Βλέπων λοιπὸν ὁ βασιλεὺς καὶ ἀφ’ ἑαυτοῦ του τὴν ἀλήθειαν ὡς καὶ τὴν ἔκπληξιν τῶν παρισταμένων, οἵτινες ἐψηλάφων τοὺς Ἁγίους καὶ ἐθαύμαζον, ἐφοβήθη μὴ ἀποστατήσουν και φανερὰ καὶ τὸν θανατώσουν ὡς ἐναντιωτὴν τῆς ἀληθείας· ὅθεν ἐξέδωκε τὴν ἀπόφασιν νὰ κόψουν τὰς κεφαλάς των καὶ ἠγέρθη ἀπὸ τὸν θρόνον του. Οἱ δὲ Ἅγιοι, φθάσαντες εἰς τὸν τόπον τῆς καταδίκης μὲ τοὺς στρατιώτας καὶ ὅλον τὸ πλῆθος τῆς πόλεως, ἐποίησαν προσευχὴν εἰς ἐπήκοον πάντων, δεόμενοι τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ ὑπὲρ εἰρηνικῆς καταστάσεως τῆς χώρας καὶ πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν τῶν Χριστιανῶν καὶ ὅπως μὴ ἀποστρέψῃ κενὸν καὶ ἀβοήθητον οὐδένα ἐξ ὅσων ἤθελον ἐπικαλεσθῆ αὐτοὺς εἰς ἐπικουρίαν καὶ ἀντίληψιν. Μετὰ τὴν εὐχὴν ἠσπάσθησαν καὶ ἀπεχαιρέτησαν ἀλλήλους καὶ κλίνοντες τὰς κεφαλὰς ἐδέχθησαν τὸ ποθούμενον τέλος κατὰ τὴν δεκάτην τοῦ Δεκεμβρίου. Ἐπειδὴ δὲ ὁ μακάριος Μηνᾶς εἶχε ζητήσει χάριν ἀπὸ τὸν βασιλέα, ὅπως ἐπιτρέψῃ νὰ ὑπάγουν τὸ Λείψανόν του εἰς τὸ Βυζάντιον, εἰς τὸ ὁποῖον, καθὼς εἶπεν ὁ Ἅγιος εἴς τινας φίλους του, τοῦ ἐδόθη κλῆρος νὰ κατοικῇ, ἐφθόνησε καὶ εἰς τοῦτο ὁ Μαξιμῖνος καὶ προστάσσει νὰ κατασκευάσουν κιβώτιον σιδηροῦν, ἐντὸς τοῦ ὁποίου νὰ βάλουν τὰ Λείψανα τῶν Μαρτύρων καὶ νὰ τὰ βυθίσωσιν εἰς τὴν θάλασσαν. Ἐτέλεσαν λοιπὸν οἱ ὑπηρέται καὶ τὴν προσταγὴν αὐτήν, ὁ δὲ βασιλεύς, βλέπων ὅτι ὅλον τὸ πλῆθος τοῦ λαοῦ ἦσαν ἐξηγριωμένοι κατ’ αὐτοῦ, ἀνεχώρησε μὲ δειλίαν ὁ ἄθλιος καὶ ἔσπευδε διὰ ξηρᾶς σπουδαίως πρὸς τὴν πρωτεύουσαν αὐτοῦ.

Τούτων οὕτω γενομένων, τελεῖται καὶ ἕτερον θαῦμα ἐξαίσιον, ὄχι μικρότερον τῶν προτέρων, ἤτοι ἐκείνη ἡ σιδηρᾶ θήκη, ἥτις εἶχε τὰ Λείψανα τῶν Ἁγίων Μαρτύρων, ἔπλεεν ἐπάνω εἰς τὰ κύματα μὲ πρόσταγμα θεϊκὸν καὶ ὡς νὰ ἦτο πετεινὸν μὲ πτερὰ ἔτρεχε πρὸς τὸ Βυζάντιον, εἰς τὸ ὁποῖον καὶ ἐντὸς ὀλίγου κατέφθασεν. Ἄγγελος δὲ Κυρίου ἐφανέρωσε ταῦτα διὰ νυκτός, λέγων πρὸς τὸν Ἀρχιερέα τῆς Πόλεως· «Ἔγειραι ταχέως, ὕπαγε εἰς τὸ παραθαλάσσιον, τὸ καλούμενον Ἀκρόπολις, νὰ ὑποδεχθῇς τὰ Λείψανα τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Μηνᾶ καὶ Ἑρμογένους, τὰ ὁποῖα ἔρχονται διὰ θαλάσσης ἀπὸ τὴν Ἀλεξάνδρειαν». Ἐγερθεὶς λοιπὸν ὁ Πατριάρχης ἐκάλεσεν ὅσους Χριστιανοὺς ἠδυνήθη κατὰ τὴν ὥραν τοῦ μεσονυκτίου καὶ ἀπελθόντες εἰς τὸν ρηθέντα τόπον, εἶδον φῶς μέγα εἰς τὸ πέλαγος, ὡς στῦλον στηριζόμενον ἐπάνω εἰς νομιζομένην λέμβον, ἡ δὲ κορυφὴ τοῦ πυρίνου στύλου ἔφθανεν ἕως τὸν οὐρανόν· ἵσταντο δὲ δύο ἄνδρες λαμπροὶ μὲ εὐλάβειαν ἀνὰ εἷς εἰς ἕκαστον μέρος τῆς λέμβου, ἡ ὁποία ἔτρεχε κατ’ εὐθεῖαν πρὸς τὸν λιμένα.