Ὁ δὲ Ὅσιος πάλιν διηγήθη εἰς τὸν Σέργιον τὴν ρηθεῖσαν ὅρασιν, ἐκεῖνος δὲ γνωρίσας ὅτι ἦτο Θεοῦ θέλημα νὰ γίνῃ ὁ Δανιὴλ διάδοχος τοῦ Στυλίτου Συμεών, ἔδωκεν εἰς αὐτὸν τὸ κουκούλιον. Ὁ δὲ Θεὸς ἔδειξε πάλιν ὀπτασίαν εἰς τὸν Σέργιον διὰ τὸν Δανιήλ, διὰ νὰ φανερώσῃ ὅτι ἦτο καὶ αὐτὸς σκεῦος ἐκλογῆς, κατὰ τὸν Παῦλον, καὶ ἔμελλε νὰ ἐπιχειρισθῇ πολιτείαν ὑψηλοτέραν καὶ θαυμάσιον. Εἶδε λοιπὸν τρεῖς νέους ὡραίους, λέγοντας πρὸς αὐτόν· «Σέργιε, εἰπὲ εἰς τὸν Δανιὴλ νὰ ἐξέλθῃ ἀπὸ τὸ εἰδωλεῖον καὶ νὰ ἑτοιμασθῇ πρὸς ἀγῶνα μεγαλύτερον».

Ταῦτα ἀκούσας ἀπὸ τὸν Σέργιον ὁ Ὅσιος καὶ ἐνθυμούμενος τὴν προτέραν ὅρασιν, ἐβεβαιώθη ὅτι ἦτο ἐκ Θεοῦ νὰ ἀναβῇ, ὅπως καὶ ὁ Συμεὼν εἰς τὸν κίονα· ὅθεν ἔστειλεν αὐτὸν νὰ ἐρευνήσῃ εἰς ὅλην ἐκείνην τὴν περιοχὴν διὰ νὰ εὕρῃ τόπον ἥσυχον καὶ κατάλληλον. Ὁ δὲ Σέργιος, ἐρευνήσας εἰς ὅλας τὰς κορυφὰς τῶν ὀρέων τοῦ τόπου ἐκείνου, ἔφθασεν ἐκεῖ ὅπου ἦτο θέλημα τοῦ Κυρίου νὰ κατοικήσῃ ὁ δοῦλός του, καὶ τότε εἶδε τὸ ἑξῆς θαυμάσιον· εἶδε περιστερὰν λευκήν, ἥτις ἐπέτα πυκνὰ καὶ πάλιν ἐκαθέζετο εἰς τὸν αὐτὸν τόπον. Ἰδὼν δὲ αὐτὴν ὅτι οὕτω πολλάκις κατέπιπτεν, ἐνόμισεν ὅτι ἦτο περιπεπλεγμένη εἰς δίκτυα· ὅθεν πλησιάσας διὰ νὰ ἴδῃ καλλίτερον, ἐπέταξεν αὕτη ὑψηλὰ καὶ πλέον ποσῶς δὲν ἐφάνη καθόλου. Ἐννοήσας λοιπὸν τὴν σημασίαν τοῦ πράγματος καὶ βλέπων τὸν τόπον ἐπιτήδειον, ἔδραμεν εἰς τὸν Ὅσιον καὶ διηγήθη εἰς αὐτὸν λεπτομερῶς ἅπαντα τὰ γενόμενα. Ταῦτα ἀκούσας ὁ Ὅσιος ἐχάρη καὶ προστάσσει νὰ οἰκοδομήσωσι μετὰ σπουδῆς τὸν στῦλον. Ἀφοῦ δὲ ἔκτισαν τὴν κεφαλήν, ἤτοι τὸ ἄνωθεν μέρος τοῦ κίονος, ἐξῆλθεν ὁ Ὅσιος νύκτα τινὰ κρυφίως ἀπὸ τὸν Ναὸν καὶ ἀνελθὼν εἰς τὸν κίονα προσηύξατο λέγων· «Δόξα σοι, Χριστὲ ὁ Θεός, ὅστις μὲ ἠξίωσας τοιούτων ἀγαθῶν. Γνωρίζεις, Κύριέ μου, ὅτι ἀναβαίνω εἰς τοῦτον τὸν κίονα ἔχων εἰς Σὲ τὰς ἐλπίδας μου· λοιπὸν προσδέχου τὴν πρόθεσίν μου καὶ δός μοι δύναμιν νὰ τελέσω τὸν ἀγῶνα τοῦτον τὸν πολυώδυνον».

Ἔμεινε λοιπὸν ὁ Ὅσιος εἰς τὸν στῦλον ὑπομένων μὲ καρτερίαν θαυμάσιον τὸν καύσωνα τῆς ἡμέρας καὶ τὴν ψυχρότητα τῆς νυκτός. Μὴ ὑποφέρων δὲ ταῦτα ὁ μισόκαλος καὶ πατὴρ τοῦ φθόνου, ἐδοκίμασε νὰ τοῦ ἐμποδίσῃ τὴν πρόθεσιν καὶ ἔσπειρε ζιζάνια εἰς τὸν αὐθέντην τοῦ τόπου, ὅστις ὠργίζετο κατὰ τοῦ Ὁσίου, ὅτι ἔκτισε τὸν στῦλον χωρὶς νὰ λάβῃ τὴν ἄδειάν του. Ἀπελθὼν λοιπὸν ἀνέφερεν εἰς τὸν βασιλέα καὶ εἰς τὸν Πατριάρχην Γεννάδιον, ὅστις ἢ ἀπὸ φθόνον ἢ διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ ἄρχοντος, ὄχι μόνον προσέταξε νὰ καταβιβάσουν τὸν Ὅσιον ἀπὸ τὸν στῦλον, ἀλλὰ καὶ ἐπετίμησεν αὐτὸν ὡς ἀνήκοον.