ΔΑΝΙΗΛ ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν οὗτος ἔζη κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Λέοντος Α’ τοῦ μεγάλου τοῦ ἐπικαλουμένου Μακέλλη τοῦ βασιλεύσαντος κατὰ τὰ ἔτη υνζ’-υοδ’ (457-474), κατήγετο δὲ ἀπὸ τὴν Μεσοποταμίαν τῆς Συρίας, ἐκ τῆς περιφερείας Σαμοσάτων. Τούτου τὸν θαυμάσιον καὶ μελίρρυτον Βίον θέλομεν διηγηθῆ ἐνταῦθα, ἐλπίζοντες ὅτι μεγάλως ἐκ τούτου θέλετε ὠφεληθῆ.
Διότι καθὼς ὅταν ὁμιλῇ τις πρὸς ἀνδρείους στρατιώτας περὶ τῶν διακριθέντων εἰς πολεμικοὺς ἄθλους καὶ τρόπαια διεγείρεται ἡ ψυχὴ αὐτῶν πρὸς τοὺς πολέμους καὶ γίνονται προθυμότεροι καὶ ὅσον μᾶλλον τὰς ἀνδραγαθίας τῶν ἀηττήτων καὶ ἰσχυρῶν ἐκείνων ἀκούουσι, τοσοῦτον καὶ αὐτοὶ προθυμοποιοῦνται καὶ ἐπιθυμοῦσι νὰ δείξουν ὁμοίαν ἀνδρείαν καὶ δύναμιν, τοιουτοτρόπως καὶ ὅταν διδάσκαλος τις διηγῆται τοὺς ἀσκητικοὺς Βίους, τοὺς θαυμαστοὺς ἀγῶνας καὶ τὰ ἔνθεα κατορθώματα τῶν ἐναρέτων ἀνδρῶν, προθυμοποιοῦνται οἱ εὐλαβεῖς καὶ φιλόχριστοι ἀκροαταὶ καὶ παρακινοῦνται νὰ μιμηθῶσι τὸν ἐπαινούμενον. Ὁ δὲ Βίος τοῦ θαυμασίου τούτου Δανιὴλ εἶναι ἱκανὸς καὶ μόνος αὐτὸς νὰ ἐγείρῃ εἰς πλείονα ζῆλον πᾶσαν ψυχὴν ἐνάρετον καὶ νὰ τὴν παρακινήσῃ εἰς ἀγῶνας πνευματικούς, νὰ ποθήσῃ μὲ πολλὴν ἡδονὴν τοὺς γλυκυτάτους πόνους τῆς ἀσκήσεως. Διότι ὅσον εἶναι οὗτος ὁ Βίος θαυμασιώτατος, τοσοῦτον ὑπάρχει καὶ ὠφελιμώτατος, ὅστις δὲ ἀναλόγως τῆς δυνάμεως αὐτοῦ θέλει τὸν μιμηθῆ, οὗτος θέλει κατορθώσει πολλὴν ἀρετὴν εἰς ὀλίγον διάστημα καὶ θέλει ἐξασφαλίσει παρὰ Θεοῦ εἰς τὴν οὐράνιον καὶ αἰώνιον αὐτοῦ Βασιλείαν ἀντάμειψιν ἄπειρον. Προσέχετε λοιπὸν εἰς ταύτην τὴν θαυμάσιον διήγησιν.
Οὗτος ὁ θαυμάσιος Πατὴρ ἡμῶν Δανιὴλ, ἦτο υἱὸς πατρὸς μὲν Ἠλία καλουμένου, μητρὸς δὲ Μάρθας, οἵτινες ἦσαν πρότερον ἄτεκνοι καὶ εἶχον διὰ τοῦτο θλῖψιν ἄμετρον. Μὴ δυναμένη δὲ ἡ γυνὴ νὰ ἀκούῃ τοὺς ὀνειδισμοὺς τοῦ ἀνδρὸς διὰ τὴν πολυχρόνιον αὐτῆς στείρωσιν, ἐξῆλθε κρυφίως ἀπὸ τὴν οἰκίαν της τὸ μεσονύκτιον καὶ ὑψώσασα τὰς χεῖρας πρὸς οὐρανόν, ἐδέετο μετὰ δακρύων τοιαῦτα πρὸς Κύριον λέγουσα· «Δέσποτα καὶ Βασιλεῦ ἁπάσης τῆς κτίσεως, ὅστις ἔπλασας ἐξ ἀρχῆς ἄρσεν καὶ θῆλυ τὸν ἄνθρωπον, προστάσσων αὐτὸν νὰ αὐξάνωνται καὶ νὰ πληθύνωνται, δέομαι τῆς εὐσπλαγχνίας σου, παντοδύναμε, νὰ μὲ λυπηθῇς τὴν ἀναξίαν καὶ νὰ λύσῃς τὴν στείρωσιν τῆς κοιλίας μου, δίδων καὶ εἰς ἐμὲ τεκνογονίαν,