Τότε ὁ Δανιὴλ ὡς ὑπήκοος δὲν ἠμέλησεν, ἀλλὰ κλίνας τὰ γόνατα προσηύξατο, ὁ δὲ Θεὸς ἐπακούσας τῆς δεήσεως τοῦ δούλου του ἐθεράπευσε τὸν Πατριάρχην καὶ πάντες ἐθαύμασαν. Ὁ δὲ θαυματουργὸς δὲν ἐζήτησεν ἄλλο χάρισμα, εἰμὴ μόνον νὰ συγχωρήσῃ ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι τὸν ἐσυκοφάντησαν ἀδίκως· τότε ὁ Ἀρχιερεὺς ἀπεκρίνατο· «Ὄχι μόνον νὰ τοὺς συγχωρήσω, ἀλλὰ καὶ νὰ τοὺς εὐχαριστήσω εἶναι πρέπον, διότι ἦσαν ἡ αἰτία καὶ ἐγνώρισα σὲ τὸν σωτῆρα καὶ εὐεργέτην μου».

Μετὰ ταῦτα ἔλεγεν ὁ Ἀρχιερεὺς εἰς τὸν Ὅσιον νὰ τοῦ χαρίσῃ Μοναστήριον καὶ δωρήματα καὶ νὰ τὸν ἔχῃ εἰς τὴν συνοδείαν του πάντοτε. Ὁ δὲ Ὅσιος δὲν ἠθέλησε τίποτε ἀπὸ αὐτά, μόνον ἐπιστρέψας πάλιν εἰς τὸν ναὸν ἐνεκλείσθη ὡς πρότερον καὶ ἐποίησεν ἐν αὐτῷ ἔτη ἐννέα, μετὰ τὰ ὁποῖα τὸν προσεκάλεσεν εἰς τελειοτέραν πολιτείαν ἡ θεία Πρόνοια καὶ τοῦ ἐφανέρωσε προδήλως τὰ μέλλοντα· ἐλθὼν δηλαδὴ εἰς ἔκστασιν, εἶδε στῦλον νεφέλης πολὺ ὑψηλόν, εἰς τὴν κορυφὴν τοῦ ὁποίου ἵστατο ὁ θαυμαστὸς Συμεών, μὲ δύο ἀστραπηφόρους νέους λέγων πρὸς αὐτόν· «Ἀνάβα, Δανιήλ, πρός με». Ὁ δὲ ἀπεκρίνατο· «Πῶς νὰ δυνηθῶ νὰ ἀναβῶ τοσοῦτον ὕψος, Κύριε;». Τότε ὁ Συμεὼν προστάσσει τοὺς νεανίσκους καὶ τὸν ἀνεβίβασαν, ἐναγκαλισθεὶς δὲ αὐτὸν τὸν ἔλαβε καὶ τὸν ἀνεβίβαζεν εἰς τὸν οὐρανὸν ἀγαλλόμενος καὶ τότε πάλιν τοῦ ἐφώνησε λέγων· «Ἀνδρίζου, Δανιήλ, καὶ ἵστασο γενναίως». Ἀπὸ τὴν φωνὴν αὐτὴν ἦλθεν ὁ Δανιὴλ εἰς ἑαυτὸν καὶ ἠννόησεν ὅτι ἡ ὅρασις ἦτο ἀπὸ τὸν Θεόν, ὅστις τὸν προσεκάλει νὰ ἀναβῇ εἰς τὸν στῦλον, ὅπως καὶ ἔγινεν εἰς ὀλίγον καιρὸν καὶ ἔλαβεν ὁ Δανιὴλ ἐκ Θεοῦ τὴν χάριν διπλῆν ὡς ὁ Ἐλισσαῖος ἀπὸ τὸν διδάσκαλον αὑτοῦ καὶ προσέχετε ἀκριβῶς ἵνα λάβητε ψυχικὴν ἀγαλλίασιν.

Κατὰ τὸν καιρὸν ἐκεῖνον ὁ Στυλίτης Συμεὼν ἐτελεύτησεν, ὁ δὲ μαθητὴς αὐτοῦ Σέργιος ἔλαβε τὸ κουκούλιον αὐτοῦ καὶ τὸ ἐπήγαινεν εἰς τὸν βασιλέα ὡς δῶρον πολύτιμον. Ἀλλὰ κατ’ οἰκονομίαν Θεοῦ δὲν εὗρεν εὔκαιρον τὸν βασιλέα, διότι ἦτο ἀπησχολημένος μὲ τὰς φροντίδας τοῦ πολέμου καὶ τὰς ἄλλας μερίμνας. Ὅθεν ἐκίνησεν ὁ Σέργιος νὰ ὑπάγῃ εἰς τὴν Μονὴν τῶν Ἀκοιμήτων χάριν προσκυνήσεως. Ἀφοῦ λοιπὸν ἐπλησίασεν εἰς τὸν τόπον τοῦ Δανιήλ, ἤκουσε τὴν φήμην αὐτοῦ, διότι διηγοῦντο τὴν θαυμάσιον πολιτείαν του εἰς ὅλα ἐκεῖνα τὰ περίχωρα. Ὅθεν ἔχων πόθον νὰ τὸν ἴδῃ, ἐπῆγεν ἐκεῖ μὲ τὴν συνοδείαν του καὶ χαιρετήσαντες ἀλλήλους, εἶπεν ὁ Σέργιος πρὸς τὸν Δανιὴλ τὴν τοῦ μακαρίου Συμεὼν ἀποβίωσιν.