Ἀφοῦ δὲ ἐχρημάτισεν ἀρκετὰ ἔτη εἰς τὸ Κοινόβιον, ἐπεθύμησε νὰ ὑπάγῃ εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα νὰ προσκυνήσῃ τοὺς Ἁγίους Τόπους, εἰς τοὺς ὁποίους ὁ Κύριος ἔπαθεν, ἔτι δὲ νὰ ἴδῃ καὶ τὸν θαυμάσιον Συμεὼν τὸν Στυλίτην, νὰ λάβῃ τὴν εὐλογίαν του. Ὅθεν ἐζήτησεν ἀπὸ τὸν Προεστῶτα συγχώρησιν, ἐκεῖνος ὅμως οὐδόλως ἤθελε νὰ τὸν ἀφήσῃ. Ἀλλ’ ὕστερον καὶ παρὰ τὴν θέλησίν του τοῦ ἔδωσε τὴν συγχώρησιν. Ἐπειδὴ ἔχων ἀνάγκην νὰ ὑπάγῃ δι’ ἐκκλησιαστικὰς φροντίδας εἰς Ἀντιόχειαν, ἔλαβε μετ’ ἄλλων τινῶν ἀδελφῶν καὶ τὸν Δανιὴλ εἰς τὴν συνοδείαν του· ὅταν δὲ διήρχοντο ἀπὸ τὸ χωρίον Τελλαδᾶν, εἰς τὸ ὁποῖον ἠσκήτευεν ὁ Ὅσιος Συμεὼν ὁ Στυλίτης, πλησιάσαντες εἰς τὸν στῦλον, ἐθαύμαζον τὸ ὕψος αὐτοῦ καὶ τὴν τραχύτητα τοῦ τόπου καὶ ὅτι ὑπέμεινεν ὁ γενναῖος ἐκεῖνος τὴν ψυχρότητα τοῦ χειμῶνος, τὴν καῦσιν τοῦ θέρους, τὴν τῶν ἀνέμων βίαν καὶ τῶν χιόνων καὶ ὄμβρων τὴν δριμύτατα. Ταῦτα συλλογιζόμενοι, οἱ μὲν ἄλλοι ἐνόμιζον τοιοῦτον ἀγῶνα μάταιον καὶ ἄκαιρον. Ὁ δὲ μακάριος Δανιὴλ ὄχι μόνον ἐθαύμαζεν, ἀλλὰ παρεκινεῖτο πρὸς ζῆλον ἐκείνου καὶ μίμησιν. Ὅταν λοιπὸν ὡμίλησαν αὐτοὶ πρὸς τὸν Ὅσιον καὶ τὸν ἐχαιρέτησαν, ἔκυψεν ἐκεῖνος ἀπὸ τὸ ὕψος τοῦ στύλου καὶ τοὺς εἶπε νὰ βάλουν τὴν κλίμακα νὰ ἀναβοῦν· ἀλλὰ οἱ ἄλλοι δὲν ἠθέλησαν, ὁ μὲν ἀσθένειαν, ὁ δὲ γῆρας καὶ ἄλλας αἰτίας προφασιζόμενοι· ὁ δὲ θαυμάσιος Δανιὴλ ἔδραμε προθύμως καὶ ἀσπασάμενος αὐτόν, ἀπέλαβε τὸν μισθὸν τοῦ κόπου του πλούσιον, διότι ὁ μέγας Συμεὼν τὸν ηὐλόγησε καὶ τοῦ προεφήτευσε τὴν μέλλουσαν ἀρετὴν αὐτοῦ, ταῦτα λέγων· «Ἀνδρίζου, τέκνον, διότι πολλοὺς πόνους μέλλεις νὰ ὑπομείνῃς διὰ τὸν Κύριον, ὅστις θέλει σοῦ δώσει δύναμιν καὶ βοήθειαν νὰ νικήσῃς ἕως τέλους τὸν δαίμονα».

Λαβὼν λοιπὸν τὴν εὐχὴν τοῦ Συμεὼν ὁ Δανιὴλ κατέβη καὶ ἐπῆγε μὲ τὸν Ἡγούμενον, ὁ ὁποῖος εἰς ὀλίγον καιρὸν ἐτελεύτησεν. Οἱ δὲ Μοναχοὶ παρεκάλουν ὅλοι τὸν Δανιὴλ νὰ τὸν ψηφίσουν Προεστῶτα, ἀλλὰ δὲν ἠθέλησεν ὁ ἀείμνηστος, διὰ νὰ μὴ ἔχῃ φροντίδα καὶ μέριμναν, ἐπειδὴ ὅμως τὸν ἠνάγκαζον νὰ δεχθῇ ἔφυγε κρυφίως καὶ ἐπῆγε πάλιν εἰς τὸν ἠγαπημένον του Συμεών, μετὰ τοῦ ὁποίου παρέμεινεν ὀλίγας ἡμέρας καὶ τοῦ ἐζήτησε συγχώρησιν, νὰ ὑπάγῃ νὰ προσκυνήσῃ τὰ Ἱεροσόλυμα, ἔπειτα δὲ νὰ μείνῃ εἰς τὴν ἐνδοτέραν ἔρημον. Ὁ Συμεὼν ὅμως τὸν ἠμπόδιζε, λέγων ὅτι ἦσαν κίνδυνοι ἐκ τῶν πολέμων τῶν βαρβάρων. Ὁ νέος ὅμως δὲν ὑπήκουσεν, ἀλλ’ ἐκίνησεν εἰς ὁδοιπορίαν προθύμως, ἔχων πρὸς Κύριον τὰς ἐλπίδας του καὶ περιπατήσας ὀλίγην ὁδόν, συνήντησεν αὐτὸν λευκογένης τις Μοναχός, παρομοιάζων μὲ τὸν Στυλίτην, ὅστις τὸν ἠρώτησε ποῦ ἐπορεύετο.