ὅτι ὅταν ὁ δικαστὴς δὲν πλανηθῇ ἀπὸ τὰς μαντείας τοιούτων ὑποκριτῶν, τότε δὲν δύναται ὁ Ἐσταυρωμένος νὰ βοηθήσῃ ἢ νὰ λυτρώσῃ τινὰ ἀπὸ κανὲν κακὸν ἢ ἀσθένειαν, ἀλλὰ μόνον προξενεῖ βιαίους θανάτους καὶ δυστυχίαν ἐσχάτην εἰς ὅσους τὸν σέβονται. Ἂν δὲν πιστεύετε εἰς τοὺς λόγους μου, τὸ εἴδετε ὀφθαλμοφανῶς εἰς ἐκείνους τοὺς μάγους καὶ γόητας, Ἑρμογένην καὶ Μηνᾶν, οἱ ὁποῖοι ἐκαυχῶντο πρότερον νὰ ἀναστήσουν ἄλλους νεκροὺς καὶ τώρα, ὅτε ἀφῄρεσα τὴν ζωὴν αὐτῶν μὲ φρικτὸν θάνατον, δὲν δύνανται νὰ βοηθήσουν τοὺς ἑαυτούς των. Ποῦ εἶναι σήμερον ἐκείνου τοῦ πλάνου Χριστοῦ ἡ δύναμις;».

Ἡ βλασφημία αὕτη, ἀκουσθεῖσα ἀπὸ τὸν λαόν, προεκάλεσε γενικὴν ἀναστάτωσιν, ἅπαντες οἱ ἐν τῷ θεάτρῳ ἐξεγερθέντες ἔκαμον θόρυβον καὶ ταραχὴν πολλήν, ἐξεδήλωνον δὲ τὴν πρόθεσιν νὰ προβοῦν καὶ εἰς ἐπιθετικὰς ἐνεργείας. Τότε οἱ κήρυκες ἐκάλεσαν διὰ τῶν σαλπίγγων τὸν λαὸν νὰ σιωπήσῃ διὰ νὰ ἀκούσουν τὸν βασιλέα, ὅστις ἤθελεν ἀκόμη νὰ λέγῃ κατηγορίας κατὰ τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἁγίων· ἀλλ’ αἴφνης βλέπουν ὅλοι τοὺς Μάρτυρας νὰ πηδοῦν ἔμπροσθεν εἰς τὸ βῆμα τοῦ βασιλέως σῶοι καὶ ἀκέραιοι χωρὶς κανὲν σημεῖον πληγῆς ἐπάνω των. Τότε ὅλοι ἐβόησαν μεγαλοφώνως· «Ἕνας εἶναι ὁ ἀληθινὸς Θεός, ὁ Χριστός». Ἀνὴρ δέ τις πεπαιδευμένος εἰς τὰ Ἑλληνικά, ὀνόματι Εὔγραφος, συνεργάτης καὶ γραμματεὺς τοῦ μακαρίου Μηνᾶ, βλέπων τὰ τελούμενα, ἐπληρώθη ἡ καρδία του θάρρους, ἀνδρείας καὶ ζήλου θεϊκοῦ καὶ ποιήσας τὸ σημεῖον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ἐπήδησεν εἰς τὸ μέσον, λέγων· «Χριστιανὸς εἶμαι καὶ ἐγώ, βασιλεῦ, τὰ προστάγματά σου καταφρονῶ, τὴν θρησκείαν σου ἀναθεματίζω καὶ ἔρχομαι διὰ τὸν Χριστόν μου νὰ λάβω θάνατον. Δὲν λυποῦμαι τὴν σάρκα ταύτην ποσῶς, ἀλλ’ εἶμαι ἕτοιμος νὰ ὑποστῶ πᾶσαν τιμωρίαν καὶ βάσανον. Μὴ ἔχῃς λοιπὸν ἐλπίδα, ὅτι μὲ κολακείας ἢ ἀπειλὰς θὰ νικήσῃς ἐμὲ ἢ ἄλλον τινὰ τῶν Χριστιανῶν, διότι θάνατός μας εἶναι τὸ νὰ ζῶμεν μὲ τοὺς ἀσεβεῖς καὶ ζωή μας ὁ διὰ Χριστὸν θάνατος. Γνωρίζομεν ὅτι ἦλθες εἰς ταύτην τὴν χώραν ὡς λέων ὠρυόμενος, ζητῶν μὲ θυμὸν νὰ ἁρπάσῃς εἰς τὴν εἰδωλολατρίαν καὶ νὰ διασπαράξῃς τὸ ποίμνιον τοῦ Χριστοῦ· ἀλλὰ ματαίως κοπιάζεις, διότι μὲ τὴν τόλμην τοῦ θανάτου καὶ τὸ ἀμετάθετον τῆς εὐσεβείας θέλομεν φύγει ἀπὸ σοῦ, περιπαίζοντές σε ὡς δολερὰν καὶ πεπονηρευμένην ἀλώπεκα».

Ταῦτα ἀκούσας ὁ βασιλεὺς ἠλλοιώθη τὰς φρένας ἀπὸ τὴν κατάπληξιν τοῦ θαύματος καὶ ἐλησμόνησεν ὅτι ἦτο βασιλεύς· ὅθεν ἐπήδησεν ἀπὸ τὸν θρόνον καὶ ἁρπάσας μὲ μανίαν τὴν σπάθην ἑνὸς στρατιώτου, ἐθανάτωσε μόνος του τὸν Μάρτυρα,