Τότε δέ, κατ’ οἰκονομίαν Θεοῦ, ἔγινε σεισμὸς μέγας καὶ τόσον φοβερός, ὥστε ἐφοβήθησαν οἱ παρόντες, διότι ὁ τόπος ἦτο πολὺ ὑψηλὸς καὶ ἐσείετο ὡς κλάδος δένδρου· ὅθεν φοβούμενοι μήπως κρημνισθοῦν καὶ ἀποθάνωσιν, ἠρπάσθησαν ἀλλήλους καὶ συνεχωρήθησαν κλαίοντες. Ὅμως μόνον ὅσοι ἦσαν ἐπάνω ἐφοβήθησαν, ἐκεῖνοι δὲ οἱ ὁποῖοι ἔμειναν κάτωθεν τοῦ στύλου ἔλεγον, ὅτι δὲν ἀντελήφθησαν τίποτε· ἀλλ’ ἀκούσατε καὶ ἄλλο θαυμάσιον.
Εἶχε λύπην μεγάλην ὁ Ὅσιος, διότι δὲν εἶχεν ὕδωρ καὶ ἐλάμβανε κόπον ἀνείκαστον ἐκεῖνος ὅστις τὸ ἐσήκωνε, νὰ τὸ ἀνεβάσῃ εἰς τόσον ὕψος· ὅθεν ἔχων τὴν ἐλπίδα εἰς τὸν Θεόν, ἐξῆλθεν ἀπὸ τὸ σπήλαιον καὶ περιερχόμενος ὅλον τὸν στῦλον, ἐκοίταζε τὰς πέτρας νὰ ἴδῃ ἐὰν εἴς τι μέρος ἔσταζεν ὕδωρ, ἀλλὰ δὲν εὗρεν· ἰδὼν δὲ τόπον τινά, ὅστις τοῦ ἐφάνη ἁρμόδιος διὰ ὕδωρ, ἔπεσεν εἰς προσευχήν, ταῦτα λέγων· «Δέσποτα Παντοδύναμε, οὐδὲν εἶναι ἀδύνατον εἰς τὴν μεγαλειότητά Σου, διότι ὅσα θέλεις γίνονται μὲ τὸ πανάγιόν σου πρόσταγμα. Καθὼς λοιπὸν προστάξας πάλαι ἐξῆλθεν ἀπὸ τὴν πέτραν ὕδωρ καὶ ἐπότισας τὸν λαόν σου εἰς τὴν ἔρημον, οὕτω καὶ τώρα, ἂν εἶναι εὐάρεστον εἰς τὴν Βασιλείαν σοι, ἂς ἐξέλθῃ ὕδωρ ἀπὸ ταύτην τὴν ἄνυδρον πέτραν εἰς δόξαν σου». Ταῦτα λέγων, ὤ τῆς ἀρρήτου τοῦ Χριστοῦ χρηστότητος καὶ ἀνεκλαλήτου δυνάμεως! ἀνέβλυσεν ὕδωρ ἡδύτατον καὶ ἐξέπληξεν ἅπαντας. Ὄχι δὲ μόνον τότε, ἀλλὰ καὶ ἕως τὴν σήμερον ἀναβρύει θαυμασιώτατον εἰς τὴν γεῦσιν, νόστιμον πολὺ καὶ καλοχώνευτον· τὸ δὲ θαυμασιώτερον, ὅτι οὔτε ὀλιγοστεύει ὅταν τύχωσι πολλοὶ νὰ πίωσιν, οὔτε πάλιν ὅταν εἶναι εἷς πληθαίνει. Ὅσον δὲ καὶ ἂν ἐκβάλωσιν, ὁ λάκκος ἐκείνης τῆς πέτρας εἶναι πάντα γεμᾶτος, ἀλλὰ καὶ ἂν δὲν λάβουν ἐξ αὐτοῦ καθόλου δὲν περισσεύει νὰ χυθῇ ἔξω, τοῦτο δὲ τὸ θαυμάσιον γίνεται διηνεκῶς. Ἀπὸ τοῦτο ἔγινεν ὁ Ὅσιος εἰς ὅλους περίφημος καὶ περιβόητος· ἀλλὰ καὶ Ἀγγέλους ἠξιώθη νὰ βλέπῃ ὡς ἰσάγγελον βίον πολιτευόμενος καὶ συνωμίλει μετ’ ἐκείνων καὶ συνέψαλλεν, ὅταν τοὺς ἤκουε καὶ ὑμνολόγουν τὸν Θεόν, καθὼς καὶ εἰς τοὺς οὐρανοὺς τὸν δοξάζουσιν· ἀλλὰ καὶ οἱ δαίμονες πολλάκις ἐσχηματίζοντο ὡς φωτεινοὶ ἄγγελοι, δοκιμάζοντες νὰ τὸν πλανήσωσιν, ἀλλ’ αὐτὸς εἶχε τὸν Θεόν, ὅστις τοῦ ἐφανέρωνε τὰ ἀπόκρυφα καὶ δὲν τοὺς ἔδιδε καθόλου ἀκρόασιν.