Ταῦτα λέγων ὁ Ὅσιος, ὁ μὲν δαίμων ἔφυγεν, αὐτὸς δὲ ἔτρεχε ψάλλων τὸ «Ἀναστήτω ὁ Θεὸς» (Ψαλμ. ξζ’ 1) καὶ τὰ ἐπίλοιπα τοῦ Ψαλμοῦ ἕως ὅτου ἔφθασεν εἰς τὸν λιμένα, ἐκεῖ δὲ εὑρὼν πλοίαρχόν τινα τὸν ἠρώτησε λέγων· «Γνωρίζεις καμμίαν νῆσον ἔρημον, εἰς τόπον ἀναχωρητικόν, νὰ ὑπάγω εἰς ταύτην νὰ κατοικήσω ἀτάραχα, ἐλεύθερος ἀπὸ τὰς πανουργίας τοῦ δαίμονος;». Ὁ δὲ πλοίαρχος ἀπεκρίθη· «Εἶναι μία ξηρόνησος μακρὰν ἀπὸ τὴν γῆν, στενὴ μὲν καὶ φοβερὰ εἰς τὸ ὕψος, ἀλλὰ κατὰ τὸν πόθον τὸν ὁποῖον ἔχεις κατὰ πολὺ ἁρμοδία, ἐπειδὴ εἶναι ὁ τόπος ἥσυχος. Πῶς ὅμως θὰ ἐξοικονομῇς τὴν ἀπαραίτητον τροφήν σου εἰς τοιοῦτον τόπον σκληρότατον;». Ὁ δὲ Ὅσιος ἀπεκρίθη· «Ἂς κάμωμεν μίαν συμφωνίαν νὰ μοῦ φέρῃς τρεῖς φορὰς τὸν χρόνον ἄρτους καὶ ὕδωρ καὶ ἐγὼ πάλιν πρῶτον μὲν νὰ δέωμαι εἰς τὸν Θεὸν διὰ τὴν ψυχήν σου, δεύτερον δὲ νὰ μοῦ φέρῃς μαλλίον ἢ βαΐα φοινίκων νὰ πλέκω σχοινίον, τὸ ὁποῖον θὰ σοῦ δίδω εἰς ἀντάμειψιν τῶν ἐξόδων σου».

Ταῦτα ἀκούσας ὁ πλοίαρχος ἠννόησεν ὅτι ἦτο πνευματικὸς καὶ ἅγιος ἄνθρωπος. Ὅθεν ἐδέχθη νὰ τελέσῃ ὅλην τὴν ἐπιθυμίαν του. Ἐπεβιβάσθησαν λοιπὸν τοῦ πλοίου, ἔλαβον δὲ καὶ ὀλίγους ἄρτους καὶ ὕδωρ εἰς ὑδρίας καὶ ἐπειδὴ ἦτο ὁ ἄνεμος ἐπιτήδειος, μέχρι τῆς ἑσπέρας ἔφθασαν εἰς τὴν ξηρόνησον, τὴν ὁποίαν ἰδὼν ὁ Ἅγιος κατὰ τὴν γνώμην αὐτοῦ κατάλληλον, ἀνέβη χαρούμενος ψάλλων ταῦτα· «Ὑπομένων ὑπέμεινα τὸν Κύριον καὶ προσέσχε μοι … καὶ ἔστησεν ἐπὶ πέτρας τοὺς πόδας μου καὶ κατεύθυνε τὰ διαβήματά μου» (Ψαλμ. λθ’ 1-3). Τότε ἀποχαιρετήσας τὸν πλοίαρχον εἶπε πρὸς αὐτόν· «Ὕπαγε, τέκνον μου, εἰς εἰρήνην καὶ φέρε μου τὸν ἄρτον καὶ τὸ ὕδωρ κατὰ τὴν συμφωνίαν». Ὁ δὲ πλοίαρχος εἶπε πρὸς αὐτόν· «Θέλεις νὰ σοῦ φέρω καὶ ξυλείαν νὰ σοῦ κτίσω καὶ μικρὰν καλύβην δι’ ἀνάπαυσιν;». Ὁ γενναῖος ὅμως καὶ ἀδαμάντινος τοῦ Χριστοῦ στρατιώτης δὲν ἠθέλησεν, ἀλλ’ ἔμεινεν οὕτω βασανιζόμενος καὶ ταλαιπωρούμενος ἀπὸ τοὺς ἀνέμους, τὰς βροχὰς καὶ τὰς χιόνας, κατὰ δὲ τὸ θέρος ὑπὸ τοῦ ἡλίου καταφλεγόμενος. Ὤ τῆς ἀνδρείας καὶ γενναιότητος! Ὤ τῆς ἀκραδάντου πίστεως! Καὶ στήλη νὰ ἦτο λιθίνη, ἢ μέταλλον, θὰ ἐνικᾶτο μὲ τὴν πολυκαιρίαν, ἀλλ’ αὐτὸς ὁ ἀδαμάντινος δὲν ἐνικήθη παντελῶς.

Τοιουτοτρόπως λοιπόν, ὁ μὲν πλοίαρχος ἐπήγαινε τρεῖς φορὰς τὸν χρόνον καὶ ἔβλεπε τὸν Ὅσιον, ὁ δὲ Ὅσιος εὑρισκόμενος μακρὰν ἀπὸ τὸν κόσμον ἔχαιρεν ἀπολαμβάνων τὴν ποθουμένην ἡσυχίαν. Ὁ μισόκαλος ὅμως δαίμων δὲν τὸν ἀφῆκε καὶ πάλιν νὰ ἡσυχάσῃ μέχρι τέλους, ἀλλὰ καὶ ἐκεῖ εἰς τὴν ξηρόνησον τοῦ ἤγειρε πόλεμον.