Ὅσοι λοιπὸν ἡγεμόνες καὶ μεγιστᾶνες, πρέσβεις καὶ βασιλεῖς καὶ ἄλλοι μεγάλοι καὶ σπουδαῖοι ἄρχοντες ἤρχοντο πρὸς τὸν βασιλέα, τοὺς ἔστελλε χάριν εὐλογίας ἕως τὸν Ὅσιον. Οἱ δὲ βλέποντες αὐτὸν καὶ ἀκούοντες τὰ σοφὰ ἐκεῖνα καὶ φρόνιμα λόγια, ἐπέστρεφον θαυμάζοντες.
Τὸν καιρὸν ἐκεῖνον ἠκούσθη φήμη, ὅτι ὁ Γιζέριχος, ὁ βασιλεὺς τῶν Βανδάλων [5], ἔκαμε στρατὸν πολὺν καὶ ἐπήγαινε νὰ πολεμήσῃ τὴν Ἀλεξάνδρειαν. Ἔχων δὲ ὁ βασιλεὺς μεγάλην ἐκ τούτου ἀγωνίαν, ἔδραμεν εἰς τὸν Ἅγιον καὶ τοῦ λέγει τὴν ὑπόθεσιν. Ὁ δέ, προβλέπων προδήλως τὰ μέλλοντα, εἶπε ταῦτα· «Δὲν πρόκειται νὰ ὑπάγῃ καθόλου εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν ὁ Γιζέριχος, ἀλλὰ θέλει ἐπιστρέψει εἰς τὰ ὀπίσω κατησχυμμένος καὶ ἄπρακτος»· ὄντως δὲ οὕτω καὶ ἐγένετο, καθὼς ὁ Δανιὴλ προεφήτευσεν.
Ὁ δὲ βασιλεὺς διὰ νὰ ἀνταμείψῃ τὸν Ὅσιον ἠθέλησε νὰ κάμῃ κελλία κάτωθεν τοῦ στύλου, διὰ νὰ ἔχουν τοὐλάχιστον οἱ μαθηταί του ἀνάπαυσιν· ἀλλ’ ὁ Ὅσιος δὲν ἐδέχθη, μόνον τὸν παρεκάλεσε νὰ στείλῃ ἀνθρώπους, νὰ φέρουν τὸ λείψανον τοῦ Ἁγίου Συμεών. Ὁ δὲ βασιλεύς, ἔχων πόθον μεγάλον νὰ εὐαρεστήσῃ τὸν Ὅσιον, ἔστειλε παρευθὺς ἀνθρώπους εἰς τὴν Ἀντιόχειαν, νὰ φέρουν τὸ ἅγιον Λείψανον, ᾠκοδόμησε δὲ καὶ Ἐκκλησίαν εἰς τὸ βόρειον μέρος τοῦ στύλου διὰ νὰ τοποθετηθῇ εἰς αὐτὴν τὸ ἅγιον Λείψανον καὶ κελλία διὰ νὰ ἀναπαύωνται οἱ ξένοι, οἵτινες ἤρχοντο εἰς ἐπίσκεψιν αὐτοῦ. Ἀφοῦ δὲ ἔφεραν τὸ ἅγιον Λείψανον τοῦ Συμεὼν ἐναπέθεσαν αὐτὸ εἰς τὸν οἰκοδομηθέντα Ναόν, ὁ δὲ Ὅσιος χαίρων ηὐχαρίστει τὸν βασιλέα καὶ τοὺς λοιπούς, οἵτινες ἐκοπίασαν, τοὺς ἔκαμε δὲ καὶ διδαχὴν σοφωτάτην περὶ φιλαδελφίας καὶ ἀγάπης καὶ περὶ κρίσεως· καὶ τόσον κατενύχθησαν, ὥστε ἔκλαυσαν ἅπαντες.
Ὅσοι δὲ ἐτόλμων νὰ εἴπωσι κακὸν κατὰ τοῦ Ὁσίου, τοὺς ἐπαίδευεν εὐθὺς ἡ θεία δίκη ὡς ἀδίκους δικαίως, πρὸς παραδειγματισμὸν καὶ τῶν ἐπιλοίπων. Μίαν δὲ φορὰν αἱρετικός τις ἔλεγε λοιδορίας κατὰ τοῦ Ὁσίου. Ἐπειδὴ δὲ οἱ παρόντες τὸν ἀπεστόμωσαν, αὐτὸς κρατῶν ἔσωθεν τοῦ ἐνδύματός του ὀψάριον ψητὸν καὶ δεικνύων αὐτὸ εἰς τοὺς ἀνθρώπους ἔλεγεν· «Ὁ ἐγκρατὴς Δανιὴλ μεταξὺ τῶν πολλῶν φαγητῶν ἔτρωγε καὶ τοῦτο τὸ ὀψάριον». Ἀφοῦ εἶπε ταῦτα εἰς ὀλίγην ὥραν ἔφαγε μὲ τὴν γυναῖκα καὶ τὰ τέκνα του τὸ ὀψάριον καὶ παρευθὺς ἐδαιμονίσθησαν ὅλοι ὅσοι ἔφαγον. Οἱ δὲ παρόντες, γνωρίσαντες τὴν αἰτίαν, ἐπῆγαν αὐτοὺς εἰς τὸν Ὅσιον, ὁ ὁποῖος ὡς ἀμνησίκακος ἐποίησεν εὐχὴν δι’ αὐτοὺς καὶ τοὺς ἐλύτρωσεν ὄχι μόνον ἀπὸ τὸν ἕνα δαίμονα τῆς μανίας, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸν ἄλλον τῆς κακοδοξίας, τὸν φοβερώτερον,