Ἡ δὲ γυνὴ ἀτενίσασα ἠρώτα· «Ποῦ εἶναι ὁ Ἀββᾶς;». Οἱ δὲ παρεστῶτες ἠρώτησαν· «Ποῖον Ἀββᾶν ζητεῖς;». Καὶ τοὺς λέγει· «Τὴν ὥραν ταύτην ἔστεκεν ἔμπροσθέν μου ἕνας Μοναχὸς μὲ πολιὰν σεβάσμιον καὶ εὐπρεπὲς σχῆμα, καὶ εὐθύς, ὡς μὲ ηὐλόγησεν, ἰατρεύθην». Ἐγνώρισαν λοιπὸν ὅτι εἶδε τὸν Ὅσιον, ὁ ὁποῖος ἐπρόφθασεν ἀοράτως καὶ ἐβοήθησε, ἐὰν δὲ ἔλειπε, θὰ ἀπέθνῃσκεν ἡ γυνὴ μὲ τὸ βρέφος.
Εὐδόξιος δέ τις ἀδελφὸς τοῦ Μοναστηρίου ἐκείτετο ἀσθενὴς καὶ ὅλως παράλυτος, πολλὰ δὲ ἐβασανίζοντο οἱ ἀδελφοὶ νὰ τὸν κυβερνήσουν. Ὅθεν ἐπῆγεν εἰς τὸν ἀσθενῆ ὁ Ἅγιος καὶ προσευχόμενος μετὰ δακρύων ὥραν πολλήν, ἔλαβεν ἀπὸ τὴν δεξιὰν τὸν Εὐδόξιον καὶ τὸν ἀποκατέστησεν ὑγιᾶ τελείως, τόσον ὥστε, καὶ εἰς τὴν ὑπηρεσίαν τὸν ἔστειλε. Φανερὸν εἶναι λοιπόν, ὅτι εἰς τοὺς Ἁγίους ἀνθρώπους συμπαραστέκουν Ἅγιοι Ἄγγελοι, τελοῦντες μὲ πρόσταξιν Θεοῦ τὰ θαυμάσια, καθὼς εἶδον τινὲς ἄξιοι εἰς τὸν Μάρκελλον. Μεταξὺ τούτων ἦτο καὶ εἷς Ἡγούμενος Μοναστηρίου τινὸς εἰς τὸν Εὐφράτην, καλούμενος Σέργιος. Οὗτος, ἀκούων τὰ τοῦ Μαρκέλλου θαυμάσια, ἐπεθύμει νὰ τὸν ἴδῃ, νὰ συνευφρανθῶσι τῷ πνεύματι. Ἀπελθὼν λοιπὸν συνωμίλησαν μεταξύ των ὅσα ἤθελον. Εἶτα προσηύχετο μετ’ αὐτοῦ καὶ ἐγερθεὶς ὁ Σέργιος ἀπὸ τὴν προσευχήν, εἶδε δύο Ἀγγέλους βοηθοῦντας τὸν Μάρκελλον νὰ ἐγερθῇ ἀπὸ τὴν γῆν, τὸν ὑπεστήριζον δὲ εὐλαβῶς ὡς δοῦλοί του. Τοῦτο ἰδὼν ὁ Σέργιος ἔμεινεν ἄφωνος καὶ ἔτρεγαν ἱδρῶτες ἀπὸ τὸ πρόσωπόν του. Οἱ δὲ παρεστῶτες ἠρώτησαν αὐτὸν διατὶ ἐθαύμαζεν, ὁ δὲ εἶπεν εἰς αὐτοὺς καταλεπτῶς τὴν ὑπόθεσιν καὶ πάντες ἐξέστησαν.
Διάκονος δέ τις τοῦ Μαρκέλλου, Πέτρος ὀνόματι, ἵστατο πλησίον αὐτοῦ μίαν ἡμέραν, ἐλθὼν δὲ εἷς Ἐπίσκοπος πτωχὸς ἐζήτει ἔλεος. Τότε λέγει πρὸς τὸν Διάκονον ὁ Ἅγιος· «Δάνεισέ μου δύο φλωρία, νὰ τὰ δώσω τοῦ πένητος». Ὁ Πέτρος ὅμως δὲν ἤθελε νὰ δώσῃ τὰ χρήματα. Ὅθεν τοῦ λέγει ὁ Ἅγιος· «Ποῖον τὸ ὄφελός σου νὰ τὰ φυλάττῃς, ἐνῷ μετὰ δύο ἡμέρας ἀποθνῄσκεις καὶ ἀφήνεις τὸ πρᾶγμα σου ἔρημον;». Ἦτο δὲ τότε ἡμέρα Πέμπτη· καὶ τὴν Κυριακήν, πρὶν νὰ ἐξημερώσῃ, ὁ Πέτρος ἀπέθανε καὶ ἔμεινε τὸ πρᾶγμά του εἰς τὸ Μοναστήριον.
Εἰς τὸν Πόντον ὑπάρχει πόλις καλουμένη Πομπηϊούπολις. Εἰς αὐτὴν ἦτο Ἡγούμενος Μοναστηρίου τινος ὁ Γαυδίωλος, ἄνθρωπος ἐνάρετος τόσον, ὥστε ἐδίωκε δαιμόνια. Πρὸς τοῦτον ἦλθεν ἀδελφός τις ἀπὸ τὴν Μονὴν τοῦ Μαρκέλλου, Θαλάσσιος τὸ ὄνομα. Καθεζομένων δὲ αὐτῶν, παρεκάλεσάν τινες τὸν Ἡγούμενον νὰ δεχθῇ πάλιν Μοναχούς τινας, οἵτινες εἶχον φύγει ἀπ’ ἐκεῖνο τὸ Μοναστήριον καὶ πάλιν ἐπέστρεψαν.