Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν ΠΑΥΛΟΥ τοῦ Νέου, ἀσκήσαντος ἐν τῷ ὄρει τοῦ Λάτρου.

ἀπὸ τότε λοιπὸν τοῦ ἔφερεν ὁ γεωργὸς ὅσα ἐχρειάζετο διὰ τροφὴν καὶ ἐνδυμασίαν του, ἔτι δὲ καὶ πυρόβολον μὲ τσακμακόπετραν καὶ ἔλαιον μὲ λύχνον, νὰ ἀναγινώσκῃ τὴν ἀκολουθίαν του. Πάλιν ὅμως, ὅταν ἦλθε τὸ θέρος, δὲν εἶχεν ἄδειαν ὁ γεωργὸς νὰ ὑπάγῃ εἰς τὸν Ὅσιον· ὅθεν παρέμεινε νῆστις ἡμέρας πολλάς, τόσον ὥστε ἐκινδύνευσεν εἰς θάνατον· καὶ μὴ δυνάμενος νὰ σταθῇ εἰς τοὺς πόδας του, ἔκειτο ἡμιθανὴς καὶ ἄφωνος· ἔπειτα εἶδε τὸ κανδήλιον ἐκεῖ, ὅπου τὸ εἶχε κρεμασμένον καὶ ἠγέρθη μὲ πολλὴν βάσανον καὶ κόπον ἀνείκαστον καὶ πίνει τὸ ἔλαιον καὶ τὸ ὕδωρ τῆς κανδήλας διὰ νὰ λάβῃ ὀλίγην ἄνεσιν καὶ νὰ μὴ ἀποθάνῃ.

Οὕτω λοιπὸν ἐβασάνιζε τὴν σάρκα ὁ τρισμακάριος διὰ νὰ εὕρῃ εἰς τὸν Παράδεισον ἀπόλαυσιν. Ὁ δὲ πανάγαθος Κύριος ἐφώτισε τον προαναφερθέντα Ἀθανάσιον, ὅστις τοῦ ὑπέδειξε τὸν στῦλον. Ἐνθυμηθεὶς λοιπὸν οὗτος τὸν Ὅσιον τοῦ ἔφερε τροφάς· καὶ τότε τὸ ἔμαθεν ὁ φιλάδελφος Δημήτριος καὶ ἄλλοι πολλοὶ καὶ τοῦ ἔφεραν τὰ χρειαζόμενα. Πάλιν ὅμως καὶ ἐκεῖ εἰς τὴν πέτραν τὸν ἐπείραξαν οἱ δαίμονες καὶ ἄλλοτε μὲν ἐδείκνυον, ὅτι ἤθελον νὰ τὸν ρίψωσι κάτω, ἄλλοτε δὲ ἔθετον πῦρ νὰ τὸν καύσουν, καὶ ἄλλην φορὰν τὸν ἐτόξευον μὲ σαΐτας· ἀλλ᾽ ὁ Ὅσιος ἵστατο ἀτρόμητος ὡς λέων καὶ δὲν ἐδειλία ποσῶς τὰς μηχανουργίας των. Ὁ δὲ παμπόνηρος ἐσχηματίσθη εἰς ὄφιν μέγαν καὶ περιετριγύριζε μέσα εἰς τὸ σπήλαιον σφυρίζων, ἔπειτα ἐπήγαινεν ὄπισθεν τοῦ Ὁσίου καὶ ἀνέβαινεν εἰς τὸν ὦμόν του, ἔστρεφε δὲ καὶ τὴν κεφαλήν του πρὸς τὸ στόμα τοῦ Ἁγίου, καθὼς προσηύχετο καὶ τὸν ἔβλεπε κατάμματα ἐπὶ ὥραν πολλὴν ὁ ἀναίσχυντος. Τοῦτο δὲ ἔπραττεν ὄχι μόνον μία ἢ δύο ἢ δέκα φορὰς ἢ ἕνα μῆνα, ἀλλ᾽ ὤ τῆς ὑπομονῆς σου, Ὅσιε! ἔτη τρία ἀκέραια, δίδων εἰς αὐτὸν μεγάλην ἐνόχλησιν, ἀλλὰ βλάβην τινὰ δὲν τοῦ ἐπέφερε· διότι ὁ Θεὸς τὸν ἐφύλαττεν ὡς φιλάνθρωπος καὶ δὲν εἶχεν ὁ μισάνθρωπος ἐξουσίαν νὰ τὸν κακοποιήσῃ, μόνον νὰ τὸν πειράζῃ τὸν συνεχώρει, διὰ νὰ ἔχῃ μισθὸν περισσότερον.

Ἐπεθύμει δὲ ὁ Ὅσιος νὰ ἐτύγχανε Ἱερεύς τις, νὰ λειτουργήσῃ ἐκεῖ εἰς τὸ σπήλαιον, διὰ νὰ κοινωνήσῃ τὰ θεῖα Μυστήρια. Παρεκάλεσε λοιπὸν τὸν Ἀθανάσιον καὶ τοῦ κατεσκεύασε κλίμακα, ἀναβάντες δὲ ὀλίγοι τινές, ἱερούργησεν ὁ Ἱερεὺς καὶ ἐκοινώνησεν ὁ Ἅγιος τὸ Πανάγιον Σῶμα καὶ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ μὲ πολλὴν εὐλάβειαν καὶ κατάνυξιν.


Ὑποσημειώσεις

[1] Περὶ τῆς Περγάμου, βλέπε ἐκτενὴ ὑποσημείωσιν ἐν τόμῳ Ιʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», εἰς τὸν βίον τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Κάρπου, Πάπυλου, Ἀγαθοδώρου καὶ Ἀγαθονίκης, τῇ ιγʹ (13ῃ) τοῦ μηνὸς Ὀκτωβρίου.

[2] Ὄλυμπος ὁ Βιθυνικός, περὶ οὗ βλέπε ὑποσημείωσιν σελ. 55.

[3] Περὶ τῶν Ὁσίων τούτων Πατέρων βλέπε εἰς τὴν ιδʹ (14ην) Ἰανουαρίου, ὅτε ἑορτάζονται οἱ ἐν Σινᾷ καὶ Ραϊθῷ ἀναιρεθέντες Ὅσιοι Πατέρες. Πλὴν δὲ τῶν ἐν τοῖς τακτικοῖς Συναξαρίοις τῆς ἡμέρας ταύτης ἀναφερομένων, προσεθέσαμεν καὶ ἱκανὰς περὶ τούτων πληροφορίας ἐν ταῖς ὑποσημειώσεσι τοῦ κεφαλαίου.

[4] Πέτρος Αʹ βασιλεὺς τῆς Βουλγαρίας (927-968), υἱὸς τοῦ Συμεῶνος Αʹ (ἰδὲ καὶ ἐν τόμῳ ΙΑʹ ἐν ταῖς ὑποσημειώσεσι τοῦ βίου τοῦ Ἁγίου Κλήμεντος ἐπισκόπου Ἀχρίδος, τῇ 22ᾳ τοῦ μηνός Νοεμβρίου). Ὁ Πέτρος οὗτος ἔχει ἀνακηρυχθῆ ὑπὸ τῆς Βουλγαρικῆς Ἐκκλησίας Ἅγιος.

[5] Καλώνυμος ἢ Καλόλιμνος εἶναι νῆσος τῆς Προποντίδος, καλουμένη σήμερον τουρκιστὶ Ἰμραλῆ-Ἀντά.