ἡμέραν δέ τινα ἐξήγαγεν ὁ Δημήτριος ὀλίγα καὶ τὰ ἔφερεν εἰς τὴν τράπεζαν νὰ παξιμαδίσουν, ἐρωτήσας δὲ αὐτὸν ὁ Γέρων, ἐὰν ἐποίησε προσευχὴν καὶ σταυρὸν πρὶν τὰ πάρῃ, τοῦ ἀπεκρίθη, ὅτι ἐλησμόνησεν. Ὅθεν ἐσκανδαλίσθη ὁ εὐλαβὴς Γέρων καὶ τοῦ λέγει· «Θέλεις νὰ κάμῃς τρόπον νὰ ὀλιγοστεύσουν τὰ παξιμάδια, διὰ νὰ ὑπάγωμεν εἰς τὰ χωρία, νὰ ζητῶμεν σιτηρέσια;». Ταῦτα λέγων ἐπέστρεψεν αὐτὰ εἰς τὸ κοφίνιον ἔπειτα ἐποίησεν εὐχὴν καὶ ἀκολούθως τὰ ἐξήγαγε, οὕτω δὲ ἐποίει καθ’ ἡμέραν καί, ὤ τῶν θαυμασίων σου, Χριστὲ Βασιλεῦ πλουσιόδωρε! δὲν ἔλειψεν ἀπὸ τὸ κοφίνιον τοῦτο ὁ ἄρτος οὐδέποτε, ἀλλ’ ἐξήρχοντο ἀπ’ αὐτοῦ τόσα παξιμάδια ὅσα ἐχρειάζοντο καὶ ὄχι μόνον αὐτοὶ οἱ δύο ἔτρωγον, ἀλλ’ ἔστελλον καὶ εἰς τὸν εὐλογημένον Παῦλον καὶ εἰς ἄλλους πολλοὺς ἔδιδον, καὶ ἔτρωγον ὅσοι ἐτύγχανον.

Εἶχε δὲ εἰς πολλὴν εὐλάβειαν τὸν Θεολόγον Ἰωάννην ὁ Γέρων· ὅθεν ἐπήγαινε κατ’ ἔτος εἰς τον Ναόν του, ὅστις ἦτο μακρὰν ἀπὸ τὴν Σκήτην ἐκείνην ὀλίγα μίλια· κάποτε δὲ συνέβη νὰ ἴδῃ ἐκεῖ γυναῖκα ὡραίαν καὶ ἐσκανδαλίσθη· ὅθεν ἐπέστρεψεν εὐθὺς εἰς τὸ κελλίον του καὶ δὲν ἐπῆγε πλέον· ὅταν δὲ ἦλθεν ἡ ἑορτὴ τοῦ Θεολόγου, ἐλυπεῖτο ἐπειδὴ δὲν θὰ ἐπήγαινε νὰ τὸν ἴδῃ εἰς τὸν προαναφερθέντα Ναόν, ὡς τὸ πρότερον, καὶ ἀναβὰς εἰς λίθον τινὰ ὑψηλὸν κατὰ τὴν νύκτα τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου, προσηύχετο κατ’ ἀνατολὰς καὶ ἐζήτει ἀπὸ τὸν θεῖον Ἰωάννην συγχώρησιν. Καθὼς δὲ ἔβλεπε πρὸς τὴν ἀνατολήν, εἶδεν ὁμοίωμα ἀνθρώπου, ὅμοιον τοῦ Θεολόγου καὶ τοῦ λέγει· «Ἰδοὺ ὅτι ἦλθον διὰ τὴν ἀγάπην σου νὰ μὲ ἴδῃς καὶ μὴ θλίβεσαι». Ταῦτα λέγων ὁ Θεολόγος ἔγινεν ἄφαντος. Ἀλλ’ ἂς ἔχω συγχώρησιν, διὰ τὸ ὅτι ἀπεμακρύνθην ἀπὸ τὴν γλυκυτάτην διήγησιν τοῦ μακαρίου Παύλου, διότι ἠναγκάσθην νὰ πράξω τοῦτο, ἐπειδὴ ἔκρινα ὅτι δὲν ἦτο πρέπον νὰ ἀποσιωπήσω τελείως καὶ τούτου τοῦ μακαρίου ἀνδρὸς τὴν ὑπερθαύμαστον διήγησιν. Ἂς ἔλθω δὲ καὶ πάλιν εἰς τὸ προκείμενον, νὰ σᾶς διηγηθῶ τοὺς πειρασμούς, τοὺς ὁποίους θεληματικῶς ὑπέμεινεν ὁ μακάριος Παῦλος.

Ἂς ἀφήσωμεν ὅμως τὴν ἀγρυπνίαν, τὴν νηστείαν, τὴν μετάνοιαν, τὴν μόνωσιν και πᾶσαν ἄλλην κακοπάθειαν ἑκούσιον, τὰς ὁποίας ὅλας ὑπέμεινεν ὁ μακάριος καὶ ἂς γράψωμεν μόνον διὰ τὰς κακουργίας τὰς ὁποίας τοῦ ἐπροξένησεν ὁ μισόκαλος, ἵνα ἐννοήσετε πόσον φθόνον εἶχε κατὰ τοῦ Ἁγίου. Διότι ὄχι μόνον μὲ φαντασίας τὸν ἐπείραξεν, ἀλλὰ καὶ ὀφθαλμοφανῶς ἐνεφανίσθη ἐνώπιόν του μὲ πολλὴν αὐθάδειαν.