Τῇ ΚΔ (24ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς ΠΑΡΑΜΟΝΗ τῆς τοῦ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ καὶ μνήμη τῆς Ἁγίας Ὁσιοπαρθενομάρτυρος ΕΥΓΕΝΙΑΣ.

Κατὰ μικρὸν λοιπὸν ἐθέλγετο τὴν ψυχὴν, ἡ Μελανθία, καὶ ὅσον παρήρχοντο αἱ ἡμέραι, τοσοῦτον ἤναπτεν ἐντὸς αὐτῆς ἡ φλόγα τῆς ἐπιθυμίας περισσότερον. Ὅθεν διελογίζετο τί νὰ κάμῃ διὰ νὰ ἐπιτύχῃ τοῦ πόθου της, νομίζουσα ὅτι δὲν ἦτο δυνατὸν νὰ τὴν καταφρονήσῃ ὁ νομιζόμενος Εὐγένιος, ἐὰν τοῦ φανερώσῃ τὸν πρὸς αὐτὸν ἔρωτά της, ἀλλ’ ὡς ἄνθρωπος καὶ αὐτὸς σάρκα φορῶν θέλει συγκαταβῆ εἰς τὴν ἁμαρτίαν. Προσποιεῖται ὅθεν καὶ πάλιν ἀσθένειαν, νομίζουσα ὅτι δὲν τὴν ἐθεράπευσεν ὁ Εὐγένιος διὰ τῆς ἀρετῆς καὶ τῆς ἁγιότητος αὐτοῦ, ἀλλὰ μὲ τέχνην μαντείας καὶ βότανα. Ἔστειλε λοιπὸν ἄνθρωπον ἀπὸ τὸ προαναφερθὲν κτῆμα της, τὸ ὁποῖον ἦτο πλησίον τῆς Μονῆς, ὡς ἀνωτέρω εἴπομεν, ἐγχειρίσασα εἰς αὐτὸν καὶ ἐπιστολὴν πρὸς τὸν Ἡγούμενον, εἰς τὴν ὁποίαν ἔγραφε μετὰ πολλῆς ἱκεσίας καὶ παρακλήσεως νὰ κοπιάσῃ ἕως ἐκεῖ, νὰ ἴδῃ τὴν ἀσθένειάν της. Ἡ Ἁγία, θέλουσα νὰ τηρήσῃ τὴν ἐντολὴν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν πρὸς τὸν πλησίον ἀγάπην καὶ μὴ ἐννοήσασα τὸν δόλον καὶ τὴν πανουργίαν αὐτῆς, ἀπῆλθε πρὸς ἐπίσκεψίν της. Ἀφοῦ δὲ εἰσῆλθεν εἰς τὸ δωμάτιον, ἐξέβαλεν ἔξω τοὺς δούλους της ἡ Μελανθία, εἶτα δὲ λέγει πρὸς τὸν Εὐγένιον· «Φίλτατε καὶ ἠγαπημένε μου Εὐγένιε, γνώριζε, ὅτι ἀπὸ τὴν ὥραν ἐκείνην, ὅπου ἐθεράπευσες τὴν ἀσθένειάν μου, ἐτρώθη ἡ καρδία μου εἰς τὸν ἔρωτά σου. Ὅθεν μὴ δυναμένῃ νὰ εὕρω ἄλλην βοήθειαν, ἐτόλμησα νὰ σοῦ φανερώσω τὸ πάθος μου, καὶ ἂν σοῦ ἀρέσῃ λάβε με εἰς γυναῖκα σου καὶ κατὰ τὸν νόμον θέλεις κυριεύσει ὅλον τὸν πλοῦτον μου, χρυσόν, ἄργυρον, ἀγρούς, κτήνη καὶ σκλάβους πολλοὺς, μὲ τοὺς ὁποίους θέλεις ἔχει καὶ ἐμὲ δούλην σου, ἐπειδὴ εἶμαι ἔρημος ἀνδρὸς καὶ παίδων καὶ συγγενῶν, νὰ ἀπολαύσῃς δὲ καὶ σὺ τὴν ἡδονὴν τῆς σαρκός, καὶ νὰ μὴ ἀπολέσῃς, μὲ τὴν νηστείαν καὶ ἄσκησιν, τοσοῦτον κάλλος καὶ ὡραιότητα».

Αὐτὰ καὶ περισσότερα λέγουσα ἡ Μελανθία καὶ ἐσκοτισμένη ὑπάρχουσα τὸν νοῦν, ὅπως καὶ κατὰ τὸ ὄνομα, ἔπασχε νὰ μολύνῃ τὴν ἄμωμον. Ἡ δὲ Εὐγενία, μετὰ θυμοῦ πολλοῦ ἀπεκρίνατο· «Παῦσαι, ὦ γύναι, μὴ ξερνᾷς τὸ ἰὸν τοῦ παλαιοῦ δράκοντος, διότι ἐγὼ δὲν θέλω φθείρει τὴν παρθενίαν μου οὐδέποτε. Ὄχι, Παναγία μου Δέσποινα Θεοτόκε, δὲν ψεύδομαι εἰς τὰς συνθήκας, τὰς ὁποίας σοῦ ἔδωσα. Ὁ γάμος μου εἶναι ὁ πόθος τοῦ Χριστοῦ, ὁ πλοῦτός μου τὰ οὐράνια ἀγαθά, καὶ ἡ γνῶσις τῆς ἀληθείας ἡ κτῆσις μου».


Ὑποσημειώσεις

[1] Διευκρινίζομεν ἐνταῦθα, ὅτι τὸ μὲν ὄνομα Σεβῆρος ἔφερον τέσσαρες ἐν συνόλῳ Ρωμαῖοι αὐτοκράτορες, τὸ δὲ ὄνομα Ἀντωνῖνος ἑπτά, οἵτινες ὅμως λόγῳ τῆς πολυωνυμίας αὐτῶν φέρονται εἰς τοὺς αὐτοκρατορικοὺς καταλόγους μὲ τὰ ὀνόματα μὲ τὰ ὁποῖα κατέστησαν γνωστότεροι. Οἱ ἐπὶ τῆς ἐποχῆς τῆς Ἁγίας Εὐγενίας διατελέσαντες αὐτοκράτορες, οἱ φέροντες σὺν τοῖς ἄλλοις καὶ τὸ ὄνομα Σεβῆρος ἢ Ἀντωνῖνος εἶναι οἱ ἑξῆς: 1) Κόμμοδος-Λούκιος-Μᾶρκος-Αἴλιος-Ἀντωνῖνος-Αὐρήλιος (180-192), 2) Λούκιος-Σεπτίμιος-Σεβῆρος (193-211), 3) Καρακάλας-Μᾶρκος-Αὐρήλιος-Σεβῆρος-Ἀντωνῖνος (211-217), 4) Διαδουμενιανὸς-Μακρῖνος-Μᾶρκος-Ὀπέλλιος-Σεβῆρος-Ἀντωνῖνος (217-218) 5) Ἡλιογάβαλος-Μᾶρκος-Αὐρήλιος-Ἀντωνῖνος-Πῖος (218-222), 6) Λεύκιος-Ἰούλιος-Αὐρήλιος-Σουλπίκιος-Οὐράνιος-Ἀντωνῖνος-Σεβῆρος-Ἀλέξανδρος (222-238). Κυρίως γνωστὸς μὲ τὸ ὄνομα Ἀντωνῖνος εἶναι ὁ Ἀντωνῖνος Πῖος (138-161), ἐπὶ τῆς ἐποχῆς του ὅμως δὲν εἶχεν εἰσέτι γεννηθῆ ἡ Ἁγία Εὐγενία.

[2] Ὁ Ρωμαῖος στρατηγὸς Γάλλος, ἐξοντώσας προδοτικῶς τὸν Δέκιον, ἀνεκηρύχθη αὐτοκράτωρ ἐν ἔτει 251, ἀλλὰ καὶ τούτου φονευθέντος ἐν ἔτει 253 ὑπὸ τῶν ἰδίων του στρατιωτῶν ἀνεκηρύχθη αὐτοκράτωρ ὁ Βαλλεριανός. Οὗτος εὑρισκόμενος εἰς πόλεμον μετὰ τῶν Σκυθῶν, τῶν Γότθων καὶ τῶν Περσῶν ἀνεκήρυξε συνάρχοντά του τὸν υἱόν του Γαλλιηνόν, τὸν ὁποῖον καὶ ἀφῆκεν εἰς τὴν Ρώμην, αὐτὸς δὲ πορευθεὶς κατὰ τῶν Περσῶν συνελήφθη ὑπ’ αὐτῶν αἰχμάλωτος, ἀπέθανε δὲ μετὰ δεκαετίαν ἐν τῇ αἰχμαλωσίᾳ. Ὁ Γαλλιηνὸς ἐδολοφονήθη καὶ αὐτὸς ὑπὸ τῶν στρατηγῶν του κατὰ τὸ ἔτος 268. Ἐκεῖνο ποὺ ἐν προκειμένῳ χρῄζει ἐρεύνης εἶναι τὸ ἐὰν ἐπὶ τῆς ἐποχῆς τῶν αὐτοκρατόρων τούτων ἢ ἐνωρίτερον ἐμαρτύρησεν ἡ Ἁγία, δεδομένου ὅτι ἐγεννήθη ἐπὶ Κομμόδου (180-192), ὁπότε κατὰ τὴν ἐποχὴν τοῦ μαρτυρίου της θὰ πρέπῃ νὰ ἦτο ἀρκετὰ προκεχωρημένης ἡλικίας. Πάντως ἐὰν ἐπὶ Βαλλεριανοῦ ἔλαβε χώραν τὸ Μαρτύριον τῆς Ἁγίας, θὰ πρέπῃ νὰ ἔγινε τοῦτο κατὰ τὸ πρῶτον ἔτος τῆς βασιλείας αὐτοῦ, ὅτε ἦτο εἰσέτι Ἀρχιεπίσκοπος Ρώμης ὁ Κορνήλιος, ὅστις ἐτελεύτησε κατὰ τὸ ἔτος 253.