Προεῖπε δὲ καὶ ταῦτα· «Τὴν τρίτην ὥραν τῆς ἡμέρας ὑπάγει ὁ Δανιὴλ πρὸς Κύριον καὶ τότε ἐξέρχεται ἀπ’ ἐμοῦ τὸ ἀκάθαρτον πνεῦμα μὲ θείαν βούλησιν». Πράγματι, τὴν τρίτην ὥραν τῆς ἡμέρας ὁ θεῖος Δανιὴλ ἀπῆλθε πρὸς Κύριον καὶ ὁ πάσχων ἐθεραπεύθη.
Ἡ δὲ εὐλαβεστάτη Ραῒς εἶχε πολλοὺς κτίστας εἰς τὴν συνοδείαν της καὶ ὑπηρέτησε φιλοτίμως τὰ πρὸς ταφήν, προσέταξε δὲ νὰ κατασκευάσωσι παραπλεύρως τοῦ στύλου ἐξέδραν, ἡ ὁποία ἔφθανεν ἕως τὴν κορυφὴν αὐτοῦ. Ἐπάνω εἰς τὴν ἐξέδραν ἀνῆλθον οἱ Κληρικοὶ καὶ οἱ ἀδελφοί, οἱ ὁποῖοι ἔψαλλον τὰ ἐξόδια, κρατοῦντες εἰς τὰς χεῖρας αὐτῶν λαμπάδας. Ἀκολούθως κατεβίβασαν τὸ ἅγιον Λείψανον καὶ τὸ ἔθεσαν εἰς μολυβδίνην θήκην, καθὼς ὁ Ὅσιος παρήγγειλεν εἰς τοὺς μαθητάς του, εἰπών· «Ἐὰν ἔλθουν βασιλεῖς ἢ ἄρχοντες εἰς τὴν τελευτήν μου καὶ φιλονικήσωσι νὰ βάλουν τὸ λείψανόν μου εἰς θήκην πολύτιμον, μὴ ἀφήσητε, ἀλλ’ ἂς τὸ ἐνταφιάσῃ ἡ πιστοτάτη Ραῒς ὅπου βούλεται». Τούτων οὕτω τελουμένων, ἐσπάραξε δυνατὰ τὸν ἄνθρωπον τὸ δαιμόνιον καὶ ἔφυγεν. Ἔγιναν δὲ καὶ ἄλλα θαυμάσια, ἤτοι ἐνῷ ἦτο ἡμέρα καὶ ὁ ἥλιος ἔλαμπε λαμπρότατα εἰς τὸν οὐρανόν, ἐφάνησαν τρεῖς σταυροί, συντεθειμένοι ἐξ ἀστέρων, οἱ ὁποῖοι ἦσαν ὁλόφωτοι καὶ ἵσταντο ἐπάνω τοῦ ἁγίου Λειψάνου. Ὁμοίως καὶ μία λευκοτάτη περιστερὰ ἀνίπτατο ἄνωθεν αὐτοῦ, δηλοῦσα τὴν ἐπισκιάζουσαν αὐτὸν Χάριν τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Ἀφοῦ δὲ ὁ Πατριάρχης ἐνεταφίασε τὸ ἱερὸν σῶμα τοῦ Δανιήλ, ἔβαλεν ἄνωθεν αὐτοῦ τὰ ἱερὰ Λείψανα τῶν ἐν Βαβυλῶνι Ἁγίων Τριῶν Παίδων, καθὼς εἶχεν ἀφήσει παραγγελίαν ὁ Ὅσιος· τοῦτο δὲ προσέταξεν, ὡς ταπεινόφρων, διὰ νὰ προσκυνῶσιν οἱ προσερχόμενοι τοὺς Ἁγίους αὐτοὺς μᾶλλον ἢ ἐκείνου τὸ Λείψανον, ὥστε νὰ φεύγῃ τὴν ἀνθρωπίνην δόξαν καὶ μετὰ τὴν τελευτὴν ὁ μακάριος.
Τοιοῦτος ἦτο ὁ ἐκ γενετῆς Βίος καὶ τοιαῦτα τὰ ἕως τῆς τελευτῆς κατορθώματα αὐτοῦ· καὶ μὲ τοιαῦτα ἔργα διέλαμψε, ζήσας εἰς τοῦτον τὸν κόσμον ἔτη ὀγδοήκοντα καὶ μῆνας τρεῖς, ἐκοιμήθη δὲ ἐν ἔτει υϟ’ (490). Αἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς του ἦσαν πυκνῶς χωρισμέναι εἰς τέσσαρας βοστρύχους, ἤτοι πλοκάμους, οἵτινες ἦσαν ἀρκετὰ μακροί· ὁμοίως καὶ τὰ γένεια ἦσαν μακρά. Αὐτὸς μὲν λοιπὸν οὕτω ζήσας διαγωγὴν ὑπεράνθρωπον ἀνεπαύθη καὶ ἀφῆκεν εἰς ἡμᾶς τὸν Βίον αὐτοῦ ἀρχέτυπον, ὄχι μόνον νὰ τὸν ἐπαινῶμεν καὶ νὰ τὸν θαυμάζωμεν, ἀλλὰ καὶ νὰ τὸν μιμώμεθα ὡς δυνάμεθα.