Αὐτὰ καὶ ἕτερα λέγουσα μὲ προσποιημένα δάκρυα ἡ πονηρὰ ἐκείνη γυνή, τὴν ἐλυπήθη ὁ Ὅσιος ὅπου ἦτο καὶ εὔσπλαγχνος ὡς συμπαθὴς καὶ διαλογιζόμενος ἔλεγε καθ’ ἑαυτόν· «Ἀλλοίμονον εἰς ἐμὲ ὁποία κρίσις καὶ δοκιμασία καρδίας ἐπῆλθε σήμερον ἐναντίον μου καὶ ὁποῖος ἀγὼν καὶ πάλη μὲ περιέλαβεν! Ἐὰν καταφρονήσω αὐτὴν καὶ δὲν τὴν ὑποδεχθῶ, φανερὸν εἶναι, ὅτι αὐτὴ μὲν θέλει γίνει θηριάλωτος, ἐγὼ δὲ θέλω καταστῆ ἔνοχος βαρυτάτης κολάσεως. Ἐὰν δὲ πάλιν τὴν ἀφήσω νὰ εἰσέλθῃ εἰς τὸ κελλίον μου, φοβοῦμαι μήπως σκάψῃ λάκκον ὁ δόλιος καὶ μὲ ρίψῃ εἰς αὐτόν». Στενάξας λοιπὸν ἐκ βάθους καρδίας πίπτει εἰς προσευχὴν καὶ ὑψώσας πρὸς τὸν οὐρανὸν τὰς χεῖρας καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς ἔλεγε ταῦτα μετὰ πολλῆς ταπεινώσεως· «Ἐπὶ σοί, Κύριε, ἤλπισα· βοήθησόν με ἵνα μὴ καταισχυνθῶ. Μὴ ἀφήσῃς, Δέσποτα, νὰ γίνω γέλως καὶ παίγνιον τῶν ἐχθρῶν, ἀλλὰ διὰ τῆς σῆς δεξιᾶς σκέπασόν με καὶ σῶσον με τὸν ἀχρεῖον δοῦλον σου, ὅτι εὐλογητὸς εἶ εἰς τοὺς αἰῶνας ἀμήν». Οὕτως εἰπών, ἤνοιξε τὴν θύραν καὶ ὑπεδέχθη τὴν γυναῖκα, ἤναψε πυρὰν διὰ νὰ ζεσταθῇ τῆς ἔδωκε δὲ καὶ φοίνικας λέγων· «Φάγε, θερμαίνου καὶ φρόντισον διὰ τὴν σωτηρίαν σου». Ταῦτα εἰπὼν εἰσῆλθεν εἰς τὸ ἐσώτερον σπήλαιον καὶ ἐγκλεισθεὶς ἐτέλεσε τὸ περισσότερον τῆς νυκτὸς εὐχόμενος. Ἔπειτα ἀπεκοιμήθη ὀλίγον κατὰ τὸ σύνηθες καὶ ἐγερθεὶς τὸ πρωΐ, τὸν ἐπείραζαν οἱ σαρκικοὶ λογισμοί. Ὅθεν ἐξῆλθεν, ἀφ’ οὗ ἐξημέρωσε, νὰ ἀπομακρύνῃ τὸ γύναιον. Ἀλλ’ ἡ πάντολμος ἐκείνη εἶχε κατὰ τὸ μεσονύκτιον ἐγερθῆ καὶ εἶχε στολισθῆ μὲ τὰ πολυτελῆ φορέματα καὶ τὰ κοσμήματα, τὰ ὁποῖα εἶχε μεθ’ ἑαυτῆς. Ὁ δὲ πονηρός, αὐξήσας τὸ κάλλος καὶ τὴν ὡραιότητα αὐτῆς, ἔθελγε τὸν Ὅσιον εἰς αἰσχρὰν ἐπιθυμίαν ἔρωτος, ὁ ὁποῖος βλέπων τὴν μεταβολὴν ἐκείνην τῶν ἐνδυμάτων ἐθαύμασε καὶ ἠρώτησε τὸ αἴτιον τούτου.

Τότε ἡ κακότροπος ἐκείνη γυνή, καταστήσασα τὸ σχῆμα, τὸ βλέμμα, τὴν ὁμιλίαν, καὶ ὅλον τὸν ἑαυτόν της εἰς τρόπον καὶ μέθοδον ἔρωτος, ἀπεκρίνατο· «Ἐγὼ εἶμαι ἀπὸ τὴν πόλιν Καισάρειαν, ἀκούσασα δὲ τὸ θαυμαστόν σου κάλλος καὶ τὴν ἄφθαστον ὡραιότητα, σὲ ἐπόθησα τόσον, ὥστε καταφλέγεται ἡ καρδία μου καὶ τήκεται ὑπὸ τοῦ ἔρωτος διὰ σέ. Ὅθεν κατεφρόνησα εὐθὺς πάντας τοὺς ἄλλους νέους καὶ μόνον σὲ ἐπιθυμῶ νὰ ἀπολαύσω, ὡς πνοὴν καὶ ἄνεσιν τῆς ψυχῆς μου. Διατὶ λοιπὸν νὰ νηστεύῃς τοσοῦτον εἰς μάτην καὶ νὰ μαραίνῃς τὸ ἄνθος τῆς ὡραιότητός σου; Ποία γραφὴ σοῦ λέγει νὰ μὴ φάγῃς καὶ νὰ μὴ πίῃς, ἢ νὰ μὴ λάβῃς γυναῖκα νόμιμον;