Καὶ τόσον τὸν ἐτίμησαν καὶ οἱ δύο βασιλεῖς, ὥστε τὸν ἔβαλαν κριτὴν εἰς τὰς ὑποθέσεις των καὶ τοὺς συνεβίβαζεν· ἐπιστρέψας δὲ ὁ βασιλεὺς τῶν Λαζῶν εἰς τὸ κράτος του, διηγεῖτο πανταχοῦ τὸ τοιοῦτον θαυμάσιον καὶ ὁσάκις ἔστελλε πρὸς τὸν βασιλέα ἐπιστολήν, ἔγραφε χαιρετισμοὺς καὶ εἰς τὸν Ὅσιον. Ὥστε λοιπὸν ὅλος ὁ κόσμος, ἰδιῶται καὶ βασιλεῖς, Ἕλληνες καὶ βάρβαροι, τὸν ἐτίμων ὡς Ἄγγελον· ἀρκοῦν ὅσα ἐγράψαμεν νὰ φανερώσουν τὴν καρτερίαν αὐτοῦ καὶ τοὺς ὑπὲρ ἄνθρωπον ἀγῶνας του· ἀλλ’ ἐπειδὴ ἁμαρτίαν θὰ ἔχω, ἐὰν σιωπήσω ἕως ἐδῶ, θέλω γράψει ἕν εἰσέτι θαυμάσιον, διὰ νὰ δοξασθῇ ὁ Θεός, ὅστις τοῦ ἐχάρισε τοσαύτην δύναμιν.
Ἔτος τι ἔγινε μέγας καὶ φοβερὸς χειμών, ἄνεμοι σφοδροὶ καὶ χιόνες σφοδρόταται· ὁ δε Ὅσιος ὑπέμεινεν ὅλην τὴν βίαν ἐκείνην τῆς χιόνος γυμνὸς καθ’ ὅλον τὸ σῶμα καὶ ἄστεγος· διότι καὶ τὸ δερμάτινον κουκούλιον, τὸ ὁποῖον εἶχε, τοῦ τὸ ἐπῆραν οἱ ἄνεμοι καὶ τὸ ἔρριψαν μακρὰν ἀπὸ τὸν στῦλον εἰς φάραγγα. Ἐδέχετο λοιπὸν ὅλην τὴν νύκτα τὴν χάλαζαν εἰς τὴν σάρκα του (ὤ τῆς καρτερίας καὶ γεννναιότητος!) βασανιζόμενος ἀπὸ τὴν βίαν τῶν ἀνέμων, τὴν τῆς χιόνος σφοδρότητα καὶ τῆς νυκτὸς τὴν δεινὴν ψυχρότητα. Πρωΐας δὲ γενομένης ἐπληθύνετο ἡ βροχὴ καθὼς ἐπίσης καὶ ἡ χιών, οἱ δὲ μαθηταὶ αὐτοῦ δὲν ἠδύναντο κἄν νὰ ἐξέλθουν ἔξω τῆς θύρας, ἐπὶ τρεῖς ἡμέρας. Κατὰ δὲ τὴν τρίτην ἡμέραν, καθ’ ἣν ἔπαυσεν ὀλίγον ἡ σύγχυσις τῶν ἀνέμων, ἔβαλον κλίμακα οἱ μαθηταὶ καὶ ἀνέβησαν, ἰδόντες δὲ αὐτὸν (θέαμα ξένον καὶ φρικωδέστατον) πεπαγωμένον καὶ κρυσταλλωμένον, ἐξέστησαν, διότι ὅλον τὸ σῶμα του ἦτο ἀπονενεκρωμένον καὶ ἀνενέργητον, ὡς νὰ ἦτο τεμάχιον πάγου ἢ κρύσταλλος. Θερμάναντες λοιπὸν ὕδωρ, ἐρράντισαν αὐτὸν καὶ εἰς ὀλίγην ὥραν συνῆλθεν εἰς ἑαυτὸν λέγων· «Διατί μὲ ἐπειράξετε, ἐν ᾧ ἐκοιμώμην γλυκύτατα; Ὀλίγη ὥρα εἶναι ἀφ’ ὅτου ἐπεκαλέσθην τὸν Κύριον εἰς βοήθειαν καὶ ἀπεκοιμήθην». Οὕτως εἰπών, ἐζήτησε νὰ τὸν ἐνδύσουν ἱμάτιόν τι διὰ νὰ μὴ τὸν βλέπουν γυμνόν.
Ταῦτα μαθὼν ὁ βασιλεὺς ἐπῆγε πρὸς τὸν Ὅσιον καὶ πεσὼν εἰς τοὺς πόδας αὐτοῦ μετὰ δακρύων ἐδέετο λέγων· «Ἐὰν καὶ δὲν λυπεῖσαι τὸν ἑαυτόν σου, ὅμως διὰ νὰ μὴ ὑστερήσῃς ἡμᾶς τῆς ποθεινῆς παρουσίας σου, ποίησον ἀγάπην διὰ τὸν Χριστὸν καὶ μὴ θελήσῃς νὰ ἀποθάνῃς παράκαιρα ἀπὸ τόσην σκληραγωγίαν καὶ κακοπάθειαν». Μετὰ βίας λοιπὸν ἐδέχθη, εὐλαβηθεὶς τὰ δάκρυα τοῦ βασιλέως καὶ τοῦ ἐποίησαν μικρὰν στέγην, ἐκ τῆς ὁποίας εἶχεν ὀλίγην ἄνεσιν.