Ὁ δὲ Ἅγιος ἐποίησεν εὐχὴν ἀπὸ τοῦ στύλου τὴν ἑβδόμην ἡμέραν· καὶ παρευθύς, ὢ τοῦ θαύματος! βλέπουσι τὸ παιδίον καὶ ἐχοροπήδα, ἀναβαῖνον δὲ τὰς βαθμίδας ἐνηγκαλίζετο χαῖρον τὸν στῦλον καὶ κατεφίλει αὐτὸν μὲ εὐλάβειαν.
Ἄλλος τις ἀπὸ τὴν Ἀνατολὴν πορευόμενος εἰς ὁδὸν ἔπεσεν εἰς λῃστάς, οἵτινες τοῦ ἐπροξένησαν πολλὰς πληγὰς καὶ λαβόντες πᾶν ὅ,τι εἶχε μαζί του δὲν ἠρκέσθησαν εἰς αὐτά, ἀλλ’ ἔκοψαν καὶ τὰ νεῦρα τῶν γονάτων του καὶ ἀφέντες αὐτὸν ἡμιθανῆ ἔφυγον. Ἰδόντες δὲ αὐτὸν ἄλλοι τινὲς ὁδοιπόροι τὸν ἐλυπήθησαν καὶ τὸν ἐπῆγαν βασταζόμενον εἰς τὴν Ἄγκυραν, ἥτις ἦτο ἐκεῖ πλησίον καὶ τὸν παρέδωσαν εἰς τὸν Ἐπίσκοπον, ὅστις τὸν ἐπεμελήθη μὲ ἰατροὺς καὶ μὲ ἰαματικὰ βότανα καὶ ἐθεραπεύθησαν αἱ πληγαί, ἀλλὰ νὰ περιπατήσῃ δὲν ἠδύνατο, διότι τὰ νεῦρα ἦσαν κεκομμένα καὶ ἀνενέργητα. Παρεκάλεσαν λοιπὸν τὸν Ἐπίσκοπον νὰ τὸν στείλῃ εἰς τὸν Ἅγιον Δανιὴλ καὶ βαλόντες αὐτὸν ἐπάνω εἰς τὸ κτῆνος, τὸν ἐπῆγαν εἰς τὸν Ὅσιον καὶ πίπτων εἰς τὸν στῦλον ἐβόα μετὰ δακρύων ἐλεεινῶς. Ὁ δὲ Δανιὴλ ὡς ταπεινόφρων ἔφευγε πανσόφως τὸν ἀνθρώπινον ἔπαινον καὶ ἐνεργῶν τὰ τεράστια, ἐπέγραφεν εἰς ἄλλους τὸ κατόρθωμα. Ἔστειλε λοιπὸν αὐτὸν εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Ἁγίου Συμεών, αὐτὸς δὲ προσηύχετο κρυφίως ἐπὶ τοῦ στύλου. Χρισθεὶς δὲ ὁ ἀσθενὴς ἀπὸ τὸ ἔλαιον τοῦ ἁγίου Λειψάνου, τὴν ἕκτην ἡμέραν ἐθεραπεύθη καὶ ἐναγκαλισθεὶς τὸν στῦλον ἐδόξαζε τὸν Κύριον, εὐχαριστῶν τὸν Ὅσιον.
Ἦτο δὲ καὶ γυνή τις, ἡ ὁποία εἶχε παιδίον ἐτῶν δώδεκα ἄλαλον ἐκ γενετῆς, ἀπῆλθε δε αὕτη διὰ νυκτὸς καὶ τὸ ἀπέθεσεν ἔξω τῆς μάνδρας. Οἱ δὲ Μοναχοὶ εὑρόντες αὐτὸ τὸ ἔφεραν εἰς τὸν Ἅγιον, ὅστις ἰδὼν αὐτὸ προσέταξε νὰ τὸ κρατήσουν εἰς τὴν Μονήν, νὰ γίνῃ λειτουργὸς τοῦ Κυρίου. Λέγουσι τότε τοῦ Ἁγίου, ὅτι ἦτο κωφὸν καὶ ἄλαλον· ὁ Ἅγιος τοὺς εἶπε τότε νὰ χρίσουν τὴν γλῶσσάν του μὲ ἔλαιον καὶ οὕτως ἐποίησαν, τινὲς δὲ ἐνόμισαν ὅτι ἡ μήτηρ του εἶπε ψεύματα, ὅτι ἦτο ἄλαλον, διὰ νὰ τρέφηται ἐκ τοῦ Μοναστηρίου, ἐπειδὴ ἦτο πτωχὴ καὶ ἄπορος. Ὅθεν πολλάκις τὴν νύκτα τὸ ἐφοβέριζον καὶ ὅταν ἐκοιμᾶτο, τὸ ἐκέντων μὲ σουβλίον ἢ βελόνην διὰ νὰ πονέσῃ νὰ φωνάξῃ νὰ γνωρίσουν τὴν ἀλήθειαν. Τὸ δὲ παιδίον ἠγωνίζετο νὰ φωνάξῃ ἀλλὰ δὲν ἠδύνατο. Ὅθεν ἐβεβαιώθη ἡ ὑπόθεσις καὶ ἐπίστευσαν. Ἦλθε λοιπὸν ἡ Κυριακὴ καὶ ὅταν ἐπρόκειτο νὰ ἀναγνώσῃ ὁ Διάκονος τὸ Εὐαγγέλιον, καὶ εἶπε τὸ ὄνομα τοῦ Εὐαγγελιστοῦ, ὡμίλησε τὸ παιδίον καὶ εἶπε τὸ «Δόξα σοι, Κύριε» καὶ ἀπὸ τῆς ὥρας ἐκείνης ἔμεινε τεθεραπευμένον καὶ ἀπεκρίνετο εἰς τὸν Ἱερέα ἕως τέλους τῆς θείας Λειτουργίας καὶ πάντες ἐξέστησαν.