Ὅταν λοιπὸν ἐκοιμήθη ὁ Ὅσιος, δὲν ἀνεχώρησεν ὁ Λουκιανὸς ἀπὸ τὸν τάφον αὐτοῦ τελείως, ἀλλὰ ἐθρήνει ἀπαρηγόρητα, καὶ τὴν πέμπτην ἡμέραν παρεπονεῖτο, ὅτι δὲν ἐφύλαξεν ὁ Μάρκελλος τὴν ὑπόσχεσίν του. Ἀπὸ δὲ τὴν πολλήν του ἀθυμίαν ἐκοιμήθη καὶ βλέπει τὸν Ἅγιον λέγοντα· «Τί μέμφεσαι καὶ ἀπιστεῖς διὰ τὴν βραδύτητα; ἐδέχθη τὴν δέησιν σου ὁ Κύριος, καὶ ἔρχεσαι νὰ μὲ εὕρῃς εἰς ὀλίγον διάστημα». Τότε ὁ Λουκιανὸς ἐχάρη καὶ διηγήθη εἰς τοὺς ἀδελφοὺς τὴν ὅρασιν. Κατὰ δὲ τὴν ὀγδόην ἡμέραν μετὰ τὴν τοῦ Ὁσίου Μαρκέλλου κοίμησιν ἀπῆλθε καὶ ἐκεῖνος πρὸς τὸν διδάσκαλον, κατὰ τὴν αὐτὴν ἡμέραν, ὅπου ἔλαβε τὸ ἅγιον Σχῆμα, ἤτοι τὴν παραμονὴν τῶν Ἁγίων Θεοφανείων. Πολλὰ δὲ καὶ ἄλλα ἐποίησε θαυμάσια ὁ Μάρκελλος, τὰ ὁποῖα ἀφήκαμεν διὰ συντομίαν ἄγραφα, ἀρκετὰ ὅμως εἶναι ὅσα εἴπομεν, νὰ φανερώσουν τὴν μεγάλην παρρησίαν τὴν ὁποίαν εἶχεν ὁ ἀοίδιμος πρὸς τὸν Δεσπότην Χριστόν. Ἐπειδὴ δὲ καὶ αὐτὸς ἄνθρωπος ἦτο, μικρὸν ἀσθενήσας ἀπῆλθε πρὸς Κύριον τῇ κθ’ (29ῃ) Δεκεμβρίου, καὶ τὸ μὲν ἡγιασμένον αὐτοῦ σῶμα ἐτάφη εἰς τὴν Ἱερὰν αὐτοῦ Μονήν, ἡ δὲ μακαρία αὐτοῦ ψυχὴ ἀνῆλθεν εἰς τοὺς οὐρανοὺς καὶ συνευφραίνεται μετὰ πάντων τῶν Ἁγίων, εἰς δόξαν Πατρὸς καὶ Υἱοῦ καὶ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.