Ὅθεν συνέθεσεν ἀπὸ τὴν Ἁγίαν Γραφὴν Βίβλον, τὴν ὁποίαν μετέγραψε καὶ δι’ ἄλλους πολλοὺς ἀνθρώπους καὶ ἀπὸ τὴν πληρωμήν, τὴν ὁποίαν τοῦ ἔδιδον, ἐκρατοῦσε μόνον ὅσα τὸν ἔφθαναν διὰ τὰ ἀναγκαῖα τοῦ σώματος, ἤτοι τὰ πλέον ἀπαραίτητα, ἄνευ τῶν ὁποίων δὲν δύναταί τις νὰ ζήσῃ, τὸν δὲ ἐπίλοιπον μισθόν, τὸν ὁποῖον ἔπαιρνεν ἀπὸ τὴν καλλιγραφίαν, ἔδιδεν ἐλεημοσύνην εἰς πένητας, καὶ τὰς μὲν ἡμέρας ἔγραφε προσέχων εἰς τὰ γραφόμενα, τὰς δὲ νύκτας προσηύχετο, τοῦ Προφήτου τὸ λόγιον ἐνθυμούμενος· «Μεσονύκτιον ἐξεγειρόμην τοῦ ἐξομολογεῖσθαί σοι ἐπὶ τὰ κρίματα τῆς δικαιοσύνης σου» (Ψαλμ. ριη’ 62), ταῦτα δὲ ὅλα ὅσα ἔπραττεν ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος ἐλάμβανε πρὸς νουθεσίαν αὐτοῦ ὁ θεῖος Μάρκελλος.

Ἀκούσας δὲ ὁ Ὅσιος ὅτι εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν ἦτο Ἡγούμενός τις κατὰ πολλὰ ἐνάρετος καὶ γενναῖος, τὸ ὄνομά του Ἀλέξανδρος, ὅστις εἶχε καὶ χάριν ἀπὸ τὸν Θεόν, ἐπόθησε νὰ ἀπολαύσῃ καὶ ἀπ᾽ ἐκεῖνον νουθεσίαν. Ἀπῆλθε λοιπὸν πρὸς αὐτόν, ὅτε οὗτος ἠσκήτευεν εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Ἁγίου Μηνᾶ, ὕστερον ὅμως ἔκτισεν εἰς τὸ Στόμα τοῦ Πόντου [1] Μοναστήριον, εἰς τὸ ὁποῖον ἐνομοθέτησε νὰ ὑμνῶσιν οἱ ἀδελφοὶ ἀκαταπαύστως τὸν Κύριον. Τὴν ἀγγελομίμητον δὲ ταύτην τάξιν παρέδωσεν εἰς τοὺς Μοναχοὺς ὁ θαυμαστὸς Ἀλέξανδρος, ἐκ τοῦ διαπύρου ζήλου τὸν ὁποῖον εἶχε, νὰ δοξάζεται ὁ Θεὸς καὶ εἰς τὴν γῆν ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, καθὼς εἰς τὸν οὐρανὸν τὸν ὑμνοῦσιν ἀδιαλείπτως οἱ Ἄγγελοι. Διὰ τὴν αἰτίαν ταύτην συνηθροίσθησαν πολλοὶ ὄχι μόνον ἀπ’ αὐτὴν ταύτην τὴν βασίλισσαν τῶν πόλεων, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ διαφόρους ἄλλας πόλεις. Ἐπειδὴ πανταχοῦ ἠκούσθη ἡ φήμη του. Ταῦτα μαθὼν ὁ ἐραστὴς καὶ ἐκλεκτὸς δοῦλος τοῦ Κυρίου Μάρκελλος, ἐκίνησεν εὐθὺς τὴν ὁδοιπορίαν πρὸς τὸν Ἀλέξανδρον, πλησίον τοῦ ὁποίου εὑρίσκετο μαθητής τις ὀνόματι Ἰάκωβος, φίλος ἀκριβὸς τοῦ Μαρκέλλου πρότερον. Οὗτος ἀνέφερε πολλάκις περὶ αὐτοῦ εἰς τὸν Ἀλέξανδρον, ὅτι ἦτο φίλος του μεγάλος καὶ ἐνάρετος ἄνθρωπος. Ἀφ’ οὗ λοιπὸν ἔφθασεν εἰς τὸ Μοναστήριον ὁ Μάρκελλος, εὗρε τὸν Ἰάκωβον, ὁ ὁποῖος εἶπε πρὸς τὸν Ἡγούμενον Ἀλέξανδρον· «Οὗτος εἶναι ὁ ἠγαπημένος μοι Μάρκελλος, ὁ πεπληρωμένος θείου Πνεύματος».

Λαβὼν λοιπὸν τὸ ἅγιον Σχῆμα ἐπρόκοπτεν ὑπὲρ πάντας τοὺς Μοναχοὺς τόσον, ὥστε καὶ ὁ Ἀλέξανδρος τὸν ἐφήμιζεν. Ἐπειδὴ ὄχι μόνον τοὺς ἄλλους ἀλλὰ καὶ τὸν Ἰάκωβον ὑπερτέρει εἰς τοὺς ἀγῶνας τοὺς πνευματικούς. Ἦσαν δὲ ἀμφότεροι θαυμασιώτεροι ἀπὸ ὅλην τὴν ποίμνην καὶ τοὺς ηὐλαβοῦντο καὶ οἱ γεροντότεροι, διότι ἦσαν εἰς ὅλους καλὸν παράδειγμα.