Ὅθεν ὄχι μόνον ἁπλῶς ἐδέχθη τὴν ὑπηρεσίαν ὁ Ὅσιος, ἀλλὰ καὶ ἀσμένως καὶ προθύμως ἔγραψεν ὁμολογίαν νὰ εἶναι ὑπόχρεος εἰς τὴν τοῦ ὄνου διακονίαν, ἕως νὰ ζῇ ὁ ἀείμνηστος· καὶ οὕτως ὑπηρέτει τὸν ὄνον καθ’ ἑκάστην μὲ τόσην ἐπιμέλειαν, ὥστε ἐθαύμαζον ἅπαντες καὶ ἐξεπλήττοντο διὰ τὴν ὑψηλοτάτην αὐτοῦ ταπείνωσιν. Ἀφ’ οὗ δὲ ἀπῆλθεν ὁ Προεστὼς πρὸς Κύριον, κοινῇ γνώμῃ ὅλοι οἱ ἀδελφοὶ ἐψήφισαν τὸν Μάρκελλον Καθηγούμενον.
Ὅταν λοιπὸν ὁ λύχνος ἐτέθη ἐπὶ τὴν λυχνίαν καὶ ἡ πόλις ἀνεδείχθη εἰς τὴν ἀκρώρειαν, τότε ὁ Θεὸς ἐφανέρωσεν εἰς πάντας τὰς χάριτας τοῦ νέου τούτου φωστῆρος καὶ ἔλαμψαν εἰς ὅλον τὸν κόσμον ὡς ἀκτῖνες ἡλίου αἱ θαυμάσιαι πράξεις καὶ τὰ ἔνθεα αὐτοῦ κατορθώματα. Ἐξόχως δὲ τόσην ἐλεημοσύνην ἔδιδεν εἰς τοὺς πτωχούς, ὥστε ἐξενίζοντο ἅπαντες, βλέποντες μάλιστα, ὅτι ὅσον ἔδιδε, τόσον ἐπλήθυναν τὰ πράγματα τοῦ Μοναστηρίου. Ὅθεν ἐγνώρισαν ὅτι ἡ Χάρις ἤρχετο ἄνωθεν παρὰ Θεοῦ, ὅστις τοὺς τὰ ἐπλήθυνε θαυμασίως, καθὼς καὶ εἰς τοὺς πέντε ἄρτους ἐποίησεν. Ὄχι δὲ μόνον τὴν συμπάθειαν εἶχεν ὁ χριστομίμητος, ἀλλὰ ὡς ἄλλος Σαμουὴλ ἐγίνωσκε καὶ προέβλεπεν ὡς προφήτης τὰ μέλλοντα. Ἔτι δὲ καὶ πάντων τῶν ἀδικουμένων ἐγίνετο σωτήρ, διελέγχων τοὺς δυνάστας ἀδικητάς, τοὺς ὁποίους ἐπαίδευεν ὄχι μὲ ὕβριν καὶ ὄνειδος, ἀλλὰ μὲ λόγια ψυχωφελῆ, ἐνθυμίζων εἰς αὐτοὺς τὴν δικαίαν κρίσιν καὶ τὴν ἀπειλὴν τοῦ Θεοῦ καὶ οὕτως ἐσωφρόνιζε τοὺς ἀδικοῦντας περισσότερον, ἀπ’ ὅ,τι ἐκεῖνοι οἵτινες ἔχουν μυριάδας ὁπλιτῶν καὶ ὑπηρετῶν πλησίον των· καὶ τόσον τὸν ηὐλαβοῦντο οἱ πάντες, ὥστε δὲν ἐτόλμα τις νὰ παραβῇ τὸν λόγον του. Εἰς ὀλίγον καιρὸν ἐσυνάχθησαν εἰς τὴν ὑπακοήν του τόσοι Μοναχοί, ὥστε οὔτε εἰς τὸν Ναὸν ἐχωροῦσαν, οὔτε κελλία εἶχον εἰς ἀνάπαυσιν, οὔτε χρήματα νὰ οἰκοδομήσουν οἰκίας καὶ νὰ ἀγοράσουν τὰ χρειαζόμενα πρὸς αὐτάρκειαν. Ἀλλ᾽ ὁ Δεσπότης Χριστός, ὅστις μᾶς εἶπε· «Ζητεῖτε δὲ πρῶτον τὴν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν» (Ματθ. ϛ’ 33), αὐτὸς ὁ βοηθὸς εἰς τὰς ἀνάγκας καὶ εἰς τὰς θλίψεις ἐφρόντισε περὶ αὐτῶν διὰ τοῦ ἑξῆς τρόπου διὰ τοῦ ὁποίου ἐξοικονομήθησαν εἰς ὅ,τι τοὺς ἐχρειάζετο.
Νέος τις, Φαρέτριος τὸ ὄνομα, υἱὸς μεγάλου τινὸς ἄρχοντος τῆς Ρώμης πολὺ πλούσιος, ἔβαλε γνώμην νὰ γίνῃ Μοναχός, διὰ νὰ εὕρῃ ἀπόλαυσιν αἰώνιον. Λοιπὸν καταφρονήσας ματαίαν δόξαν καὶ πᾶσαν σωματικὴν ἀνάπαυσιν, ἐπῆρε τοὺς ὑπηρέτας καὶ τὸν πλοῦτον αὐτοῦ καὶ ἔρχεται εἰς τὸν Ὅσιον Μάρκελλον.