καθὼς ἐχάρισες εἰς τὴν Σάρραν κατὰ τὸ γῆρας αὐτῆς τὸν Ἰσαάκ, εἰς τὴν Ἄνναν τὸν Σαμουὴλ καὶ εἰς τὴν Ἐλισάβετ τὸν μέγαν Πρόδρομον, καὶ σοῦ ὑπόσχομαι νὰ σοῦ ἀφιερώσω τὸ τέκνον, τὸ ὁποῖον θὰ γεννήσω, καθὼς καὶ ἡ Ἄννα ἐποίησεν». Οὕτω προσευχομένη εἰσῆλθεν εἰς τὴν οἰκίαν της καὶ ὡς ἀπεκοιμήθη, βλέπει εἰς τὸ ὅραμά της ὅτι κατέβησαν δύο μεγάλοι φωστῆρες ὡς δίσκοι στρογγυλοὶ ἐκ τῶν οὐρανῶν καὶ ἵσταντο ἄνωθεν τῆς κεφαλῆς αὐτῆς. Τοῦτο ἴσως νὰ ἐσήμαινε τὴν ἀρετὴν τοῦ παιδός, ὅστις ἔμελλε νὰ γεννηθῇ ἐξ αὐτῆς· διότι μετὰ τὴν ὅρασιν αὐτὴν συνέλαβε καὶ ἔτεκε τὸν μακάριον Δανιήλ.

Ὅταν τὸ παιδίον ἔφθασεν εἰς τὸ πέμπτον ἔτος τῆς ἡλικίας του, ἐπῆγαν οἱ γονεῖς του εἰς τὸ Μοναστήριον καὶ τὸ ἀφιέρωσαν εἰς τὸν Θεὸν κατὰ τὴν ὑπόσχεσιν. Ὁ δὲ Ἡγούμενος δὲν τὸ ἐκράτησε τότε εἰς τὴν Μονὴν ἕως οὗ μεγαλώσῃ καὶ γίνῃ ἡ ἀναχώρησις μὲ τὴν γνώμην τοῦ παιδίου. Ὅταν λοιπὸν ἔφθασεν εἰς ἡλικίαν νόμιμον, καταφροντήσας συγγενεῖς καὶ φίλους, πλοῦτον καὶ δόξαν καὶ ὅλα τὰ τοῦ κόσμου τούτου θέλγητρα διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ Κτίστου, ἐπῆγεν εἴς τι Κοινόβιον καὶ πεσὼν εἰς τοὺς πόδας τοῦ Προεστῶτος παρεκάλει αὐτὸν νὰ τὸν κουρεύσῃ Μοναχόν. Ὁ δὲ Ἡγούμενος, βλέπων αὐτὸν πολὺ νέον, ἐδίσταζε, μήπως δὲν δυνηθῇ νὰ ὑποφέρῃ τὴν κακοπάθειαν καὶ προσεπάθει νὰ τὸν ἐμποδίσῃ, ἐπειδὴ ἦτο τότε ἐτῶν δώδεκα· τὸν παρεκίνει λοιπὸν νὰ μείνῃ ὀλίγον ἀκόμη καιρὸν εἰς τὸν οἶκόν των, ἕως ὅτου νὰ συνειθίσῃ νηστείαν, ἀγρυπνίαν καὶ πᾶσαν ἄλλην σκληραγωγίαν τῆς ἀσκήσεως. Ὁ δὲ Δανιὴλ σαφῶς καὶ θαυμαστῶς ἀπεκρίνατο, λέγων πρὸς αὐτόν· «Καὶ ἐγώ, Πάτερ μου, διὰ τὴν αὐτὴν αἰτίαν ποθῶ νὰ γίνω Μοναχός, διὰ νὰ ζήσω μὲ τὸν Χριστὸν καὶ νὰ ἀποθάνω διὰ τὸν κόσμον σωματικῶς».

Ἀφ’ οὗ λοιπὸν ὁ Ἡγούμενος μὲ διαφόρους λόγους προσεπάθησε νὰ τὸν ἐμποδίσῃ καὶ δὲν ἠδυνήθη, συνεβουλεύθη περὶ αὐτοῦ καὶ τοὺς ἀδελφούς, οἵτινες ἰδόντες τὴν πολλὴν προθυμίαν τοῦ παιδὸς ἐθαύμαζον καὶ ἠννόησαν ὅτι ὁ Θεὸς τὸν ἐφώτισεν· ὅθεν συγκατένευσαν καὶ ἔμεινεν εἰς τὴν συνοδείαν των ὁ Δανιήλ, ὅστις καὶ εἰς τοὺς ἀγῶνας ὑπερτέρησεν ἅπαντας, διάγων ἀπὸ ὅλους τοὺς ἄλλους ἐναρετώτερα. Τοῦτο μαθόντες καὶ οἱ γονεῖς του ἐχάρησαν καὶ ἀπελθόντες εἰς τὴν Μονὴν παρεκάλεσαν τὸν Προεστῶτα νὰ τὸν κάμῃ ἔμπροσθέν των Μοναχόν καὶ οὕτως ἐποίησε, παρήγγειλε δὲ εἰς αὐτοὺς ἵνα μὴ ἔρχωνται συχνὰ εἰς τὸ Μοναστήριον. Ἔμεινε λοιπὸν ὁ μακάριος αὐξάνων καὶ προκόπτων ψυχικῶς.