Ἦτο δὲ καὶ προορατικὸς ὁ μακάριος καὶ ὅ,τι ἤθελε προφητεύσει ἐγίνετο· εἶχε δὲ ὁ τότε πιστότατος βασιλεὺς Κωνσταντῖνος ἑτοιμάσει στόλον διὰ νὰ ἀπελευθερώσῃ τὴν Κρήτην ἀπὸ τοὺς Σαρακηνούς· ὅθεν ἔστειλε πρῶτον γράμματα εἰς τὸν Ὅσιον, νὰ τὸν ἐρωτήσῃ τὶ τέλος ἔμελλε νὰ ἔχῃ ὁ πόλεμος. Τοῦ ἀπήντησε δὲ ὁ Ὅσιος νὰ μὴ πολεμήσῃ κατὰ τὸ ἔτος ἐκεῖνο μὲ τοὺς Σαρακηνούς, διότι θὰ τοῦ ἔδιδον μεγάλην ζημίαν. Ταῦτα ἀκούσας ὁ βασιλεὺς ἐλυπήθη, διότι εἶχε πολὺν στρατὸν συνηγμένον καὶ ἐξώδευσε καὶ χρυσίον ἀναρίθμητον διὰ τὸν στόλον· ὅθεν δὲν ὑπήκουσεν εἰς τὸν Ἅγιον, νομίζων ὅτι θέλει νικήσει καὶ ἔστειλε τὸν στόλον αὐτοῦ, ἀλλ’ ἐπέστρεψαν ἡττημένοι ἀπὸ τοὺς Σαρακηνοὺς καὶ κακῶς ἔχοντες. Ὅθεν μετεμελήθη σφόδρα, διότι δὲν ἐπίστευσε τὴν πρόρρησιν τοῦ Παύλου· ὄχι δὲ μόνον τότε, ἀλλὰ καὶ ἄλλοτε προεῖπε τὰ μέλλοντα καὶ τὸν εἶχον ὡς Προφήτην ἁγιώτατον. Εἶχε δὲ ὁ Ὅσιος συνήθειαν νὰ τελῇ ἑορτὴν τὴν Κυριακὴν τοῦ Θωμᾶ καὶ ἐφίλευεν ὅλους ὅσοι ἤρχοντο τὴν ἡμέραν αὐτὴν εἰς τὴν Λαύραν του· ἔτος δέ τι ἔτυχε καὶ δὲν εἶχον οὔτε ἔλαιον, οὔτε οἶνον, οὔτε ὄσπρια· ὅθεν ὁ οἰκονόμος τῆς Λαύρας, Λουκᾶς ὀνόματι, ἐλυπεῖτο μὴ ἔχων τι βρώσιμον καὶ ἔστειλε τὸν κλεινὸν Συμεών, ὅστις εἶχε πρὸς τὸν Ὅσιον παρρησίαν, νὰ τὸν ἐρωτήσῃ τὶ νὰ πράξωσιν.
Ἀναβὰς λοιπὸν εἰς τὸ ὄρος ὁ Συμεών, ἀνήγγειλε ταῦτα τοῦ Ὁσίου, ὁ ὁποῖος ὠνείδισε τὴν ἀπιστίαν των πρότερον, ἔπειτα δὲ τοῦ εἶπε νὰ ἑτοιμάσουν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τὰ τῆς ἑορτῆς καὶ ὁ Κύριος θέλει τοὺς στείλει ἐξ ὕψους βοήθειαν· οὕτως εἶπε τὸ ἅγιον ἐκεῖνο στόμα καὶ ὁ Κύριος ἐκύρωσε τὴν ἀπόφασιν τοῦ δούλου του καὶ τὴν πρωΐαν, ὡς ἐξημέρωσε τὸ Σάββατον, ἔφεραν ἀπὸ τὴν Μίλητον δύο ἡμιόνους φορτωμένους ἄρτους λαμπρούς, οἶνον, τυρόν, ᾠὰ καὶ ἄλλα παρόμοια, τὰ ὁποῖα ἔστειλαν οἱ φιλόχριστοι· καὶ πάλιν εἰς ὀλίγην ὥραν ἀπέστειλεν ἄλλα περισσότερα ὁ Ἐπίσκοπος Ἀμαζῶνος, ἀλλὰ καὶ οἱ τούτου Κληρικοὶ ἔστειλαν ἄλλα φαγητὰ ἰδιαίτερα· ὁμοίως καὶ ἀπὸ τὰ ἄλλα χωρία, τὰ ὁποῖα τοὺς ἐπλησίαζον, τοὺς ἔστειλαν φαγητὰ διάφορα, ὅλα δὲ ἐκεῖνα τὰ φορτία ἦλθον ἀπὸ τὴν πρωΐαν ἕως τῆς τρίτης ὥρας τῆς ἡμέρας, ὡς νὰ τὰ ἔστειλεν εἷς ἄνθρωπος.