Μετὰ ταῦτα ἀναζητῶν ὁ τύραννος τὴν Δόμναν ἔλεγε ταῦτα ὡς μεθυσμένος καὶ ἀφρονέστατος· «Ποῦ εἶναι ἡ δούλη καὶ ἱέρεια τῶν θεῶν Ἀρτέμιδος καὶ Ἀθηνᾶς;». Ἐκεῖνοι δὲ εἶπον πρὸς αὐτὸν τὴν νομιζομένην ἔκστασιν τῶν φρενῶν αὐτῆς, ὡς ἀνωτέρω εἴπομεν. Ὅθεν κελεύει τοῦ μὲν εὐνούχου Ἴνδου νὰ κόψουν τὴν κεφαλήν, τὴν δὲ Παρθένον νὰ ζητήσωσιν ἐπιμελῶς εἰς τὰ Ἀσκητήρια τῶν Χριστιανῶν. Ταῦτα μαθοῦσα ἡ Προεστῶσα τοῦ Ἀσκητηρίου ἐνέδυσεν αὐτὴν ἀνδρικὴν στολὴν καὶ προσευχομένη δι’ αὐτήν, τὴν ηὐχήθη νὰ τὴν διαφυλάξῃ ὁ Κύριος καὶ μετὰ δακρύων ἀπεχαιρετίσθησαν· ἀπελθοῦσα δὲ ἐκρύβη εἰς σπήλαιον ἐντὸς τοῦ ὁποίου ὑπῆρχεν ὀλίγον ὕδωρ καὶ μὲ τὰ χόρτα τὰ ὁποῖα εὕρισκεν ἔξωθεν αὐτοῦ ἐπορεύετο. Ὁ δὲ μιαρὸς δὲν ἔπαυεν ἐρευνῶν δι’ αὐτήν, καὶ ἐλύσσα κοινῶς κατὰ πασῶν τῶν Ἀσκητριῶν. Ὅθεν τὰ μὲν ἱερὰ Ἡσυχαστήρια τῶν Παρθένων κατέστρεφεν ἅπαντα, αὐτὰς δὲ πρὸς ὕβριν αἰσχρῶς, φεῦ! ἔσυρον καὶ ἦτο μεγάλη συμφορά. Ὅσαι ἠδύναντο ἔφευγον εἰς τὰ ὄρη καὶ σπήλαια, προτιμῶσαι νὰ κατοικοῦν μὲ θηρία ἀνήμερα ἢ μὲ ἀνθρώπους ἀκολάστους, οἵτινες ἦσαν τῶν θηρίων ἀγριώτεροι.
Ἦτο δὲ τότε παρθένος τις ὡραιοτάτη, Θεοφίλη καλουμένη, τὴν ὁποίαν ἰδόντες οἱ δήμιοι τοσοῦτον ὡραίαν, ἥρπασαν αὐτὴν καὶ τὴν ἔσυραν βιαίως εἰς τὸ ἐργαστήριον τῆς ὕβρεως· ἡ δὲ βλέπουσα πρὸς οὐρανὸν ἐβόησε ταῦτα δακρυρροοῦσα· «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ μου, ὁ ἔρως, τὸ φῶς, ἡ πνοὴ καὶ ἡ ἀγάπη μου, ὁ φύλαξ τῆς ζωῆς καὶ παρθενίας μου, ἴδε τὴν νυμφευθεῖσάν σοι, Νυμφίε μου ἄμωμε, καὶ λύτρωσέ με ἀπὸ τὰ θηρία ταῦτα· μὴ ἀφήσῃς νὰ διασπαράξουν τὴν ἀμνάδα σου λύκοι ἅρπαγες, ἀλλὰ φύλαξον τὴν παρθενίαν μου ἄσπιλον, εἰς δόξαν καὶ αἶνον τοῦ παντοδυνάμου σου ὀνόματος». Ταῦτα προσηύχετο, ὅταν ἔβαλαν αὐτὴν εἰς τὸ αἰσχρὸν ἐκεῖνο ἐργαστήριον, ἐξάγουσα δὲ αὐτὴ ἀπὸ τὸ στῆθος της τὸ ἱερὸν Εὐαγγέλιον, ἀνεγίνωσκεν. Εἷς δὲ ἀπὸ τοὺς ἀσεβεῖς ἐκείνους εἰσῆλθεν ὡς ζῷον ἄλογον μεθυσμένος ἀπὸ τὴν ἐπιθυμίαν, καθὼς ὅμως ἐπλησίαζε διὰ νὰ βάλῃ τὰς χεῖρας του ἐπάνω της, τοῦ ἦλθε κλόνος καὶ τρόμος φοβερὸς καὶ πίπτων εἰς τὴν γῆν ἀπέθανε.
Μετὰ πολλὴν ὥραν, βλέποντες οἱ ἄλλοι ὅτι δὲν ἐξήρχετο, ἐνόμιζον ὅτι ἐτέλει τὴν ἐπιθυμίαν του ὡς ἀχόρταγος. Ὅθεν εἰσερχόμενος ὁ δεύτερος εἶδε φῶς ὑπέρλαμπρον, ἀπὸ τὸ ὁποῖον ἐσκοτίσθησαν οἱ ὀφθαλμοί του καὶ ἔμεινε τυφλός, τὸ αὐτὸ ἔπαθον καὶ πάντες ὅσοι ἄλλοι ἐτόλμησαν νὰ εἰσέλθωσι μὲ γνώμην ἀκόλαστον.