Ὁ δὲ ἀπεκρίνατο· «Ἐὰν θέλῃ ὁ Θεὸς πρὸς Ἱεροσόλυμα». Λέγει ὁ Γέρων πρὸς αὐτόν· «Καλὰ εἶπες, ἐὰν θέλῃ ὁ Κύριος· γνώριζε λοιπὸν ὅτι δὲν εἶναι θέλημα Θεοῦ νὰ θέσῃς τὴν ζωήν σου εἰς κίνδυνον· δὲν ἤκουσες τὴν ταραχὴν καὶ τὴν σύγχυσιν ἡ ὁποία ὑπάρχει ἐκεῖ;». Ὁ δὲ ἀπεκρίνατο· «Ἤκουσα τοῦτο, ἀλλ’ ἔχων τὸν Θεὸν βοηθόν μου ἐλπίζω νὰ μὴ μοῦ τύχῃ καμμία κάκωσις· ἐὰν δὲ καὶ μὲ εὕρῃ ὁ θάνατος, δὲν βλάπτεται ἡ ψυχή μου ἐκ τῆς αἰτίας ταύτης».

Τότε ὁ Γέρων ἔδειξε σχῆμα σοβαρόν, ἐπειδὴ ὁ Δανιὴλ δὲν ἤθελεν νὰ ὑπακούσῃ καὶ λέγει πρὸς αὐτὸν· «Ποίησον τὸν λόγον μου, τέκνον, πρὸς τὸ συμφέρον σου. Κατὰ τὸ παρὸν μὴ ὑπάγῃς, μόνον ἄπελθε εἰς τὸ Βυζάντιον νὰ προσκυνήσῃς πολλὰς Ἐκκλησίας καὶ νὰ ἴδῃς ἱερὰ καὶ ἄξια πράγματα· ἐὰν δὲ ποθῇς νὰ ἡσυχάσῃς, ὕπαγε εἰς τὴν Θρᾴκην ἢ εἰς τὸ στόμα τοῦ Πόντου καὶ μὴ νομίζῃς ὅτι μόνον εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα εὑρίσκεται ὁ ἀπερίγραπτος Θεός, ἀλλ’ εἰς πάντα τόπον». Ταῦτα συνομιλοῦντες εἰς τὴν ὁδὸν ἔφθασαν εἰς ἕν Μοναστήριον καὶ ἠρώτησεν ὁ νέος τὸν Γέροντα, ἐὰν ἤθελε νὰ παραμείνωσιν ἐκεῖ ἕως τὴν ἑπομένην. Λέγει δὲ πρὸς αὐτὸν ὁ Γέρων· «Ὕπαγε πρότερον σύ, ἔπειτα ἔρχομαι καὶ ἐγὼ κατόπιν σου». Εἰσελθὼν λοιπὸν ὁ Δανιὴλ ἀνέμενεν ἐπὶ ὥραν πολλὴν τὸν φανέντα γηραιόν, ἀλλ’ ἐκεῖνος δὲν ἐφάνη καθόλου. Ὅθεν ἀσπασάμενος τοὺς ἀδελφοὺς ἐδείπνησε καὶ τὴν νύκτα φαίνεται ὁ γηραιὸς εἰς τὸν ὕπνον του καὶ τοῦ εἶπε νὰ ὑπάγῃ ταχέως εἰς τὸ Βυζάντιον, καθὼς καὶ ἔξυπνον τὸν συνεβούλευσεν. Ὁ δὲ ἐγερθεὶς τὸ πρωῒ διελογίζετο, τίς νὰ ἦτο ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος ἐφάνη εἰς αὐτόν, ἄνθρωπος ἢ Ἄγγελος; Τότε, θεία Χάριτι, ἐγνώρισεν ὅτι ὁ μέγας Συμεὼν ὁ φίλος του τὸν ἐνουθέτησε νὰ ὑπάγῃ εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν, διὰ νὰ ὠφεληθῶσι πολλοὶ ἐξ αὐτοῦ.

Λαβὼν λοιπὸν συγχώρησιν ἀπὸ τὸν Προεστῶτα τοῦ Μοναστηρίου ἐκείνου ἀνεχώρησε καὶ φθάσας εἰς τὸ Βυζάντιον ἔμεινεν εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Ἀρχιστρατήγου Μιχαήλ, ὅστις εἶναι εἰς τὰ μέρη τῆς Προποντίδος, ἀκούσας δὲ ὅτι εἰς ἄλλον τινὰ τόπον ὑψηλὸν ἐκεῖ πλησίον, καλούμενον Ἀνάπλουν, ἦτο ναὸς εἰδωλικός, εἰς τὸν ὁποῖον κατῴκουν πονηρὰ πνεύματα καὶ ἔπνιγον τοὺς πλέοντας εἰς ἐκεῖνα τὰ μέρη καὶ ὅλους τοὺς ὁδοιπόρους ἐκακοποίουν καὶ ἐζημίωνον, ἠθέλησε νὰ μιμηθῇ τὸν μέγαν Ἀντώνιον· ὅθεν ἀπῆλθεν εἰς τὸν ρηθέντα ναὸν κρατῶν τὸν Σταυρὸν τοῦ Χριστοῦ ὡς ὅπλον ἀήττητον καὶ ψάλλων ταῦτα· «Κύριος φωτισμός μου καὶ σωτήρ μου, τίνος φοβηθήσομαι;» (Ψαλμ. κϛ’ 1).