Ἐκεῖ ὅμως ἦτο καὶ κόρη τις ὡραιοτάτη, ἡ ὁποία ἰδοῦσα τὸν Μοναχὸν μὲ ἐπανθοῦσαν εἰς αὐτὸν τὴν νεότητα ἐτρώθη τὴν καρδίαν ὑπὸ πονηρᾶς ἐπιθυμίας καὶ καθὼς ἐκοιμᾶτο, ἐπῆγεν ἡ κόρη καὶ ἔπεσεν εἰς τὸ πλευρόν του. Ἐξυπνήσας δὲ ὁ Μοναχὸς καὶ εὑρὼν αὐτὴν ἐσκανδαλίσθη ὡς ἄνθρωπος καὶ ἔκαμε συγκατάθεσιν νὰ πράξῃ τὴν ἁμαρτίαν ὡς νέος ὅπου ἦτο· τὴν στιγμὴν ὅμως ποὺ τὴν ἐνηγκαλίσθη, ἤκουσεν εὐθὺς καθαρὰ τὴν γλυκυτάτην φωνὴν τοῦ Παύλου νὰ τοῦ λέγῃ αὐστηρά· «Τί θέλεις νὰ κάμῃς, ἄθλιε; σήκω ἀμέσως καὶ ἔλα εἰς τὸ Μοναστήριον». Ταῦτα ἀκούσας ὁ Μοναχός, ἐπληγώθη τὴν καρδίαν πληγὴν σωτήριον καὶ διώξας τὸ γύναιον μὲ θερμότητα πνεύματος, ἠγέρθη τῆς κλίνης καὶ ἔφυγεν· ὅταν δὲ ἔφθασεν εἰς τὸν Ὅσιον τοῦ ἐξωμολογήθη τὴν ἁμαρτίαν, ἐκεῖνος δὲ τὸν ἐνουθέτησε τὰ σωτήρια. Οὕτω λοιπὸν ὁ θαυμάσιος Παῦλος ὄχι μόνον παρών, ἀλλὰ καὶ μακρὰν εὑρισκόμενος ἐβοήθει πάντοτε τὰ τέκνα του.
Ὅταν δὲ ἐπλησίαζεν ἡ τελευτὴ τοῦ Ὁσίου ἢ νὰ εἴπω καλλίτερα ἡ μετάστασις, ἐγνώρισε καὶ τοῦτο ὁ τρισμακάριος καὶ γράψας νόμους καὶ κανόνας τῆς μοναδικῆς πολιτείας, κατέβη ὡς ἄλλος Μωϋσῆς ἀπὸ τὸ ὄρος ὁ ὀρεσίτροφος καὶ προσκαλέσας τοὺς ἀδελφοὺς παρέδωκεν εἰς αὐτοὺς ὡς πλάκας τοῦ νόμου ὅσα τὸν ἐφώτισεν ὁ Θεὸς καὶ ἔγραψε, τὰ ὁποῖα προσέταξε τὸν Συμεὼν ν’ ἀναγνώσῃ εἰς τοὺς ἀδελφούς· αὐτὸς δὲ πάλιν ἀνέβη εἰς τὸ ὄρος καὶ τὴν πέμπτην τοῦ Δεκεμβρίου κατέβη καὶ πάλιν, ἤτοι δέκα ἡμέρας πρὸ τῆς αὐτοῦ μεταστάσεως καὶ προστάξας νὰ κρούσουν τὸ ξύλον τῆς συνάξεως, εἶπε πρὸς αὐτούς· «Μάθετε, ὅτι δὲν ἀναβαίνω πλέον εἰς τὸ ὄρος καὶ ἂς ὑπάγωσι δύο ἀδελφοὶ νὰ φέρουν τὸ Εὐαγγέλιον, ἀφοῦ λειτουργήσετε». Ἔπειτα ἔπεσεν εἰς κλίνην, καίτοι οὐδέποτε ἄλλοτε εἶχεν ἀναπαυθῆ εἰς κλίνην, καὶ εὐθὺς τοῦ ἦλθε πυρετὸς ὀλίγος· ὅθεν ἐνουθέτει τοὺς Μοναχοὺς νὰ μὴ ἀμελῶσιν εἰς τοὺς πνευματικοὺς ἀγῶνας, διὰ νὰ εὕρουν αἰωνίαν ἀνάπαυσιν.
Κατὰ δὲ τὴν τελευταίαν τῆς ζωῆς του ἡμέραν συνήγαγε τοὺς ἀδελφοὺς ὁ Ὅσιος καὶ τοὺς εἶπε νὰ ψηφίσουν Προεστῶτα ὅποιον θέλουσιν. Οἱ δὲ ἔκλαιον πολύ, βλέποντες ὅτι ἐστεροῦντο τοιοῦτον Ποιμένα πανάριστον καὶ τοῦ εἶπον νὰ ἀφήσῃ αὐτὸς ὅποιον νομίζει, ὡς πεφωτισμένος ἐκ θείας Χάριτος.