«Μακάριος ἐγὼ καὶ καλότυχος, ὅτι τὰς χεῖρας, τὰς ὁποίας ἥπλωνα εἰς θυσίαν ἀλλοτρίων θεῶν, καὶ τοὺς πόδας, οἱ ὁποῖοι περιεπάτησαν εἰς τὴν πλάνην τῆς ἀπωλείας, δέχεται σήμερον ὁ Δεσπότης Χριστὸς εἰς θυσίαν ὁλοκαυτώσεως». Τότε ἐκτύπησαν οἱ δήμιοι τὸν μακάριον Ἑρμογένην εἰς τὴν κοιλίαν καὶ ἐχύθησαν ὅλα του τὰ ἐντόσθια· ἔπειτα τὸν ἥρπασαν ὀλίγον ἀκόμη πνέοντα καὶ τὸν ἔρριψαν εἰς τὸν ποταμόν.

Τούτων γενομένων, καὶ μὴ φροντίζων πλέον διὰ τὸν Ἑρμογένην ὁ βασιλεύς, διελογίζετο διὰ τίνος τρόπου νὰ θανατώσῃ τὸν μακάριον Μηνᾶν, τὸν ὁποῖον εἶχεν ὁ λαὸς ὡς θεόν, ἐφοβεῖτο δὲ μήπως τὸν νικήσῃ ὁ Ἅγιος μὲ θαύματα καὶ μὲ τὴν δύναμιν τῶν λόγων του καὶ καταισχυνθῇ μὲν ὁ ἴδιος οὗτος ὁ βασιλεύς, ἀπολέσῃ δὲ καὶ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἐπίστευσαν εἰς τὸν Χριστὸν μὲ τοὺς λόγους του. Προσέταξε λοιπὸν νὰ κλείσουν τὸν Ἅγιον εἰς φυλακὴν σκοτεινὴν καὶ ἀπόκρυφον καὶ ἐκεῖ νὰ τὸν γυμνώσουν πρῶτον· ἔπειτα νὰ τὸν κρεμάσουν εἰς τὴν στέγην ἀπὸ τὰς χεῖρας καὶ εἰς τοὺς πόδας του νὰ δέσουν λίθον μέγαν καὶ τόσον βαρύν, ὥστε νὰ μὴ δύναται νὰ τὸν σύρῃ ἅμαξα, εἰς αὐτὴν δὲ τὴν θέσιν νὰ τὸν ἀφήσουν ἕως ὅτου κατασπασθῇ βιαίως καὶ ξεψυχήσῃ. Εὐθὺς λοιπὸν οἱ ὑπηρέται ἐξετέλεσαν τὸ προσταχθὲν καὶ ἀφῆκαν αὐτὸν μόνον κρεμάμενον εἰς τὸν σκοτεινὸν ἐκεῖνον τόπον, διὰ νὰ μὴ ἔχῃ παρηγορίαν τινὰ ἀπὸ κανένα. Τοῦ δὲ μακαρίου Μηνᾶ ἀπὸ τὸ ἄμετρον βάρος τοῦ λίθου, ὅστις τὸν ἔσυρε πρὸς τὰ κάτω, ὀλίγον κατ’ ὀλίγον μετετοπίζοντο αἱ ἁρμονίαι καὶ αἱ ἀρθρώσεις, ἔσπων τὰ νεῦρα, ἐσπάρασσον αἱ σάρκες καὶ μὲ ἕνα λόγον ὅλη ἡ ἁρμονία καὶ ἑνότης τῶν μελῶν τοῦ σώματος ἐχωρίζετο, μετεκινοῦντο δὲ ταῦτα ἀπὸ τὸν τόπον των μὲ πολλὴν καὶ σφοδροτάτην ὀδύνην τοῦ Μάρτυρος, ὁ ὁποῖος ἐφ’ ὅσον εἶχεν ὀλίγην δύναμιν εἰς τὴν ψυχήν, ἔπασχε μὲν δεινῶς, ἔψαλλε δὲ συνεχῶς, λέγων· «Ἴδε, Κύριε, τὴν ταπείνωσίν μου καὶ τὸν κόπον μου» (Ψαλμ. κδ’ 18)· ὅτι· «οὐκ ἄξια τὰ παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρὸς τὴν μέλλουσαν δόξαν» (Ρωμ. η’ 18).

Ἀφοῦ ἐξηντλήθη ἅπασα ἡ δύναμις τοῦ Ἁγίου καὶ πλέον δὲν εἶχε πνοήν, λέγων· «Εὐχαριστῶ σοι, Κύριε, ὅτι ἀπήλαυσά σου τῶν ἀγαθῶν», ἐσιώπησε καὶ ἔμεινεν ὡς νεκρός. Ὅτε δὲ ἐτελείωσε καὶ ὁ μαρτυρικὸς αὐτὸς ἀγὼν τῶν Ἀθλητῶν τοῦ Χριστοῦ, τότε ἦλθον εἰς ἀντίληψιν καὶ βοήθειαν οἱ προσφιλεῖς καὶ σύμμαχοί των Ἄγγελοι καὶ πρῶτον μὲν ἐξέβαλον ἐκ τοῦ ποταμοῦ τὸ σῶμα τοῦ Μάρτυρος Ἑρμογένους καὶ τὸ κατέστησαν ἄρτιον, σῶον, ὑγιὲς καὶ ὁλόκληρον, ὡς ἦτο καὶ πρότερον καὶ τοῦ λέγουν νὰ τοὺς ἀκολουθῇ, διὰ νὰ τοῦ δείξουν τὸν συναθλητήν του Μηνᾶν.