Ὡς λοιπὸν ἔφθασεν εἰς τὴν πόλιν ταύτην τῶν Ἀθηνῶν, ἀπεκάλυψεν ὁ Κύριος εἰς τὸν Ἐπίσκοπον τῆς πόλεως τὴν ἔλευσιν τοῦ μακαρίου Μαρτινιανοῦ καὶ τὴν εἰς αὐτὴν ἐντὸς ὀλίγου κοίμησίν του, τὴν ὁποίαν ἐγνώρισε καὶ ὁ Ἅγιος. Ὅθεν εἰσελθὼν εἰς Ναὸν τινὰ καὶ καθήσας, εἶπε πρὸς τοὺς παρευρισκομένους νὰ καλέσωσι τὸν Ἐπίσκοπον. Ἐκεῖνοι δέ, νομίζοντες αὐτὸν ἄφρονα, ἠμέλουν νὰ ἐκτελέσουν τὸ προσταττόμενον. Παρεκάλεσεν ὅθεν αὐτοὺς πάλιν καὶ ἀπελθόντες εἰς τὸν Ἀρχιερέα εἶπον· «Ἄνθρωπός τις εἰσελθὼν εἰς τὸν Ναὸν ἐκάθισεν εἰς σκαμνίον ὡς ἄφρων καὶ μᾶς εἶπε· «Προσκαλέσατε ταχέως ἐδῶ τὸν Ἐπίσκοπον». Ὁ δὲ Ἀρχιερεὺς εἶπε πρὸς αὐτούς· «Ὦ ἄφρονες μᾶλλον σεῖς καὶ ἀσύνετοι, ἐκεῖνος δὲ τρισμακάριος». Ταῦτα λέγων ἔδραμε πρὸς τὸν Ἅγιον, ὅστις ἦτο εἰς τὴν ἐσχάτην ὥραν καὶ μὴ δυνάμενος νὰ ἐγερθῇ, ἐχαιρέτησεν ὁ εἷς τὸν ἄλλον, ὁ δὲ Ἐπίσκοπος τιμήσας τὸν Ὅσιον, ὡς ἔπρεπεν, εἶπε πρὸς αὐτόν· «Εὐχαριστῶ τὸν Κύριον, ὅπου μὲ ἠξίωσε νὰ σὲ ἀπολαύσω ζῶντα, καθὼς μοῦ ὑπεσχέθη ὁ ἀψευδὴς καὶ πανάγαθος. Σὺ δὲ ὁπόταν ἐκείνης τῆς μακαρίας τρυφῆς ἀπολαύσῃς εἰς τὸν Παράδεισον, ἐνθυμοῦ νὰ κάμῃς διὰ τὴν ψυχήν μου πρὸς Κύριον δέησιν». Λέγει πρὸς αὐτὸν ὁ Ὅσιος· «Εὐλόγησόν με, Δέσποτα, καὶ εὔχου εἰς τὸν Θεὸν δι’ ἐμέ, ἵνα ἐπιτύχω παρρησίας εἰς τὸ φοβερὸν Αὐτοῦ βῆμα».

Ταῦτα εἰπὼν ὁ Ὅσιος ἐποίησε τὸ σημεῖον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καὶ ὑψώσας πρὸς οὐρανὸν τοὺς ὀφθαλμούς, ἀφῆκε τὴν μακαρίαν ψυχήν του μὲ ἱλαρὸν καὶ χαριέστατον πρόσωπον, δεικνύων μὲ τὸ ἔξωθεν εἶδος τὴν ἐσωτερικὴν εὐφροσύνην καὶ ἀγαλλίασιν τῆς ψυχῆς. Ὢ μακάριος ὄντως καὶ θαυμάσιος ἀνήρ, ὅστις καὶ μαρτύριον ἑκούσιον ὑπέμεινε καὶ ἀνδρείως καὶ φρικτῶς ἠγωνίσθη, οὐχὶ διὰ τὴν εὐσέβειαν, ἀλλὰ διὰ τὴν σωφροσύνην, τὴν ἁγνείαν καὶ τὴν καθαρότητα καὶ τρόπαιον ἔστησεν, οὐχὶ κατὰ τῶν ἀπίστων Ἑλλήνων, ἀλλὰ καθ’ ἑαυτοῦ διώκτης γενόμενος καὶ κατήγορος πικρὸς καὶ ἄσπλαγχνος δήμιος. Ἐπειδὴ, διὰ νὰ μὴ ἀπαρνηθῇ τὴν ψυχωφελῆ σωφροσύνην καὶ διὰ νὰ φυλάξῃ ἁγνείαν ἰσάγγελον, παρέδωσε τὸ ἴδιον αὐτοῦ σῶμα εἰς τὸ πῦρ καὶ εἰς τὴν θάλασσαν, ἀλλὰ καὶ εἰς μυρίους ἄλλους κινδύνους παρέδιδε πολλάκις τὸ σαρκίον φεύγων ἀπὸ τόπου εἰς τόπον, τιμωρῶν αὐτὸ πρόσκαιρα, διὰ νὰ λυτρωθῇ τῆς αἰωνίου κολάσεως. Ἀλλὰ ἂς ἔλθωμεν καὶ εἰς τὴν κόρην, τὴν ὁποίαν ἀφήκαμεν εἰς τὴν νῆσον, εἰς τὴν ὁποίαν ἠσκήτευεν ὁ Ὅσιος νὰ πληροφορηθῶμεν ποῖον τέλος ἔλαβε καὶ πόσης δόξης ἠξιώθη παρὰ Θεοῦ. Διότι πολλὴν φροντίδα εἶχεν ὁ Ἅγιος δι’ αὐτὴν καὶ πολλὰς δεήσεις προσέφερε πρὸς τὸν Κύριον παρακαλῶν αὐτὸν ὅπως τὴν ἀξιώσῃ καλῆς τελειώσεως.