Ἐθυμώθη λοιπὸν ὁ βασιλεὺς καὶ προστάσσει νὰ φέρουν τοὺς Ἁγίους εἰς τὸ κριτήριον, τούτου δὲ γενομένου εἶπε πρὸς αὐτοὺς ὁ ἀλιτήριος· «Ὦ ἀχάριστοι, ἐγὼ σᾶς ἔδειξα τόσην ἀγάπην καὶ φιλανθρωπίαν καὶ σεῖς ἐγίνατε πρὸς ἐμὲ ἀγνωμονέστατοι; Λησμονήσαντες δὲ καὶ τὰς πολλὰς εὐεργεσίας τὰς ὁποίας σᾶς ἔκαμα, ἀπηρνήθητε καὶ τοὺς σωτηρίους θεούς, ἀναιδέστατοι;». Οἱ δὲ Ἅγιοι ἐσιώπων, ἀφήνοντες αὐτὸν νὰ ἐκβάλλῃ κραυγὰς ὡς κύων ἄτακτος, αὐτὸς ὅμως μᾶλλον ὠργίζετο λέγων· «Μὲ τὴν βοήθειαν τῶν ἀθανάτων θεῶν δὲν θέλω σᾶς συγχωρήσει, οὔτε θὰ σᾶς συμπονέσω τελείως, ἀλλὰ θὰ καταξεσχίσω τὰς σάρκας σας μὲ διάφορα κολαστήρια· θὰ συντρίψω τὰ ὀστᾶ σας καὶ θὰ σᾶς δώσω εἰς τὰ θηρία καὶ εἰς τὰ πετεινὰ νὰ σᾶς φάγωσι, διὰ νὰ φοβηθοῦν καὶ οἱ ἄλλοι ἀπὸ τὸ ἰδικόν σας παράδειγμα».
Ταῦτα ἀκούοντες οἱ Ἅγιοι οὐδόλως ἐφοβήθησαν, ἀλλὰ λύσαντες τὰς ζώνας καὶ ἀποβάλλοντες τὰς χλαμύδας των, μὲ μίαν γλῶσσαν Χριστιανοὺς ἑαυτοὺς ὡμολόγησαν καὶ τὰ εἴδωλα χωρὶς φόβον τινὰ ἐμυκτήρισαν. Τότε ὁ τύραννος προστάσσει νὰ τανύσουν τοὺς Ἁγίους χεῖρας καὶ πόδας καὶ νὰ τοὺς δέρουν ἀνελεήμονα μὲ ὠμὰ βούνευρα ἕως νὰ δύσῃ ὁ ἥλιος. Τούτου γενομένου, ἡ μὲν γῆ ἀπὸ τὰ αἵματα ἐκοκκίνισεν, οἱ δὲ Ἅγιοι γενναίως ὑπέφερον ἄλαλοι· μόνον δὲ μὲ τὸν νοῦν ἐδόξαζον μυστικῶς τὸν Κύριον. Ἔπειτα πάλιν τοὺς ἐφυλάκισαν μὲ ἁλύσεις εἰς τὰς χεῖρας καὶ τοὺς πόδας. Ὁ δὲ τύραννος ὅσον εὕρισκε καὶ ἄλλους πιστούς, τόσον ἐλύσσα κατὰ τοῦ Χριστοῦ καὶ ἐδαιμονίζετο, προστάσσων τοὺς ἡγεμόνας του νὰ τελῶσι τὰ ὅμοια. Ὅθεν καθ’ ἑκάστην ἐστέλλοντο πρὸς τὸν Χριστὸν ἀπὸ τοὺς ἀχρήστους τὰ εὔχρηστα σκεύη καὶ λογικὰ θύματα, μὲ τὸ Μαρτύριον φιλοθέως ὁλοκαυτούμενα.
Κατὰ δὲ τὰς ἡμέρας ἐκείνας ἐπλησίαζεν ἡ ἑορτὴ τῶν Χριστουγέννων· ὅθεν τινὲς μιαροὶ θεραπευταὶ τῶν εἰδώλων, διὰ νὰ δείξουν πρὸς τὸν δυσσεβῆ βασιλέα εὐσέβειαν καὶ ζῆλον οἱ ἀσεβέστατοι, παρρησιάσθησαν πρὸς αὐτὸν καὶ τοῦ εἶπον· «Γνώριζε, βασιλεῦ, ὅτι τὴν δεῖνα ἡμέραν τελοῦσιν οἱ ἄχρηστοι Χριστιανοὶ σπουδαίαν πανήγυριν, μυθολογοῦντες, ὅτι κατὰ τὴν ἡμέραν αὐτὴν ἐγεννήθη ὁ Θεός των ὡς ἄνθρωπος, συνάγονται δὲ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν των ἅπαντες. Λοιπόν, ἐὰν ποθῇς νὰ τελέσῃς κατ’ αὐτῶν μεγίστην ἐκδίκησιν, μὴ ἀφήσῃς νὰ φύγῃ τὸ κυνήγιον ἀπὸ τὰς χεῖράς σου· διότι δὲν εὑρίσκεις πλέον ἄλλον καιρὸν ἐπιτηδειότερον.