Ὅταν δὲ ἐτεταφίαζον τὸ ἅγιον αὐτοῦ Λείψανον εἰς τὸν νάρθηκα τῆς Ἐκκλησίας, ἦτο ἐκεῖ Μοναχός τις, Ἐφραὶμ ὀνόματι, ὅστις εἶχε πονηρὸν δαιμόνιον, τοῦτο δὲ οὐδεὶς ἐγνώριζε πρότερον καὶ τότε εἰς τὴν κατάθεσιν τοῦ ἱεροῦ Λειψάνου τὸν ἐτάραξε δυνατὰ καὶ ἔπειτα ἐξῆλθεν ὑπὸ τῆς θείας Χάριτος διωκόμενον. Ὄχι δὲ μόνον τοῦτο, ἀλλὰ καὶ ἕτερα θαυμάσια ἀναρίθμητα ἐτέλεσε δι’ αὐτοῦ ὁ Παντοδύναμος Κύριος, ἀπὸ τὰ ὁποῖα νὰ εἴπωμεν ὀλίγα εἰς πίστωσιν τῶν ἄλλων, διὰ νὰ ἴδετε πόσην παρρησίαν ἔχει πρὸς τὸν Δεσπότην ὁ Ὅσιος καὶ μετὰ θάνατον.
Ὁ κλεινὸς Συμεὼν μείνας Ἡγούμενος εἰς τὴν Λαύραν τοῦ Ὁσίου μετὰ τὴν ἐκείνου κοίμησιν ἤθελε νὰ κτίσῃ εἰς τόπον κατάλληλον Ἐκκλησίαν, εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Ὁσίου· θέλων δὲ νὰ μεταθέσῃ ἐκεῖ τὸ ἅγιον Λείψανον, τὸν ἠμπόδιζον δύο μεγάλοι λίθοι· ἐλυπεῖτο ὅθεν ὁ Καθηγούμενος, ἐπειδὴ οἱ οἰκοδόμοι δὲν ἠδύναντο νὰ τοὺς θραύσωσι. Νύκτα δέ τινα βλέπει εἰς τὸ ὅραμά του ἐνάρετός τις Μοναχὸς τὸν Ὅσιον κρατοῦντα καλάμιον εἰς τὰς χεῖράς του καὶ χαράσσοντα τὸν Τίμιον Σταυρὸν εἰς τοὺς λίθους ἐκείνους. Ὁ δὲ Μοναχὸς ἐγερθεὶς ἐφανέρωσεν εἰς τὸν Προεστῶτα τὴν ὅρασιν. Ἀμέσως τότε ἔβαλεν ἐκεῖνος τοὺς κτίστας νὰ κόψουν τοὺς λίθους καὶ τοὺς ἔκοπτον μὲ τόσην εὐκολίαν, ὡς νὰ ἦσαν τυρὸς νεαρὸς καὶ μὲ τοὺς λίθους ἐκείνους ἔκτισαν τὸ περισσότερον μέρος τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν ἐτελείωσαν κατὰ τὴν ἡμέραν τῆς μνήμης τοῦ Ὁσίου. Θέλοντες δὲ νὰ κάμουν τὴν ἀνακομιδὴν τοῦ Λειψάνου, νὰ τὸ βάλουν εἰς τὸν νέον Ναόν, συνήχθησαν πολλοὶ εὐλαβεῖς καὶ φιλόχριστοι, διότι ὁ Ἅγιος ἐκάλεσεν αὐτοὺς ἀοράτως μὲ τρόπον θαυμάσιον ἕνα πρὸς ἕνα ἐξ ὀνόματος· διότι ὅλοι ἐκεῖ ὅπου εὑρίσκοντο ἤκουσαν φωνήν, ἕκαστος χωριστά, καλοῦσαν αὐτὸν κατ’ ὄνομα καὶ λέγουσαν· «Ὕπαγε εἰς τὸ Λάτρον νὰ ἴδῃς τοῦ Παύλου τὸ Λείψανον».
Εἷς δὲ Μοναχὸς τῆς Λαύρας, ὀνόματι Ἰγνάτιος, εἶχεν εἰς τὸ γόνατον κακὸν πόνεμα καὶ ἔκειτο ἐπὶ τρεῖς μῆνας ἀσάλευτος, μὴ δυνάμενος νὰ περιπατήσῃ τελείως. Τότε βλέπει καὶ αὐτὸς τὸν Ἅγιον εἰς τὸ ὅραμά του καὶ τοῦ ἔκαμε νεῦμα μὲ τὴν χεῖρά του νὰ ἐγερθῇ καὶ εὐθὺς εὑρέθη ὑγιέστατος καὶ ὅλοι ὅσοι τὸν εἶδον ἐθαύμασαν. Ὅταν λοιπὸν ἦλθον εἰς τὸν τάφον τοῦ Ὁσίου μὲ λαμπάδας καὶ θυμιάματα, εὐθὺς ὡς ἤνοιξαν ὀλίγον αὐτὸν ἐξῆλθεν εὐωδία ἄρρητος καὶ τοσαύτη, ὥστε ὄχι μόνον ἡ Ἐκκλησία, ἀλλὰ καὶ τὰ πέριξ ἐπληρώθησαν ἐξ αὐτῆς.