν ἐπεκαλέσθη εἰς βοήθειαν. Ὅθεν εὐθὺς ὡς εἶπε τὸ ὄνομα τοῦ Ἁγίου, ἔπαυσεν ὁ θυμὸς τοῦ λέοντος, καὶ ἀφήσας ἀμφοτέρους ἀβλαβεῖς ἀνεχώρησεν.