καὶ στενάζων ἐκ μέσου καρδίας ἔλεγεν· «Ἄνες μοι, Δέσποτα, καὶ συγχώρησόν μοι τῆς ψυχῆς τὸ ἁμάρτημα. Γνωρίζεις, Κύριέ μου, ὁ τὰ πάντα σαφῶς ἐπιστάμενος, ὅτι Σὲ μόνον ἠγάπησα ἐκ νεότητος καὶ διὰ Σὲ τὸ σῶμα τοῦτο παραδέδωκα εἰς τὸ πῦρ. Ἄνες μοι λοιπὸν καὶ ἄφες, φιλάνθρωπε, τὸ ἀνόμημα». Οὕτως ηὔχετο εἰς τὴν γῆν κειτόμενος ὁ Ὅσιος, μὴ δυνάμενος δὲ νὰ ἐγερθῇ ὄρθιος ἀπὸ τὴν δριμύτητα τῶν πόνων ἔλεγε· «Ὡς ἀγαθὸς ὁ Θεὸς τῷ Ἰσραήλ, τοῖς εὐθέσι τῇ καρδίᾳ. Ἐμοῦ δὲ παραμικρὸν ἐσαλεύθησαν οἱ πόδες» (Ψαλμ. οβ’ 1-2), καὶ τὰ λοιπὰ τοῦ Ψαλμοῦ.

Ταῦτα ἀκούσασα ἡ γυνὴ καὶ βλέπουσα τὴν πρᾶξιν ἐκείνην τοῦ Ὁσίου, ὅτι δηλαδὴ διὰ μίαν καὶ μόνην συγκατάθεσιν ἁμαρτίας ἐπαίδευσε τόσον αὐστηρὰ τὸ σῶμα, τοιοῦτος ὢν Ἀσκητὴς θαυμάσιος καὶ εἰς τὴν ἀρετὴν περιβόητος, ἐνεθυμήθη ὅλα τὰ ἁμαρτήματά της καὶ ἐγερθεῖσα ἐξεδύθη εὐθὺς τὸν στολισμὸν ἐκεῖνον καὶ τὰ κοσμήματά της, ἅτινα κακῶς ἐνεδύθη καὶ παρέδωκε ταῦτα εἰς τὸ πῦρ διὰ κανόνα τῆς ἁμαρτίας καθὼς καὶ ἐκεῖνος ἐπαίδευσε τὸ σῶμα. Ἔπειτα πίπτουσα εἰς τοὺς πόδας τοῦ Ὁσίου καὶ χύνουσα ποταμηδὸν τὰ δάκρυα καὶ ἐκ καρδίας στενάζουσα, ἐδέετο θερμῶς λέγουσα· «Γνωρίζεις τοῦ ἀντικειμένου τὸ πολυμήχανον καὶ κακότεχνον. Εὖξαι ὑπὲρ ἐμοῦ τῆς ἀθλίας καὶ ἱκέτευσον τὸν Κύριον νὰ μὲ συγχωρήσῃ, ὡς εὔσπλαγχνος. Ναί, δέομαί σου, ἐξάρπασον τὴν ψυχήν μου καταποθεῖσαν ὑπὸ τοῦ νοητοῦ λύκου καὶ πονηροῦ κοσμοκράτορος. Διότι ἀπὸ τὴν ὥραν ταύτην, γνώριζε ἀκριβῶς, ὅτι δὲν μὲ μέλει διὰ τὴν σάρκα οὐδόλως, οὔτε εἰς τὴν πόλιν ἀπέρχομαι, οὔτε θέλω νὰ ἴδω πλέον συγγενῆ τινα ἢ φίλον μου, ἀλλὰ εἰς σὲ παραδίδω τὴν ψυχὴν καὶ τὸ σῶμα μου καὶ θέλω φροντίζει ἐξ ὅλης καρδίας μου, μὲ τὰς εὐχάς σου, βοηθουμένη ὑπὸ τῆς θείας Δυνάμεως, νὰ νικήσω τὸν πονηρὸν δαίμονα, ἐκεῖνον, ὅστις μὲ ἔστειλε νὰ σὲ διαστρέψω, καθὼς τὸ πάλαι καὶ τὸν Προπάτορα πάλιν διὰ γυναικὸς τοῦ Παραδείσου ἐξώρισεν, ὅστις ἐλπίζω νὰ νικηθῇ ὑπ’ ἐμοῦ τῆς ἀθλίας νὰ γίνῃ παίγνιόν μου καὶ καταπάτημα». Ταῦτα λέγουσα ἡ γυνή, ἐδείκνυεν ἀληθινὴν τὴν μετάνοιαν μὲ τὸ πλῆθος τῶν δακρύων της. Ὁ δὲ Ὅσιος ἀπεκρίνατο· «Κύριος ὁ Θεός μου νὰ συγχωρήσῃ τὰς ἁμαρτίας σου. Ὕπαγε λοιπὸν ἐν εἰρήνῃ καὶ μὴ ἀθετήσῃς τὰς ἐπαγγελίας καὶ συνθήκας, τὰς ὁποίας ὑπεσχέθης πρὸς Κύριον, ἀλλὰ σπούδασον νὰ δείξῃς βίον σύμφωνον τῆς ἐπαγγελίας σου, καὶ νὰ καταπατήσῃς ἀνδρείως τὰς ἡδονάς, ὅπως καταιχύνῃς εἰς τέλος τὸν δαίμονα».