ΜΑΡΚΕΛΛΟΣ ὁ θεῖος καὶ θαυμάσιος Πατὴρ ἡμῶν ἤκμασε κατὰ τὸ δεύτερον ἥμισυ τοῦ Ε’ μετὰ Χριστὸν αἰῶνος. Πατρίς του ἦτο ἡ Ἀπάμεια τῆς Συρίας, ἡ παρὰ τὸν Ὀρόντην, εἰς τὴν ὁποίαν ἐγεννήθη ἀπὸ γονεῖς πλουσίους καὶ εὐγενεῖς, ἔμεινε δὲ ὀρφανὸς ἀπὸ πατέρα ἐκ νεαρᾶς ἡλικίας. Ὅμως δὲν ἔκλινεν εἰς ἀτόπους ἡδονάς, οὔτε ἐξώδευε τὸν πατρικὸν πλοῦτον εἰς σαρκικὰς ἐπιθυμίας, καθὼς ἔχουν οἱ νέοι συνήθειαν. Ἀλλὰ πρῶτον μὲν ἀπῆλθεν εἰς Ἀντιόχειαν νὰ μάθῃ γράμματα καὶ ἐπιτυχὼν ἐμπείρου καὶ μαθηματικοῦ διδασκάλου, ἔμαθεν εἰς ὀλίγον καιρὸν τὴν ἔξω παιδείαν ὄχι διὰ νὰ ἔχῃ εἰς αὐτὴν τὸ τέλος του, ἀλλὰ διὰ ν’ ἀπολαύσῃ δι’ αὐτῆς τὴν τοῦ Θεοῦ σοφίαν τὴν ψυχωφελῆ καὶ σωτήριον. Ἔπειτα ἐμελέτα νὰ εὕρῃ ἐνάρετόν τινα δοῦλον Θεοῦ νὰ τὸν ὁδηγήσῃ πρὸς τὴν ὄντως φιλοσοφίαν, νὰ γίνῃ φίλος τοῦ Ποιητοῦ καὶ Σωτῆρός μας.
Ἔχων λοιπὸν τοιοῦτον ζῆλον καὶ πόθον περὶ Θεοῦ ὁ ἔνθεος Μάρκελλος καὶ πιστεύων, ὅτι ὁ Κύριος ὅστις εἶπεν εἰς τὸν Ἀβραάμ, «Ἔξελθε ἐκ τῆς γῆς σου καὶ ἐκ τῆς συγγενείας σου καὶ ἐκ τοῦ οἴκου τοῦ πατρός σου καὶ δεῦρο εἰς τὴν γῆν, ἣν ἄν σοι δείξω» (Γεν. ιβ’ 1), αὐτὸς θέλει τὸν ὁδηγήσει πρὸς τὴν ἀλήθειαν, ἀνεχώρησεν ἀπὸ τὴν πατρίδα του, ἀφοῦ ἐμοίρασε τὴν πατρικήν του περιουσίαν εἰς πένητας καὶ δὲν ἐκράτησεν οὐδὲ μιᾶς ἡμέρας ἔξοδον. Ἀλλὰ πάντα τὰ μάταια ἀρνησάμενος, ἔρχεται εἰς Ἔφεσον. Ἐκεῖ εὑρίσκει ἐνάρετόν τι καὶ θαυμάσιον ἀνδρόγυνον, οἵτινες εἶχον δοῦλον καλούμενον Πρώμοτον, ὅστις εἶχε τόσην εὐγένειαν ἄνωθεν καὶ χάριν Θεοῦ, ὥστε ἐπήγαινε πολλάκις τὴν νύκτα, ὅταν ἦτο ἑορτή, εἰς τὰ Ἀσκητήρια καὶ ἠνοίγοντο εἰς αὐτὸν αί θύραι αὐτομάτως καὶ εὑρίσκετο εἰς τὸ μέσον τῶν ψαλλόντων. Καὶ πρῶτον μὲν ἐνόμιζον οἱ ἀδελφοί, ὅτι τοῦ ἤνοιξέ τις, ἔπειτα ὅμως, ἀφ’ οὗ τὸ θαυμάσιον τοῦτο ἔγινε πολλὰς φορὰς καὶ ἐνῷ ἦσαν εἰς τὸν Ναὸν συνηγμένοι ἅπαντες, ἔβλεπον ἐξαίφνης εἰς τὸ μέσον αὐτῶν τὸν Πρώμοτον, ἐγνώρισαν ἔκπληκτοι τὴν θείαν Χάριν καὶ δύναμιν, ὅτι διὰ νὰ πληρώσῃ ὁ Κύριος τὴν καλήν του ἐπιθυμίαν, τοῦ ἤνοιγε τὰς θύρας τῶν Μοναστηρίων, καθὼς καὶ αὐτὸς εἰς τοὺς Ἀποστόλους, τῶν θυρῶν κεκλεισμένων εἰσήρχετο.
Οὗτος λοιπὸν ὁ θαυμάσιος Πρώμοτος ἐδίδαξε τὸς Ἅγιον Μάρκελλον ὄχι μόνον μὲ λόγια ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν πρᾶξιν, ἥτις εἶναι προτιμοτέρα, ὅσον καὶ τοῦ λόγου τὸ ἔργον πιστότερον, καὶ ἐθεμελίωσε τὴν κρηπῖδα τῆς πολιτείας, μὲ τὴν ἐνάρετον πρᾶξιν τοῦ ἀνδρὸς ἐκείνου, ὅστις ἦτο ὄντως Χριστοῦ μαθητής, πολλὰ ἔμπειρος τῆς θείας Γραφῆς, καὶ καλλιγράφος ἄριστος.