Ἀλλ’ ἂς εἴπωμεν ἀκόμη ὀλίγα τινὰ θαυμάσια ἀπὸ τὰ ἀμέτρητα, τὰ ὁποῖα ἔκαμεν, ἔπειτα νὰ ἔλθωμεν εἰς τὴν ἁγίαν αὐτοῦ μετάστασιν. Ἀπὸ ὅλας τὰς Ἁγίας ηὐλαβεῖτο πολὺ ὁ Ὅσιος τὴν Αἰκατερίνην καὶ τὴν ἑώρταζε· καιρὸν δέ τινα, ὅταν μετὰ τὴν λειτουργίαν οἱ ἀδελφοὶ οἱ ἰδικοί του καὶ οἱ ξένοι, ὅσοι εὑρέθησαν ἐκεῖ, ἐκάθησαν νὰ φάγωσιν, εἶχον δὲ ἡτοιμασμένην τὴν τράπεζαν εἰς τόπον ἀσκέπαστον, ἦλθε μεγάλη βροχή· ὅθεν ἠγέρθησαν ὅλοι νὰ φύγουν ἄγευστοι λόγῳ τῆς πλημμύρας τῶν ὑδάτων. Ὁ Ὅσιος ὅμως τοὺς προσέταξε νὰ καθήσουν ἄφοβα, εἶτα προσέταξε καὶ τὴν βροχήν, ὤ τοῦ θαύματος! καὶ ἐσταμάτησεν εἰς τὸν ἀέρα, ἕως οὗ ἀπέφαγον καὶ τότε μετὰ τὴν εὐχαριστίαν τῆς τραπέζης ἔπεσε τόσον μεγάλη βροχή, ὥστε ἔφριξαν ἅπαντες.
Ἄλλοτε ἐπῆγε κακομόναχός τις ἐπαίτης ἐπάνω εἰς τὸ ὄρος δι᾽ ἐλεημοσύνην μὲ πολλὴν αὐθάδειαν καὶ τοῦ ἐζήτει ἀργύριον ἢ ἱμάτιον· ὁ δὲ Ὅσιος δὲν εἶχε νὰ τοῦ δώσῃ τίποτε καὶ τὸν ἀπέβαλεν ἄπρακτον· ὅθεν κατέβη ὑβρίζων τὸν Ὅσιον, διότι δὲν τὸν ἠλέησε· καὶ πηγαίνων εἰς τὸ πανδοχεῖον, εἰς τὸ ὁποῖον ἦτο ὁ Μοναχὸς Βασίλειος, κατηγόρει τὸν Ἅγιον, λέγων αὐτὸν ἄσπλαγχνον καὶ ἄλλα ὅμοια. Ὁ δὲ Βασίλειος τὸν ἐνουθέτησε λέγων· «Σιώπα, μὴ κακολογῇς τὸν δίκαιον, μὴ σὲ παιδεύσῃ ὁ Κύριος». Αὐτὸς ὅμως ἔλεγε καὶ ἄλλα χειρότερα· ὅθεν ἐτιμώρησεν ὁ Θεὸς δικαίως τὸν ἄδικον καὶ πίπτων εἰς τὴν γῆν ἀνάσκελα ἐπρήσθη ὅλον τὸ σῶμά του ὡς ἀσκὸς καὶ τὸν ἐφλόγιζε πῦρ ἔσωθεν, τόσον δὲ ἐπρήσθη τὸ δέρμα του, ὥστε ἐκινδύνευε νὰ σπάσῃ ὁ ἄθλιος καὶ μὴ δυνάμενος νὰ ὑποφέρῃ τοὺς δριμυτάτους πόνους, ἐφώναζεν· «Ἐλεήσατέ με διὰ τὸν Κύριον». Λέγει πρὸς αὐτὸν ὁ Βασίλειος· «Ἀλλέως δὲν εὑρίσκεις βοήθειαν, εἰμὴ μόνον νὰ ἐπικαλεσθῇς αὐτὸν τὸν Ὅσιον τὸν ὁποῖον ὕβρισες καὶ νὰ ὑπάγῃς νὰ τοῦ ὁμολογήσῃς τὴν ἁμαρτίαν σου, ζητῶν συγχώρησιν». Οὕτω ποιήσας, τὸν ὑπεδέχθη ὁ ἀμνησίκακος καὶ τὸν ἐφίλησεν ὡς φίλον του προθύμως συγγωρήσας αὐτόν.
Ἀπελθών ποτε ὁ Ὅσιος νὰ προσκυνήσῃ τὸν Ἅγιον Ἰωάννην τὸν Θεολόγον εἰς τὴν Ἔφεσον, ἐθυμίασε Διάκονός τις τους προεστῶτας καὶ ὅταν ἐθυμίασε τὸν θεῖον Παῦλον, τοῦ εἶπεν ὁ Ὅσιος· «Ναί, καὶ Ἐπίσκοπος νὰ μᾶς θυμιάσῃς». Ὁ δὲ ἀπεκρίνατο· «Ἐγὼ Ἐπίσκοπος; διὰ ποίαν μου ἀρετὴν ὁ ἀνάξιος;». Λέγει πρὸς αὐτὸν ὁ Ὅσιος· «Ναί, καὶ μὴ ἀμφιβάλλῃς τελείως». Πράγματι δὲ εἰς ὀλίγον καιρὸν ἔγινε Μητροπολίτης Πατρῶν ὁ Διάκονος. Ἔστειλε δέ ποτε ὁ Ὅσιος δι’ ἀναγκαίαν ὑπόθεσιν εἰς γειτονικὸν χωρίον ἕνα Μοναχὸν νέον, ὅστις ἔμεινεν εἰς οἰκίαν τινὰ τὴν νύκτα.