Εἷς δὲ ἀπ’ ἐκείνους, Ἰωάννης ὀνόματι, εἶχεν ἀκούσει τὰ θαυμάσια τοῦ Ὁσίου καὶ λέγει εἰς τοὺς ἄλλους δύο· «Ἂς παρακαλέσωμεν, ἀδελφοί, τὸν θαυματουργὸν Παῦλον νὰ μᾶς λυτρώσῃ ἀπὸ τὴν ἅλυσον, διότι ἄλλος τις δὲν δύναται νὰ μᾶς δώσῃ βοήθειαν». Ἐδέοντο λοιπὸν καθ’ ὅλην τὴν νύκτα μετὰ πίστεως, τὴν δὲ πρωΐαν τοὺς ἐπῆραν οἱ στρατιῶται δεδεμένους καὶ ἐπορεύοντο. Ἐνῷ δὲ οἱ κατάδικοι ἠκολούθουν ὀπίσω τῶν στρατιωτῶν ἐλύθησαν ἀοράτως τὰ δεσμὰ αὐτῶν. Τὸ γεγονὸς τοῦτο δὲν ἀντελήφθησαν ἐγκαίρως οἱ στρατιῶται, διότι ἐβάδιζον ἔμπροσθεν ἀμέριμνα κρατοῦντες μόνον εἰς τὰς χεῖρας των τὰ ἄκρα τῶν σχοινίων. Ὁ δὲ Ἰωάννης ἠννόησε τὸ θαυμάσιον καὶ ἔκαμε νεῦμα πρὸς τοὺς ἄλλους δύο νὰ τὸν ἀκολουθήσουν ἡσύχως καὶ οὕτως ἔμειναν ὀπίσω· ἐξελθόντες δὲ τῆς ὁδοῦ, ἐκρύβησαν εἰς τὰ δάση καὶ πλέον δὲν ἀνευρέθησαν ὑπὸ τῶν ζητούντων αὐτούς. Οὕτω λοιπὸν ἐπιτυχόντες τῆς σωτηρίας, ηὐχαρίστουν τὸν Ὅσιον ἐκδιηγούμενοι καθ’ ἑκάστην τὸ θαυμάσιον.
Αὐτὰ καὶ ἕτερα περισσότερα ἐτέλεσεν ὁ θαυμάσιος Παῦλος εἰς δόξαν Πατρός, Υἱοῦ καὶ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ ἑνὸς καὶ μόνου Θεοῦ. ᾯ πρέπει τιμὴ καὶ προσκύνησις, πάντοτε νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.