καθ᾽ ἡμέραν ἕνα ἄρτον γλυκύτερον τῆς ἀμβροσίας καὶ τῆς χιόνος λευκότετον καὶ (τὸ μεγαλύτερον) ἦλθε καὶ αὐτὸς ὁ Βασιλεὺς τῶν Ἀγγέλων νὰ τὴν ἐπισκεφθῇ καὶ τῆς λέγει· «Εὐγενία, ἐγὼ εἶμαι ὁ καταδεχθεὶς Σταυρὸν καὶ θάνατον διὰ σέ, καθὼς καὶ σὺ δι’ ἀγάπην μου ὑπομένεις τοιαῦτα δεινὰ κολαστήρια· ὅθεν πολλῶν χαρίτων καὶ μεγίστης δόξης θέλω σὲ ἀξιώσει εἰς τὴν αἰώνιον Βασιλείαν μου. Ἔχε δὲ καὶ τοῦτο σύμβολον τῆς τιμῆς, τὴν ὁποίαν θέλεις ἀπολαύσει εἰς τοὺς οὐρανούς, νὰ χωρίσῃς ἀπὸ τὸν πρόσκαιρον αὐτὸν καὶ ἐπίκηρον κόσμον καὶ νὰ ἔλθῃς εἰς τὴν ἄνω ζωὴν κατ’ αὐτὴν ταύτην τὴν ἡμέραν κατὰ τὴν ὁποίαν ἐγεννήθην ὡς ἄνθρωπος». Ταῦτα εἰπὼν ὁ Δεσπότης ἀνῆλθεν εἰς οὐρανούς. Οἱ δὲ ἀσεβεῖς ἀπέστειλαν τὸν δήμιον, ὅστις κατέσφαξε τὴν Ἁγίαν ἐντὸς τῆς φυλακῆς τῇ κε’ (25ῃ) τοῦ Δεκεμβρίου, κατ’ αὐτὴν τὴν κυρίαν ἡμέραν τῆς τοῦ Χριστοῦ Γεννήσεως. Ἡ δὲ μήτηρ καὶ οἱ ἀδελφοί της ἐνεταφίασαν ἐντίμως τὸ ἱερὸν αὐτῆς Λείψανον εἰς ἓν ἐκ τῶν ἀγρῶν των ἔξωθεν τῆς πόλεως εἰς τόπον καλούμενον Ρωμαίαν Ὁδόν, εἰς τὸν ὁποῖον αὐτὴ πρότερον εἶχε τεθαμμένα ἄλλων Ἁγίων Λείψανα. Οὕτω λοιπὸν ἡ Εὐγενία σεμνῶς καὶ εὐγενῶς ζήσασα μὲ θαυμαστὴν καὶ ἀξιέπαινον πολιτείαν ἠξιώθη καὶ μεγίστης δόξης παρὰ τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Ἡ δὲ μήτηρ τῆς Ἁγίας ἵστατο κλαίουσα εἰς τὸν τάφον ἡμέρας πολλάς, νύκτα δέ τινα ἐμφανίζεται εἰς τὸ ὅραμα τῆς μητρός της τοσοῦτον λελαμπρυσμένη καὶ ἐστολισμένη, ὥστε δὲν ἠδύνατο ἡ Κλαυδία νὰ τὴν ἴδῃ εἰς τὸ πρόσωπον· ἦσαν δὲ καὶ ἄλλαι παρθένοι εἰς τὴν συνοδείαν αὐτῆς, καὶ τῆς λέγει· «Διατί κλαίεις καὶ κόπτεσαι, μῆτέρ μου, δι’ ἡμᾶς καὶ δὲν εὐφραίνεσαι μᾶλλον καὶ ἀγάλλεσαι; Γνώριζε, ὅτι εἰς πολλὴν καὶ ἄπειρον εὐφροσύνην μὲ ἠξίωσεν ὁ Κύριος καὶ εὑρίσκομαι μὲ τοὺς Ἁγίους Μάρτυρας μαζὶ μὲ τὸν πατέρα μου Φίλιππον συμβασιλεύοντες μετὰ τοῦ Χριστοῦ, ὅστις εἰς ὀλίγας ἡμέρας λαμβάνει καὶ σὲ εἰς τὴν συνοδείαν μας· παρακίνησον δὲ τοὺς ἀδελφούς μου νὰ φυλάξουν ἀκριβῶς τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ, διὰ νὰ σώσουν καὶ αὐτοὶ τὴν ψυχήν των». Ταῦτα ἀκούσασα ἡ μήτηρ καὶ ἰδοῦσα τοὺς Ἁγίους Ἀγγέλους, οἵτινες συνώδευον τὴν Εὐγενίαν, ἐχάρη λίαν καὶ ηὐχαρίστησε τὸν Θεόν. Καλῶς λοιπὸν οἰκονομήσασα τὰ ἑαυτῆς πάντα καὶ διαμοιράσασα εἰς τοὺς πτωχοὺς τὰ ὑπάρχοντά της, ἀνεπαύσατο καὶ αὐτὴ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν, ᾯ ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.