Ὁ δὲ Μάρκελλος ὑπεδέχθη μὲν αὐτὰ καὶ ἔκαμε τὴν συνήθη ἀγρυπνίαν κατὰ τὴν τάξιν. Πλὴν ἐδίσταζεν εἰς τὴν διάνοιαν, νομίζων ὅτι δὲν ἦσαν τὰ Λείψανα ἅγια. Ἐνῷ λοιπὸν εἶχε τοῦτον τὸν λογισμὸν εἰς τὴν καρδίαν του, προστρέχει ἕνας ἀπὸ τοὺς συλλειτουργούς του καὶ τοῦ λέγει μεγαλοφώνως· «Μὴ ἔχῃς οὐδεμίαν ἀμφιβολίαν διὰ τὰ ἅγια Λείψανα, ἀλλὰ πίστευσον ὅτι κατὰ ἀλήθειαν εἶναι τοῦ Ἁγίου Οὐρσικίου». Τότε ὁ Μάρκελλος ἐτίμησεν αὐτὰ ὡς ἔπρεπεν.

Εἴπομεν ἀνωτέρω ὅτι ὁ Ὅσιος δὲν ὑπελόγιζεν οὐδόλως τὰ χρήματα, τοῦτο δὲ ἀπεδείχθη πολλάκις καὶ μάλιστα ὅταν ὁ ἀδελφός του ἀπέθανεν, ἔμεινε δὲ κληρονόμος, κατὰ τὸν νόμον, εἰς ὅλον τὸν πλοῦτον αὐτοῦ ὁ Ὅσιος. Ὅμως δὲν ἐπῆρεν εἰς τὸ Μοναστήριον τίποτε ἀπ’ ἐκεῖνα τὰ χρήματα, ἀλλὰ τὰ ἐμοίρασεν εἰς πτωχὰς χήρας καὶ ὀρφανά. Τὸν παρεκάλεσαν δὲ οἱ ἀδελφοὶ νὰ ἀγοράσῃ καὶ διὰ τὸ Μοναστήριόν των καμμίαν πρόσοδον εἰς μνημόσυνον αὐτοῦ, τοῦ ἀδελφοῦ του καὶ τῶν γονέων του, ἀλλὰ δὲν ἠθέλησε λέγων· «Μὴ νομίσετε, ἀδελφοί μου, κανένα χωράφιον εὐθαλέστερον καὶ περισσότερον εὔκαρπον ἀπὸ τὴν ἐλπίδα τοῦ Χριστοῦ, ὅστις μᾶς στέλλει ὅσα χρειαζόμεθα». Οὕτως ὁ Μάρκελλος ἐθησαύρισεν ὄχι εἰς τὴν γῆν μὲ θησαυρὸν τὸν ὁποῖον κλέπτουν οἱ ἄνθρωποι καὶ φθείρεται, ἀλλὰ εἰς τοὺς οὐρανούς, ὅπου διαμένει, κατὰ τὸν δεσποτικὸν λόγον, πάντοτε.

Ὅταν δὲ ἔμελλε νὰ ἐκραγῇ εἰς Κωνσταντινούπολιν ὁ μέγας ἐκεῖνος ἐμπρησμός, ὅστις ἐξερράγη κατὰ τὰς ἡμέρας τοῦ βασιλέως Λέοντος, τὸ προεγνώρισεν ὁ Ὅσιος ἐκ θείας ἀποκαλύψεως καὶ ἀναβλέψας πρὸς τὸν οὐρανὸν ἐδάκρυσεν ὥραν πολλὴν λέγων· «Φεῦ τοῦ πλήθους τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν, διὰ τὰς ὁποίας ἠθέλησεν ὁ Θεὸς νὰ κατακαύσῃ τὴν Πόλιν αὐτοῦ ἀπὸ θαλάσσης εἰς θάλασσαν!». Καὶ οὕτως ἔγινε, καθὼς προεῖπεν ὁ Ἅγιος. Διότι τὸ πῦρ ἤρχισεν ἀπὸ τὸ Νεώριον καὶ ἔφθασεν ἕως τὴν ἄλλην θάλασσαν. Ἀλλὰ ἂς εἴπωμεν καὶ ἄλλο κατόρθωμα τοῦ Μαρκέλλου πάντων τῶν προτέρων θαυμασιώτερον, διὰ νὰ γνωρίσετε, ὅτι μὲ τοὺς ταπεινοὺς μὲν ἦτο συμπαθὴς καὶ ἐπιεικέστατος, μὲ τοὺς δυνατοὺς δὲ εὐσταθὴς καὶ γενναῖος καὶ δὲν ἐπτοεῖτο ἀπὸ τὰς ἀπειλὰς τῶν τυράννων.

Ἦτο ἄρχων τις τὸν καιρὸν ἐκεῖνον πολὺ ἰσχυρὸς εἰς τὸν πλοῦτον καὶ τὴν δύναμιν. Ὅθεν ἔκαμνε πολλὰς ἀτοπίας ὁ ἀναιδέστατος, ἐπειδὴ καὶ αὐτὸς ὁ βασιλεὺς τὸν ἐφοβεῖτο καὶ δὲν τὸν ἠμπόδιζε, διὰ νὰ τὸν ἔχῃ εἰς τοὺς πολέμους βοήθειαν.