Ὁ δὲ Ὅσιος πεφωτισμένος ὑπὸ τῆς Χάριτος ἐγνώρισεν, ὅτι ὄχι μόνον ὁ ἄρχων, ἀλλὰ καὶ οἱ δοῦλοι του ἔμελλον νὰ προκόψουν καὶ νὰ τελειώσουν θεάρεστα. Ὅθεν ἐνέδυσεν αὐτοὺς μὲ τὸ ἅγιον Σχῆμα καὶ τοὺς ἀφιέρωσεν εἰς τὸν Θεόν. Ὁ δὲ Φαρέτριος ἔδωκεν εἰς αὐτὸν τὸν πλοῦτον του ὅλον καὶ ἔκτισαν ἄλλον Ναὸν μεγαλύτερον, κελλία πολλά, νοσοκομεῖα, ξενοδοχεῖα καὶ ὅσα ἄλλα ἐχρειάζοντο καὶ ηὔξανεν ἡ ποίμνη τοῦ Κυρίου καθ’ ἡμέραν, ἐπειδὴ δὲν ἐτρέφοντο μὲ χόρτα, τὰ ὁποῖα ἀνθοῦσι καὶ πάλιν μαραίνονται, ἀλλὰ μὲ δόγματα καὶ λόγους Θεοῦ, τὰ ὁποῖα εἶναι ἡ τροφὴ τοῦ ἀνθρώπου. Διότι καθὼς ἐκ τῆς Ἐδὲμ ἐξέρχονται τέσσαρες ποταμοί, οἵτινες ποτίζουσι πᾶσαν τὴν γῆν, οὕτω καὶ ἀπὸ τὴν Μονὴν τοῦ Μαρκέλλου ἐξεχύθη εἰς ὅλην τὴν οἰκουμένην ὁ καθαρώτατος τύπος καὶ ἡ ἀκριβεστάτη μίμησις τῆς ἀκοιμήτου λειτουργίας τῶν οὐρανίων Δυνάμεων.

Τὴν τοιαύτην οὐράνιον πολιτείαν τῆς Μονῆς τοῦ Μαρκέλλου πρώτη ἀπ’ ὅλας τὰς πόλεις ἔσπευσε νὰ ἐκτιμήσῃ καὶ νὰ μιμηθῇ ἡ Κωνσταντινούπολις, ἡ ὁποία, ἐπειδὴ εἶναι πλησίον τῆς ἄνωθεν Μονῆς, ἐζήλωσε τὴν τοιαύτην εὐσέβειαν καὶ τὴν ἀγγελομίμητον τάξιν καὶ ὅταν ἔκτιζαν Ἐκκλησίας ἢ εὐλαβῶν ἀνδρῶν Ἀσκητήρια, ἐλάμβανον Μοναχοὺς ἀπὸ τὸν Μάρκελλον καὶ τοὺς ἔκαμναν Ἡγουμένους καὶ Προεστῶτας εἰς ὅλα Μοναστήρια, πιστεύοντες ὅτι ὄχι μόνον τὴν ἀκρίβειαν τῆς ἀσκήσεως, ἀλλὰ καὶ ἁγιασμὸν παρὰ Θεοῦ διὰ τοῦ Μαρκέλλου ἐλάμβανον, ὁ ὁποῖος ἦτο κοινὸς οἰκιστὴς καὶ ἐπιμελητὴς τῆς πανταχοῦ θείας λειτουργίας, καὶ ὡς φιλόστοργος ἐλυπεῖτο μὲν διότι ἐστερεῖτο τὰ τέκνα του, ὡς εὐσεβὴς ὅμως καὶ ζηλωτὴς τῆς αὐξήσεως τοῦ κηρύγματος ἔχαιρε, διότι τὰ πρόβατά του ἐγίνοντο ἄλλων Ποιμένες καὶ Καθηγούμενοι. Ὅσους δὲ ἔστελλεν εἰς ἄλλον τόπον τοὺς ὑπεχρέωνε νὰ ὑποσχεθοῦν ἔμπροσθεν τῆς ἁγίας Εἰκόνος τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ, ὅτι δὲν θὰ ἀλλάξουν οὐδόλως τὴν τάξιν καὶ τὴν δίαιτάν των, οὔτε θὰ σμικρύνωσι τὸν κανόνα, ἀλλὰ θὰ φυλάττουν ἐπακριβῶς πάντα ὅσα ἐδιδάχθησαν. Καὶ πράγματι οὕτως ἔζησαν πανταχοῦ, φυλάττοντες τοὺς κανόνας καὶ τὰς τάξεις πάσας τῆς Μονῆς των ἀπαρασαλεύτους, τόσον ὥστε σχεδὸν εἰς ὅλην τὴν οἰκουμένην ἐκέντρισαν πᾶσαν ἀγριελαίαν εἰς καλλιελαίαν, τὴν ὁποίαν ὁ πάνσοφος Μάρκελλος διὰ τῆς διδασκαλίας του ἔκαμε νὰ πηγάζῃ ὄντως ἀγαλλιάσεως ἔλαιον. Ἀλλ’ ἂς εἴπωμεν εἰς πίστωσιν καὶ τῶν ἄλλων ὀλίγα τινὰ ἀπὸ τὰ πολλά του θαυμάσια.