Ὁδοιπόροι τινὲς συνωμίλουν καὶ διηγοῦντο τὰς ἀρετὰς τοῦ Ὁσίου· γυνὴ δέ τις κακότροπος, ὡς ἤκουσε ταῦτα, ἐκίνησε κατ’ αὐτοῦ τὴν γλῶσσαν, ἀπὸ τὸν πονηρὸν διδαγμένη καὶ τοὺς λέγει· «Ποῖα κατορθώματα ἐτέλεσε καὶ τὸν ἔχετε εἰς τόσην εὐλάβειαν; Διότι μετέβη καὶ ἐκλείσθη εἰς σπήλαιον καὶ μεγαλαυχεῖ, ὅτι φυλάττει σωφροσύνην καὶ ἄσκησιν; Ὅταν εἶναι μέγας ὁ κλύδων τῆς θαλάσσης καὶ οἱ ναυτικοὶ ἀγωνίζωνται νὰ διασώσωσι τὸ σκάφος αὐτῶν, τότε φαίνεται ἡ ἐπιστήμη καὶ ἡ μάθησις αὐτῶν καὶ ὄχι ὅταν κάθηνται εἰς τὸν λιμένα. Ὅταν οἱ ἀνδρεῖοι εἰσέλθουν εἰς μάχην κατὰ τῶν ἐχθρῶν καὶ διαφυλαχθοῦν ἀπὸ τὰ βέλη καὶ τὰ ξίφη τῶν πολεμίων, ἐπιστρέφοντες νικηταὶ εἰς τὸν τόπον των, τότε ἐπαινοῦνται καὶ δικαίως ἐγκωμιάζονται. Δὲν εἶναι καθόλου θαυμαστὸν τὸ ὅτι τὸ χόρτον δὲν καταφλέγεται εὑρισκόμενον μακρὰν τοῦ πυρός. Ἀλλ’ ἐὰν ἐπὶ παραδείγματι ἀπέλθω ἐγὼ εἰς τὸ κελλίον τοῦ Ἀσκητοῦ, τὸν ὁποῖον σεῖς τοσοῦτον φημίζετε καὶ ὅταν αὐτὸς ἴδῃ τὴν ὄψιν μου καὶ παραμείνῃ ἀπαθὴς καὶ ἄτρωτος εἰς τὴν καρδίαν, τότε θὰ ἐπαινεῖται καὶ δικαίως θὰ ἐγκωμιάζεται καὶ τότε θὰ συμφωνήσω καὶ ἐγὼ μὲ τὴν γνώμην σας, νὰ τὸν εὐφημίζω πανταχοῦ, ὅταν γνωρίσω τὴν ἀρετὴν καὶ τὴν γενναιότητά του».
Ἐκόμπαζεν ἀκόμη ἡ ἀνόητος ἐκείνη γυνὴ ὅτι δύναται νὰ μολύνῃ τὸν Ὅσιον. Ὑπεσχέθη μάλιστα νὰ πραγματοποιήσῃ τοῦτο. Ὅθεν εὐθὺς ἐκίνησεν ὡς ἠκονημένον ξυράφιον, συρράπτει τὸν δόλον, ὑφαίνει τὸ δίκτυον, στήνει τὴν παγίδα καὶ κατασκευάζει τὰ φάρμακα. Ἰδέτε κακότεχνον σόφισμα καὶ ὑποβολὴν τοῦ πονηροῦ δολίαν καὶ κακομήχανον καὶ φρίξατε. Ἀπῆλθεν εἰς τὸν οἶκον αὐτῆς καὶ ἐκδυθεῖσα τὰ λαμπρὰ ἐνδύματα, τὰ ὁποῖα ἐφόρει, καὶ ὅλα τὰ στολίδια, ἐνεδύθη τετριμμένα τοιαῦτα καὶ ἄχρηστα. Ἐσκέπασε τὴν κεφαλὴν μὲ παλιόρασον, περιεζώσθη μὲ τεμάχιον πεπαλαιωμένου σχοινίου καὶ λαβοῦσα εἰς παλαιόσακκον τὴν λαμπράν της στολὴν καὶ τὰ κοσμήματά της ἐπῆγε πλησίον εἰς τὸ κελλίον τοῦ Ἁγίου νύκτα τινά, ὅτε ἐβρόντα καὶ ἤστραπτε φοβερὰ καὶ ἔλεγε ταῦτα μεγαλοφώνως ἡ πάντολμος· «Ἐλέησόν με, δοῦλε τοῦ Θεοῦ, τὴν ταλαίπωρον καὶ μὴ ἀφήσῃς νὰ γίνω τροφὴ τῶν θηρίων· διότι ἔχασα τὸν δρόμον παραπλανηθεῖσα εἰς ταύτην τὴν ἔρημον καὶ δὲν ἔχω ἄλλην καταφυγὴν ἡ ἄπορος. Ὅθεν δέομαί σου, λυπήσου με ὡς πλάσμα Θεοῦ καὶ μὴ μὲ βδελυχθῇς τὴν ἁμαρτωλήν, μὴ ἀφήσῃς νὰ μὲ φάγωσι τὰ θηρία, τὴν δυστυχῆ, διότι, ἐὰν μὲ ἀφήσῃς, θέλεις δώσει ἀπολογίαν εἰς τὸν Δεσπότην Χριστὸν κατὰ τὴν ἡμέραν τῆς κρίσεως».