Μετὰ βίας τότε καὶ μὴ θέλοντες οἱ ἄνθρωποι τῆς Πόλεως ἐνεθυμήθησαν τὴν πρόρρησιν τοῦ Ὁσίου καὶ πιστεύοντες ὅτι μόνον ἐκεῖνος ἠδύνατο νὰ τοὺς βοηθήσῃ μὲ τὴν προσευχήν του, ἔστειλαν μεσίτας δεόμενοι νὰ τοὺς σπλαγχνισθῇ ὡς φιλάνθρωπος· ὁ δὲ Ὅσιος ἀκούσας τὴν δεινὴν ἐκείνην συμφορὰν ἐδάκρυσε· καὶ πρῶτον μὲν τοὺς ᾤκτειρε, ὅτι ἠμέλησαν καὶ δὲν ἐποίησαν δεήσεις καὶ παρακλήσεις πρὸς Κύριον πρότερον, καθὼς τοὺς εἶχε παραγγείλει· ἔπειτα τοὺς προσέταξε νὰ προσεύχωνται νήστεις καὶ οὕτως ἐποίησε καὶ ὁ Ἅγιος διὰ τὴν σωτηρίαν αὐτῶν δεόμενος· καὶ μετὰ τὴν προσευχὴν προεφήτευσεν εἰς αὐτοὺς ταῦτα λέγων· «Ὑπάγετε καὶ εἰς ἑπτὰ ἡμέρας σβύνει τὸ πῦρ καὶ μὴ δειλιάσητε». Οὕτως εἶπε καὶ ἔργον ὁ λόγος ἐγένετο. Ὥστε πάντες ἐθαύμασαν καὶ ἐξόχως ὁ βασιλεὺς καὶ ἡ βασίλισσα, οἵτινες ἐπῆγαν εἰς τὸν Ὅσιον καὶ ἐζήτουν συγχώρησιν διὰ τὰ σφάλματα τοῦ παρελθόντος, ὑποσχόμενοι διόρθωσιν διὰ τὸ μέλλον.
Ἔγινε δὲ κατὰ τὸ ἔτος ἐκεῖνο χειμὼν δριμύτατος, χιόνες συχνάκις καὶ ἄνεμοι βιαιότατοι καὶ τοσοῦτον ἄγριοι, ὥστε ἐκινδύνευον νὰ πέσουν οἱ στῦλοι, ἐπάνω εἰς τοὺς ὁποίους ἦτο ὁ Ὅσιος, ὅστις ἐσείετο μετὰ τῶν στύλων ἀπὸ τοῦ ἑνὸς μέρους εἰς τὸ ἕτερον ὡς κλάδος δένδρου. Ἵσταντο δὲ οἱ μαθηταὶ τοῦ Ὁσίου δακρυρροοῦντες καὶ ἔντρομοι· ὁ δὲ Ὅσιος ἔμενεν ἄφοβος, ἔχων τὸν νοῦν εἰς τὸν οὐρανόν, προσευχόμενος καὶ ἀναμένων ἐκεῖθεν βοήθειαν. Ἐπειδὴ δέ, κατὰ τὸ γραφικὸν λόγιον, «ἐκέκραξεν ὁ δίκαιος καὶ ὁ Κύριος εἰσήκουσεν αὐτοῦ» (Ψαλμ. λγ’ 18) ἔγινε παρευθὺς γαλήνη μεγάλη θαυμασιώτατα. Ἀκούσας δὲ ὁ βασιλεὺς ὅτι ἐσαλεύθησαν οἱ στῦλοι ἐκ τοῦ ἀνέμου, ἐκίνησεν ἔφιππος νὰ ὑπάγῃ διὰ νὰ τοὺς ἴδῃ καὶ νὰ τοὺς στερεώσῃ καλλίτερα· καθὼς ὅμως κατέβαινεν ἀπὸ τὸ ὄρος, ἐφοβήθη ὁ ἵππος του καὶ πεσὼν πρηνὴς ἐπλάκωσε τὸν βασιλέα. Ὁ δὲ Δανιὴλ προέφθασε μὲ τὴν προσευχὴν καὶ τὸν ἐλύτρωσεν ἐκ τοῦ κινδύνου καὶ τόσον ηὐλαβεῖτο ἀπὸ τὴν ὥραν ἐκείνην τὸν Ὅσιον ὁ βασιλεύς, ὥστε τὸν ἐκήρυττεν εἰς ὅλους καὶ τὸν ἐφήμιζε.
Μετὰ ταῦτα ἦλθε πρὸς τὸν αὐτοκράτορα τοῦ Βυζαντίου ὁ βασιλεὺς τῶν Λαζῶν [4] διὰ νὰ συνάψουν μεταξύ των συνθήκας· λαβὼν δὲ τοῦτον ὁ βασιλεὺς ἐπῆγαν ἀμφότεροι εἰς τὸν Ὅσιον, διὰ νὰ θαυμάσῃ καὶ ἐκεῖνος τὴν καρτερίαν του, τόσον δὲ τὸν ηὐλαβήθη ἐκεῖνος, ὥστε ὄχι μόνον τὸν Ὅσιον, ἀλλὰ καὶ τὸν στῦλον προσεκύνησε λέγων· «Εὐχαριστῶ σοι, ἐπουράνιε Βασιλεῦ, ὅτι μὲ ἠξίωσας νὰ ἀπολαύσω οὐράνιον ἄνθρωπον».