Ἔχουσα τότε ἡ γυνὴ σταθερὰν τὴν ἀπόφασιν τῆς μετανοίας εἶπε πάλιν πρὸς τὸν Ὅσιον· «Ποῦ με προστάσσεις να ὑπάγω ἡ δούλη σου;». Εἶπεν ὁ Ἅγιος· «Πορεύου εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα καὶ εἰς τὴν Ἁγίαν Βηθλεέμ, ἐκεῖ δὲ ἐρώτησον νὰ εὕρῃς Ἁγίαν τινὰ παρθένον, Παῦλαν ὀνόματι, ἡ ὁποία ᾠκοδόμησε καὶ Ναὸν τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, εἰς αὐτὴν ἐξομολογήθητι τὰς ἁμαρτίας σου, νὰ λάβῃς πολλὴν ὠφέλειαν». Τότε ἡ γυνὴ ὑπεσχέθη εἰς τὸν Ὅσιον νὰ ὑπάγῃ ὅπου τῆς εἶπε καὶ προσκυνήσασα αὐτὸν ἐζήτει συγχώρησιν. Ἐκεῖνος δὲ μετὰ βίας ἐγερθείς, ὀδυνώμενος ἀπὸ τὸν πόνον, ἔδωκεν εἰς αὐτὴν ὀλίγους φοίνικας διὰ τὴν ὁδοιπορίαν. Καὶ κατευοδώνων αὐτὴν τῆς ἔλεγε· «Πορεύου, γύναι, καὶ κάμε τρόπον νὰ μὴ ἐπιστρέψῃς πλέον εἰς τὰ ὀπίσω, ἀλλὰ μίσησον τὰς τοῦ βίου ἡδονὰς καὶ ἐπίμεινον μέχρι τέλους εἰς τὴν μετάνοιαν, διὰ νὰ σώσῃς τὴν ἀθλίαν ψυχήν σου». Ἡ δὲ ἀπεκρίνατο κλαίουσα· «Ἐλπίζω εἰς τὸν Χριστόν, ὅτι δι’ εὐχῶν σου, νὰ μὴ ἔχῃ πλέον μέρος εἰς ἐμὲ ὁ ἀντικείμενος». Οὕτως εἶπε καὶ προσκυνήσασα τὸν Ὅσιον ἀνεχώρησεν, ὁ δέ, προσευξάμενος δι’ αὐτήν, εἰσῆλθεν εἰς τὸ κελλίον του καὶ πίπτων κατὰ γῆς, μετὰ δακρύων προσηύχετο ὀδυρόμενος ὡς ὁ Προφήτης Δαυῒδ διὰ τὴν ἁμαρτίαν. Ἡ δὲ γυνὴ ἔφθασεν εἰς τὴν Μονὴν τῆς Ὁσίας Παύλας καὶ ἀνήγγειλεν εἰς αὐτὴν τὰ γενόμενα ἅπαντα, κατὰ τὸ πρόσταγμα τοῦ Ἁγίου, ἐκείνη δὲ τὴν ἐπεμελήθη σωματικῶς τε καὶ πνευματικῶς καὶ ἐνέδυσε ταύτην μὲ τὸ σχῆμα τῶν Μοναχῶν. Ἔμεινε δὲ ἡ γυνὴ ἐκεῖ μιμουμένη τὴν διδάσκαλον Παῦλαν εἰς ὅλας τὰς πράξεις αὐτῆς καὶ τόσον ἔγινεν ἐνάρετος, ὥστε ἠξιώθη νὰ κάμνῃ θαύματα μὲ τὴν βοήθειαν τοῦ Θεοῦ καὶ εἰς πίστωσιν ἀναγράφωμεν ἕν, διὰ νὰ λάβουν θάρρος οἱ ἁμαρτήσαντες.

Εἰς τὸ ρηθὲν Μοναστήριον εἰσῆλθέ ποτε γυνή τις, ἥτις εἶχεν εἰς τοὺς ὀφθαλμοὺς δεινὴν ἀσθένειαν καὶ ᾐσθάνετο μεγάλην ὀδύνην. Ἡ δὲ μακαρία Παῦλα, διὰ νὰ ἀποδειχθῇ πόσα δύναται νὰ κατορθώσῃ ἡ ἀληθινὴ μετάνοια, ἐπρόσταξε τὴν ἀνωτέρω Μοναχὴν νὰ κάμῃ προσευχὴν διὰ τὴν πάσχουσαν. Ἡ δέ, ὡς ὑπήκοος, ἐτέλεσε τὸ πρόσταγμα καὶ μὲ τὴν δύναμιν τοῦ Κυρίου οἱ πρῴην ἀσθενεῖς καὶ σχεδὸν τυφλώττοντες ὀφθαλμοὶ θαυμασίως ἐθεραπεύθησαν. Ἐκείνη δὲ ἡ γυνή, ἡ ὁποία ἰατρεύθη, διὰ νὰ μὴ γίνῃ πρὸς τὴν εὐεργέτιν ἀχάριστος, ἐνεδύθη τὸ ἅγιον Σχῆμα καὶ ἔμεινεν εἰς τὴν Μονὴν ἕως τέλους. Ἡ δὲ πρόξενος τῆς θεραπείας αὐτῆς, διὰ τὴν ὁποίαν ἀνωτέρω ἀναφέρομεν, ὅτι ἦτο πρότερον φαύλη καὶ ἄσεμνος, ἐφύλαξε πολλὴν ἐγκράτειαν· μετὰ τὴν ἀναχώρησιν ἡ ἀείμνηστος καὶ δὲν ἐγεύθη οἶνον ἢ ἔλαιον ἢ σταφυλήν, ἢ ἄλλην ὀπώραν οὐδέποτε κατὰ τοὺς δώδεκα χρόνους, κατὰ τοὺς