Εἰς δὲ τὸ στῆθος εἶχε βιβλίον ἐπάνω εἰς ἓν σανίδιον καὶ ἀνεγίνωσκεν ἕως νὰ ἀποκοιμηθῇ καὶ τότε ἐλάμβανεν ὀλίγον ὕπνον κλίνων τὴν κεφαλὴν ἐπάνω εἰς τὸ σανίδιον. Ταῦτα μαθὼν καὶ ὁ βασιλεύς, ὁσάκις ἐπήγαινε πρὸς τὸν Ἅγιον, ἔβλεπε καὶ τὸν μακάριον Τίτον, λαμβάνων παρ’ αὐτοῦ πολλὴν ὠφέλειαν. Οὕτω δὲ πολιτευόμενος ἀπῆλθε πρὸς Κύριον. Ὄχι δὲ μόνον αὐτὸς ἐφύλαξε τόσην ἀρετήν, ἀλλὰ καὶ εἷς ἀπὸ τοὺς δούλους του ὀνόματι Ἀνατόλιος καὶ ζῶντος αὐτοῦ καὶ μετὰ τὴν ἐκείνου μετάστασιν ἐφύλαττε τόσην ἀρετήν, ὥστε ἔκαμε καὶ δώδεκα μαθητὰς καὶ ἔγινεν εἰς ὅλους θαυμάσιος καὶ περιβόητος. Ἀλλ’ ἐπὶ τὸ προκείμενον ἐπανέλθωμεν.
Ὁ βασιλεὺς Λέων εἶχε γαμβρὸν ἀπὸ τὴν θυγατέρα του Ἀριάδνην τὸν Ἴσαυρον Ζήνωνα, τὸν ὁποῖον ἔκαμεν ὕπατον, ἔπειτα τὸν ἔστειλε κατὰ τῶν βαρβάρων εἰς Θρᾴκην. Ἐκεῖνος λοιπὸν ἐπῆγε μὲ τοὺς ἀρχοντάς του νὰ λάβῃ εὐχὴν ἀπὸ τὸν Δανιήλ· ὁ δὲ Ὅσιος τοῦ προεφήτευσεν ὅσα ἔμελλε νὰ πάθῃ ἕως τέλους· ὅτι θέλει ἐπιστρέψει νικητὴς ἀπὸ τὸν πόλεμον, ὕστερον θέλουν τὸν ἐπιβουλευθῆ οἱ ἰδικοί του, ἀλλὰ δὲν θὰ τὸν κακοποιήσωσι καὶ οὕτως ἔγιναν ὅσα προεῖπεν ὁ Ὅσιος. Ἐγέννησε δὲ ἡ Ἀριάδνη παιδίον, ὡς ἀνωτέρω εἴπομεν, καὶ τὸ ὠνόμασαν Λέοντα. Μετὰ καιρὸν ἀπέθανεν ὁ βασιλεύς, ἀφήσας τὸν ἔγγονον του τοῦτον διάδοχον εἰς τὸν θρόνον του. Ἡ σύγκλητος ὅμως ἔκαμε βασιλέα τὸν Ζήνωνα, εἰς ὀλίγον δὲ καιρὸν ἀπέθανε τὸ παιδίον Λέων· οἱ δὲ συγγενεῖς τοῦ Ζήνωνος Ἀρμᾶτος καὶ Βασιλίσκος ἐφθόνησαν καὶ τὸν ἐμίσουν ἀδίκως. Ὁ Ζήνων, γνωρίσας πολλάκις τὴν ἐπιβουλήν, ἔδραμε πρὸς τὸν Ὅσιον ζητῶν βοήθειαν. Ὁ δὲ πάλιν προεῖπεν εἰς αὐτὸν ὅσα ἔμελλον νὰ τοῦ ἀκολουθήσωσιν· ὅτι δηλαδὴ θέλει φύγει ἀπὸ τὸν θρόνον, εἰς τόπον ἔρημον, καὶ θέλει φάγει ἀπὸ τὴν πεῖναν ὠμὰ χόρτα· ἔπειτα πάλιν θὰ ἀπολαύσῃ τὸ βασίλειον· ὕστερον δὲ θὰ ἀποθάνῃ εἰς τὸν θρόνον του καλὸν θάνατον, ὅπως καὶ ἐγένετο.
Βλέπων λοιπὸν ὁ βασιλεὺς ὅτι ἐπληθύνοντο αἱ ἐπιβουλαὶ, ἔφυγε κρυφίως μὲ τὴν βασίλισσαν καὶ ἐπῆγεν εἰς τὴν Ἰσαυρίαν. Τότε ὁ Βασιλίσκος ἥρπασε τὰ σκῆπτρα τῆς βασιλείας καὶ ἤγειρε κατὰ τῆς Ἐκκλησίας πόλεμον, λέγων λόγια βλάσφημα κατὰ τῆς ἐνσάρκου οἰκονομίας τοῦ Χριστοῦ, ἐμελέτησε δὲ καὶ νὰ θανατώσῃ τὸν Πατριάρχην Ἀκάκιον, διότι ἠναντιοῦτο μὴ ἀφήνων τοὺς πιστοὺς νὰ συγκοινωνήσουν εἰς τὴν αἵρεσίν του. Συναχθέντες λοιπὸν πλῆθος πολὺ Μοναχοὶ καὶ λαϊκοὶ ἐφύλαττον τὸν Ἀρχιερέα, νὰ μὴ τὸν φονεύσωσιν. Ἔστειλαν δὲ καὶ ἐπιστολὰς πρὸς τὸν Δανιήλ, νὰ βοηθήσῃ τὴν Ἐκκλησίαν διὰ τῆς πρὸς τὸν Θεὸν προσευχῆς του.