αὐτοὶ δὲ τοσοῦτον εὐγνώμονες ἐφέρθησαν πρὸς τὸν Ὅσιον, ὥστε ἔκαμον τὴν εἰκόνα του ἀργυρᾶν καὶ αὐτοὺς ἱστόρησαν εἰς τοὺς πόδας του ἐπιγράφοντες τὸ θαυμάσιον, διὰ νὰ μείνῃ ἀλησμόνητον πάντοτε. Τοσοῦτον δὲ ἦτο ὁ Ὅσιος εἰς τὸ λέγειν λόγιος, ὥστε ὠφελοῦντο πολὺ οἱ ἀκούοντες ὄχι μόνον οἱ πρᾳεῖς, ἀλλὰ καὶ οἱ ἄγριοι καὶ ἐταπεινοῦντο μετανοοῦντες δὲ διὰ τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν ἐσῴζοντο, καθὼς καὶ μὲ τὸ ἀκόλουθον παράδειγμα φαίνεται.
Ἀνδρεῖός τις Γαλάτης, Ἑδρανὸς ὀνομαζόμενος, ἔχων καὶ ἄλλους πολλοὺς συντρόφους, ἐνίκησεν ὡς δυνατὸς πολλοὺς εἰς τὸν πόλεμον. Ὁ δὲ βασιλεὺς προσκαλέσας αὐτὸν τὸν ἐτίμησε κατὰ πολλὰ διὰ νὰ τὸν ἔχῃ εἰς τοὺς πολέμους· καταστήσας δὲ αὐτὸν κόμητα εἰς τοὺς ἱππεῖς τὸν ἐφιλοδώρησεν ἱκανῶς. Ἔπειτα τὸν ἔπεμψε χάριν εὐλογίας εἰς τὸν Ἅγιον, ὅστις τὸν ἐδίδαξε τόσον ἐπιτηδείως, ὥστε ἔγινεν ὁ λύκος ἥμερον πρόβατον καὶ ὁ πρῴην φονεὺς καὶ βάρβαρος Χριστοῦ μαθητὴς καὶ φιλόσοφος καὶ γίνεται ὑποτακτικὸς τοῦ Δανιὴλ θαυμάσιος, ἀπαρνηθεὶς πᾶσαν κοσμικὴν ματαιότητα, ὄχι δὲ μόνον αὐτός, ἀλλὰ καὶ τοὺς φίλους του ὅλους παρεκίνει πολλάκις καὶ τοὺς ἐδίδασκε νὰ μιμηθῶσι τὴν πρᾶξίν του διὰ νὰ κερδήσουν καὶ αὐτοὶ Βασιλείαν οὐράνιον. Ἐξ αὐτῶν τὸν ἐμιμήθησαν δύο ἄλλοι καὶ ἔγιναν Μοναχοὶ ἀπὸ τὸν Ἅγιον. Μετωνομάσθη δὲ Τίτος ὁ Ἑδρανὸς καὶ προέκοπτεν κατὰ πολλὰ εἰς τὴν ἄσκησιν, ὁ δὲ βασιλεὺς ἐλυπήθη καὶ προσεπάθησε νὰ τοὺς ἀπομακρύνῃ ἀπὸ τὴν γνώμην αὐτήν, διὰ νὰ τοὺς ἔχῃ βοηθοὺς εἰς τὴν ἀνάγκην, ἀλλὰ δὲν ἠδυνήθη. Ὅθεν καὶ μὴ θέλων ἀφῆκεν αὐτούς, κατὰ τὸν πόθον των, διὰ νὰ μὴ λυπήσῃ τὸν Ἅγιον.
Ἔμεινε λοιπὸν ὁ μακάριος Τίτος μιμούμενος εἰς τὰς ἀρετὰς τὸν διδάσκαλον καὶ ἐξόχως εἰς τὴν νηστείαν και θέλων νὰ γνωρίσῃ κατ᾽ ἀλήθειαν τί καὶ πόσον ἔτρωγεν ὁ Ἅγιος, παρεφύλαττεν ὅλην τὴν νύκτα ὄπισθεν τοῦ στύλου περιεργαζόμενος. Καὶ ποιήσας τοῦτο ἐπὶ ἑπτὰ ἡμερονύκτια, δὲν εἶδε τὸν Ὅσιον νὰ φάγῃ τίποτε καὶ θαυμάζων ἐξωμολογήθη τὸν λογισμὸν αὐτόν, ἐρωτήσας τὸν Ἅγιον νὰ τοῦ εἴπῃ κατὰ Θεὸν πνευματικὰ τὴν ἀλήθειαν. Ὁ δὲ ἀπεκρίνατο· «Τόσον μόνον τρώγω καὶ πίνω, ὅσον νὰ μὴ ἀποθάνω ἀπὸ τὴν πολλὴν ἀσιτίαν καὶ κακοπάθειαν· διότι δὲν ζῶμεν διὰ νὰ τρυφῶμεν, ἀλλὰ τρώγομεν διὰ νὰ ζῶμεν». Νουθετηθεὶς λοιπὸν ὁ μακάριος Τίτος ἀπὸ τὸν Ὅσιον, διήρχετο διαγωγὴν θαυμάσιον καὶ ἔτρωγε μόνον ὅσον νὰ ζῇ, ὕπνον δὲ ἐλάμβανε πολὺ ὀλίγον καὶ αὐτὸν ὄχι κοιτόμενος, ἀλλ’ ἐδένετο ἀπὸ τὰς μασχάλας καὶ ἐκρέματο.