Ἀπελθὼν δὲ ὁ Ἱερεὺς εἰς τὸν κριτήν, τὸν παρεκάλει θερμῶς καὶ τοῦ ὑπέσχετο νὰ τοῦ δώσῃ δῶρα πολλά, διὰ νὰ ἐλευθερώσῃ ἐκ τῶν δεσμῶν τὸν Ἅγιον. Ὑπεσχέθη τότε ὁ κριτής, ὅτι θέλει φροντίσει νὰ τὸν ἐλευθερώσῃ. Μετὰ δὲ ὀκτὼ ἡμέρας φέρουν τὸν Μάρτυρα πάλιν εἰς τὸ κριτήριον δέσμιον καὶ συνάγονται ὅλοι οἱ ὑπηρέται τοῦ Μωάμεθ, ὁ δὲ κριτὴς ἤρχισε πάλιν νὰ τὸν κολακεύῃ λέγων· «Ὦ νεανίσκε, διατὶ παραδίδεις τὸν ἑαυτόν σου εἰς τοιαύτην ἀτιμίαν καὶ ἐμπαιγμόν; Βλέπεις πὼς ὅλοι σὲ περιπαίζουν καὶ ὅλοι οἱ φίλοι λυποῦνται διὰ σέ; Ἀλλ’ ἄκουσόν μου καὶ κάμε τὸ θέλημά μου». Εἶχε δὲ ὁ κριτὴς υἱόν, τὸν ὁποῖον προσκαλέσας εἶπεν πρὸς τὸν Ἅγιον· «Ἰδού, Γεώργιε, ἀπὸ τώρα καὶ εἰς τὸ ἑξῆς οὗτος ὁ υἱός μου θέλει γίνει ἀδελφός σου καὶ ἐγὼ θέλω σᾶς ἔχει καὶ τοὺς δύο τέκνα μου, θὰ διαμένῃς δὲ καὶ σὺ πάντοτε εἰς τὸν οἶκόν μου· ὡς βλέπεις, ἐγὼ ἐγήρασα καὶ μετὰ τὸν θάνατόν μου δεύτερος κληρονόμος θέλεις γίνει εἰς ὅλον μου τὸν πλοῦτον καὶ τὰ ὑπάρχοντά μου καὶ ταῦτα τὰ ὁποῖα σοῦ εἶπα, σοῦ τὰ δίδω ἐγγράφως καὶ ἔμπροσθεν πάντων. Πίστευσόν μοι, ὅτι σοῦ λέγω τὴν ἀλήθειαν καὶ ὅσα σοῦ εἶπον μὲ λόγον τώρα, τὰ κάμνω μὲ τὸ ἔργον· καὶ ἰδού, βλέπεις τούτους ὅπου εἶναι ἐδῶ συνηγμένοι; Ὅλοι ἔχουν νὰ σὲ προσκυνήσουν καὶ νὰ γίνουν ὡς δοῦλοι σου».

Ταῦτα τὰ λόγια ὡς ἥκουσεν ἐκεῖνο τὸ συνηγμένον πλῆθος τῶν Τούρκων, ἐπῄνεσαν με μεγάλας φωνὰς τὸν κριτήν των. Παρίστατο δὲ ἐκεῖ πλησίον τοῦ Μάρτυρος καὶ ὁ Ἱερεὺς Πέτρος, ὁ συγγραφεὺς τοῦ Βίου τούτου, βλέπων δὲ τὸν Ἅγιον προσηύχετο νοερῶς πρὸς τὸν Θεόν, νὰ μὴ τὸν ἀφήσῃ καὶ γίνῃ παίγνιον τοῦ ἐχθροῦ. Ὁ δὲ Μάρτυς ἀπεκρίθη εἰς τὸν κριτήν· «Ἐπειδὴ φροντίζεις τὰ καλὰ δι’ ἐμὲ καὶ τόσον πολὺ μὲ ἀγαπᾷς, ἄφες νὰ εἶμαι Χριστιανὸς καὶ μὲ τοὺς Χριστιανοὺς νὰ πολιτεύωμαι· ἐὰν ὅμως δὲν θέλῃς νὰ μὲ ἀφήσῃς, γνώριζε, ὅτι ἀπὸ τὴν πίστιν καὶ τὴν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ μου δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ μὲ χωρίσῃ κανὲν πρᾶγμα, οὔτε πλοῦτος ἐπίγειος, οὔτε δόξα πρόσκαιρος, οὔτε πῦρ, οὔτε ξίφος, οὔτε καμμία ἄλλη βάσανος, οὔτε ὅσα κακὰ καὶ ἄν μοῦ κάμῃς, διότι ἐλπίζω βεβαίως εἰς τὸν Χριστόν μου, ὅτι ἀντὶ δι’ αὐτὰ θέλω λάβει ἀγαθὰ ἑκατονταπλάσια εἰς τὴν Βασιλείαν του τὴν οὐράνιον. Καὶ λοιπὸν διατὶ βραδύνεις; Ἀπὸ τὰ ἑξῆς τρία ἕνα κάμε, ὦ δικαστά· ἢ ἐλευθέρωσόν με καθὼς εἶμαι Χριστιανός, ἢ ἀπόστειλόν με πρὸς τὸν Χριστόν μου μίαν ὥραν πρότερον, ἢ γίνετε καὶ σεῖς Χριστιανοί, διὰ νὰ ἐλευθερωθῆτε ἀπὸ τὴν αἰώνιον κόλασιν». Ὁ δὲ κριτὴς εἶπε· «Μήπως ἐγὼ σὲ βιάζω νὰ ἀρνηθῇς τὸν Χριστὸν καὶ νὰ μὴ τὸν ἀγαπᾷς καὶ νὰ τὸν τιμᾷς;