Οὕτως εἰπὼν ὁ Ὅσιος ἔκυψεν εἰς τὴν θάλασσαν καὶ ἔσυρε τὴν γυναῖκα ἀπὸ τὰ ὕδατα, βλέπων δὲ ὅτι ἦτο κόρη περικαλλὴς καὶ εὔμορφος ἔλεγεν· «Ἀληθῶς δὲν συμφωνοῦσι μαζὶ τὸ πῦρ καὶ τὰ λινόξυλα. Ἀδύνατον εἶναι νὰ συγκατοικῶμεν κοινοβιάζοντες, διότι θέλομεν ἀμφότεροι ἐξαχρειωθῆ διὰ συνεργείας τοῦ δαίμονος. Λοιπόν, σὺ ὑπόμεινον ἐδῶ καὶ μὴ δειλιάσῃς, διότι ἔχει ἄρτους καὶ ὕδωρ, ἕως ὅτου ἔλθῃ ὁ πλοίαρχος καὶ τότε ἀνάγγειλον εἰς αὐτὸν τὰ συμβάντα καὶ εἰπέ του νὰ σὲ ὑπάγῃ εἰς τὴν πόλιν σου». Οὕτως εἰπὼν προσηυχήθη πρὸς Κύριον λέγων· «Κύριε ὁ Θεός μου, εἰς τὸν ὁποῖον ὑπακούουσιν ἡ θάλασσα καὶ οἱ ἄνεμοι, ἐπίβλεψον ἐπ’ ἐμὲ καὶ μὴ μὲ ἀφήσῃς νὰ ἀπολεσθῶ εἰς τὰ ὕδατα, εἰς τὰ ὁποῖα εἰσέρχομαι, ἐλπίζων εἰς τὸ φοβερὸν ὄνομά σου, διότι προκρίνω νὰ ἀπολεσθῶ μᾶλλον σωματικῶς, παρὰ νὰ πέσω εἰς τὸ πάθος καὶ τὸν βόρβορον τοῦ σώματος». Εἶτα στραφεὶς πρὸς τὴν κόρην καὶ εὐχηθεὶς εἰς αὐτὴν τὴν σωτηρίαν τῆς ψυχῆς της, ἔπεσεν εἰς τὴν θάλασσαν καὶ παρευθὺς εὑρέθησαν δύο δελφῖνες, οἵτινες ἐδέχθησαν τὸν Ἅγιον εἰς τὴν ράχιν των κρατοῦντες αὐτὸν ἀσφαλῶς ἐπάνω τοῦ ὕδατος, βλέπουσα δὲ ἡ κόρη τοιοῦτον φρικτὸν καὶ τεράστιον ἐθαύμαζε καὶ ἐξίστατο.

Φθάσας λοιπὸν εἰς τὴν ξηρὰν ὁ Ὅσιος, πρῶτον μὲν προσηυχήθη εἰς τὸν Σωτῆρα Θεόν, εὐχαριστῶν αὐτὸν διὰ τοιαύτην ἐξαίσιον ποντοπορίαν. Ἔπειτα πάλιν διελογίζετο, μὴ γνωρίζων ποῦ νὰ ὑπάγῃ καὶ ἔλεγε καθ’ ἑαυτόν· «Τὶ νὰ πράξω καὶ ποῦ νὰ μεταβῶ, ἀπορῶ καὶ ἐξίσταμαι. Οὔτε εἰς τὰ ὄρη καὶ εἰς τὰ σπήλαια μὲ ἀφήνει ὁ ἐχθρὸς νὰ ἡσυχάσω, οὔτε εἰς τὴν ἄβατον θάλασσαν. Ἂς φεύγω λοιπὸν ἀπὸ πόλεως εἰς πόλιν, κατὰ τὸ Εὐαγγελικὸν πρόσταγμα». Οὕτω λοιπὸν ἀπήρχετο ἀπὸ τόπου εἰς τόπον, μηδὲν βαστάζων, οὔτε ἄλλο τι τῶν ἀναγκαίων τοῦ σώματος ἔχων, μόνον ἔλεγεν εἰς ἑαυτὸν· «Φεῦγε, ταπεινὲ Μαρτινιανέ, μὴ σὲ καταλάβῃ πειρασμὸς ἕτερος». Ὅταν λοιπὸν ἔφθανεν εἰς τι χωρίον, ἠρώτα τίς ἦτο ἐκεῖ φοβούμενος τὸν Θεόν, ἔμενε δὲ εἰς τὴν οἰκίαν ἐκείνου ὀλίγον διάστημια. Ἔπειτα λαμβάνων τὰ ἀναγκαῖα πρὸς συντήρησιν ἀπήρχετο, χωρὶς νὰ συνάπτῃ μετ’ οὐδενὸς φιλίαν, θέλων νὰ εἶναι ξένος καὶ ἄγνωστος πρὸς ὅλους ὅπου δὲ ἤθελε νυκτώσει εἴτε εἰς βουνὸν ἐπάνω εἴτε εἰς πεδιάδα, εἴτε εἰς ἔρημον, ἐκεῖ παρέμενεν, ἕως τῆς ἑπομένης ἡμέρας.

Οὕτω παρῆλθον δύο χρόνοι, κατὰ τὸ διάστημα τῶν ὁποίων διέδραμεν ἑκατὸν ἑξήντα τέσσαρας πόλεις, τελευταία τῶν ὁποίων ὑπῆρξαν αἱ Ἀθῆναι, ἡ λαμπρὰ καὶ περίφημος, εἰς τὴν ὁποίαν ἐτελείωσε τὸν δρόμον του καλῶς ὁ τρισμακάριος.